|
|
Αλέξανδρος την Ιλιάδα αρετής εφόδιον ενόμιζε. |
|
|
Εννοίξαν τον απόστολον τσ΄εμίλησεν ο Παύλος βαστάζετε τον κώλο σας τσαί θα τιρντίση ναύλας
|
|
|
Ο Αράπης από πισω παραμονεύει |
|
|
Ενθάδι κείται ο μονομάχος Άρειος, ος με της μυίγιαις 'πάλευε πεζός και καβελάριος
|
|
|
Αριστοτέλης δε φησιν ότι οι μεν υπ’ οίνου μεθυσθέντες επί πρόσωπον φέρονται, οι δε τον κρίθινον πεπωκότες εξυπτιάζονται την κεφαλήν· ο μεν γαρ οίνος καρηβαρικός, ο δε κρίθινος καρωτικός. |
|
|
Τις δε βίος, τι δε τερπνόν άτερ Χρυσής Αφροδίτης; |
|
|
Σν- Βασίλη με ψητό – χάνι γιού τ ζες αρχόd |
|
|
Θά του/τής κόψω τό βήχα |
|
|
Ούτε διάκο σ’ είδαμε ούτε πρωτοσύγκελο, και συ δεσπότης έγινες; |
|
|
Άμε να ζωγραφίσης έναν Άι – Μανώλη |
|
|
Τον στραβό τον λέλεκα ο Θεός τον κάνει φωλιά.
|
|
|
Απέξω Γιάννης κι από μέσα Σουλεϊμάνης. |
|
|
Σάματις έρθει τ’ Αγιαννιού, χαίρεται κι ο κώλος της μυλωνούς! |
|
|
Έχω διαβάσει στον Πλάτωνα και στον Κικέρωνα ρήσεις που ήταν σοφές και ωραίες. Αλλά σε κανέναν από αυτούς δεν διάβασα: «έλθετε προς εμέ πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι». |
|
|
Αν σου αρέσει μπάρμπα Λάμπρο, ξανά πέρνα από την Άνδρο |
|
|
Μπρος Μαρία και πίσω Γιάννης |
|
|
Τα θέλει ο Γιάννης τση Μαργιάς, θωρεί η Μαργιά στο Γιάννη |
|
|
Άλλο πράγμα οι Τουπαμάρος, κι άλλο το μουνί της Μάρως |
|
|
Ο τούρτουρος εμύνησεν τ' άι Μηνά πως έρκεται' τζ' αδ δεν έρτη τ' άι Μηνά, τ' άι Φιλίππου δέχτου τον
|
|
|
Ο Μηνάς εμ που μηνά – τους βουνάτους τζαι περνά τζαι τους ασπροζιμπουνάτους σούζει τους τζαι πελεκά τους |
|
|
Βαρβάρα βαρβάρων', Σάββας σαβανών', άη Νικόλας παραχών', άη Γιώργης ξιναχών΄, άη Δημήτρης τα μαζών΄ |
|
|
Αυτό είναι απ΄ τογ κατακλυσμό του Νώε! |
|
|
Έχω διαβάσει στον Πλάτωνα και στον Κικέρωνα ρήσεις που ήταν σοφές και ωραίες. Αλλά σε κανέναν από αυτούς δεν διάβασα: «έλθετε προς εμέ πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι». |
|
|
Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
Αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
|
|
|
Ο Διόνυσος έχει πνίξει περισσότερους ανθρώπους από τον Ποσειδώνα. |
|
|
Σάρα, μάρα και του Θεού κατάρα |
|
|
Χέστηκε η Φατμέ στο Γενί τζαμί. |
|
|
Τ' Άη – Μηνός εμήνυσα, τ' Άη – Φιλίππου φίλησα τα βουνά και ζύγωσα, κι' αυτού κοντά τ' Άη Νικολάου φωτοβολώ μονάχο μου! |
|
|
Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά.
Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην,
ου παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και λάλον ύδωρ.
|
|
|
Εκτός τόπου και χρόνου |
|
|
|
|
|
|
|
Αισχρόν έστι και λέγειν |
|
|
Αββάς και το ραβδί του |
|
|
Κακό πόπαθες Αβράμη που σε πήρε το ποτάμι. |
|
|
Του Αβραάμ και του Ισαάκ τα αγαθά / καλά
|
|
|
Όποιος την έβγαλε Αγαθή, το 'καμε για να γελάσει |
|
|
Αγαθή τη λεν, μα δεν τση στέκει τ' όνομα |
|
|
Ο αγαθός με τον πονηρόν δε 'μονοιάζουνε
|
|
|
Πολίτης αγαθός και άδικος δεν γίνεται |
|
|
Ανέπιασε τον α(γ)αθόν, να πει τα μυστικά του
|
|
|
Χωρίς αέρα το πουλί, χωρίς νερό το ψάρι, χωρίς αγάπη δε βαστούν κόρη και παλικάρι. |
|
|
Η αγάπη είναι η πιο γλυκιά τυραννία, γιατί το μαρτύριό της το υποφέρουμε πρόθυμα. |
|
|
Αγάπη δίχως πείσματα δεν έχει νοστιμάδα. |
|
|
Από μεγάλη αγάπη έρχεται κι ο πικρός πόνος. |
|
|
Αραμπάς με τα καρούλια…Βάσανα πού ’χει η αγάπη. |
|
|
Η αγάπη πύργους κυνηγά και κάστρα ρίχνει κάτω.
ή
Η αγάπη πύργους καταλεί και κάστρα ρίχνει κάτω. |
|
|
Η αγάπη δεν πουλιέται, ούτε αγοράζεται.
|
|
|
Η αγάπη είναι μια τέχνη και μάλιστα η καλύτερη απ’ όλες τις καλές τέχνες. |
|
|
Η αγάπη θέλει αγάπη.
|
|
|
Η αγάπη και το μίσος δεν κρατούν πολύ καιρό. (προσωρινές καταστάσεις)
|
|
|
Η αγάπη κινεί βουνά. |
|
|
Η αγάπη ψωμί δε φέρνει.
|
|
|
Αν δεν εχεις ότι αγαπάς, αγάπα ό,τι έχεις. |
|
|
Αγάπη δίχως πείσματα, φαΐ δίχως νοστιμάδα. |
|
|
Εκεί που σ’ αγαπάνε δεν είναι ποτέ νύχτα.
ή
Εκεί που σ΄αγαπάνε δεν νυχτώνει ποτέ |
|
|
Η Αγάπη είναι το κλειδί για όλες τις κλειδαριές που ανοίγει τις πύλες της ευτυχίας. |
|
|
Καλύτερα να είσαι η αγάπη ενός γέρου παρά η σκλάβα ενός νέου. |
|
|
Κοντακιανός λογαριασμός, παντοτινή αγάπη. |
|
|
Μήτε νύχτα δίχως μέρα, μήτε νιος δίχως αγάπη |
|
|
Όποιος θέλει ν’ αγαπήσει, θέλει να χασομερήσει. |
|
|
Σ’ αγαπώ κυρά να κλάνεις, αλλά μην το παρακάνεις. |
|
|
Όποις χάνει στα χαρτιά (τράπουλα) κερδίζει στην αγάπη |
|
|
Η αγάπη κάνει το χρόνο να περνάει.Ο χρόνος κάνει την αγάπη να περνάει.
|
|
|
Καινούργια αγάπη πιάνεται, παλιά δε λησμονιέται.
αλλά υπάρχει και
Καινούργια αγάπη χάνεται, παλιά δε λησμονιέται. |
|
|
Η αγάπη σου είναι ψεύτικη σαν του Απριλιού το χιόνι, πρωί-πρωί απλώνεται, το μεσημέρι λειώνει. |
|
|
Τα μανίκια τς Αλέξαινας και τα κουμπιά τς Αγγέλας |
|
|
Αγγέλω την λεν, μα δεν τση μοιάζει τ' όνομα
|
|
|
Καλημέρα (Γεια σου) Αγγέλω, κουκκιά σπέρνω |
|
|
Αγγέλω τήνε λέν, μά' χει διαόλους μέσα της
|
|
|
Αγγέλω τήνε λεν, μα τσόχει άρτους και δίπλα |
|
|
Τον άγγελον ατ αντίδωρον κί δί |
|
|
Αγγέλω κρένει η μάννα σου, δεν ξέρω τι σε θέλει.. |
|
|
Αγγέλω την λεν, μα δεν τση μοιάζει τ' όνομα |
|
|
Τα μανίκια τς Αλέξαινας και τα κουμπιά τς Αγγέλας |
|
|
Αγγελική φωνή από γαϊδαρου στόμα |
|
|
Ώσπου να πά' το μήνυμαν τζιαι να 'ρτει το χαπάρι, η Αντζιελού εγέννησεν τζι έκαμεν παλληκάρι. |
|
|
Δε δίνει στον άγγελο θυμιάμα.
|
|
|
Στον άγγελό του νερό δεν δίνει!
ή
Δεν δίνει του αγγέλου του νερό. |
|
|
Κυριακάκης κι' Αγγελής επί των ομοίων τα ήθη |
|
|
Ο Αγγελάκης πάλι κουβανιέται |
|
|
Δε δίνει στον άγιο του λιβάνι |
|
|
Σ’ αυτήν που είναι αγνή μπορούμε να ’χουμε εμπιστοσύνη. |
|
|
Η αγνότητα είναι απροστάτευτη.
|
|
|
Σ’ αυτόν που είναι αγνός μπορούμε να ’χουμε εμπιστοσύνη. |
|
|
Η αγνότητα είναι απροστάτευτη.
|
|
|
Ιστορίες για αγρίους είναι αυτά που μου λες.. |
|
|
Aκαρπότερος Aγρίππου |
|
|
Αδάμ’ς αιΐδα ’κι είχ εν και πυτίδα εσέρευεν |
|
|
Αν η ομοφυλοφιλία ήταν φυσιολογική, θα έφτιαχνε τον Αδάμ και τον Εύη |
|
|
Κι' εγώ από τον Αδάμ γεννήθηκα |
|
|
Αν εγελάστηκε ως κι ο Αδάμ, είναι που ήταν η Εύα ! |
|
|
Τον αδερφό σου αγάπαγε κι όχι το μερτικό του.
|
|
|
Μακριά ο αδερφός και σιμά ο γείτονας.
|
|
|
Που έχει αδερφό καλόγερο, έχει ζευγάρια βόδια.
|
|
|
Σαν αρχοντήνει ο άνθρωπος θαμπώνεται το φως του και δε γνωρίζει το φτωχό, ας είναι κι αδερφός του
|
|
|
Oι αδελφοί μαλλώνουσι, και το τσικάλι βράζει |
|
|
Πώς πάνε οι στραβοί στον Άδη;
Ο ένας κοντά στον άλλονε.
|
|
|
Άδης στον άδη και βρωμάει και τυρίλιας. |
|
|
Εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια,
ή
Ουκ εστί εν τω Άδη μετάνοια. |
|
|
Αετός μυίας ου θηρεύει. |
|
|
Αετός εν νεφέλαις.
|
|
|
Αετού γήρας κορύδου νεότης.
|
|
|
Αετός μυίας ου θηρεύει. |
|
|
Αετός μυίας ου θηρεύει. |
|
|
Ούμπαν γάμος και κλητόν κι Αζαρίας με το τζιμπόν’ |
|
|
Πήρε τον τζίτζικα γι’ αηδόνι. |
|
|
Παρά αηδόνι στο κλουβί, κάλλιο κουρούνα στο βουνί. |
|
|
Κοντή γυναίκα πέρδικα, ψηλή καρακαηδόνα. |
|
|
Όταν λαλούν οι κόρακες, τα αηδόνια φεύγουν.
|
|
|
Τότε λαλούν τ’ αηδόνια όταν πάψουν τα κοράκια.
|
|
|
Είπα ‘γω πολλά και σώνει, ας λαλήσει κι άλλο αηδόνι.
|
|
|
Κόστισε ο κούκος αηδόνι. |
|
|
Η Άρτα είναι χρυσός μπαξές, κλουβί με πέντ' αηδόνια |
|
|
Αν κελαηδάει ο γάιδαρος, γκαρίζουν τ' αηδόνια. |
|
|
Άι Βαρβάρα βαρβαρώνει, Άη Σάββας σαβανώνει κι Άη Θανάσης παραχώνει. |
|
|
Λέγε με Θανάση |
|
|
Ποιος Θανάσης; |
|
|
Κόψε κέδρο, φτιάξε Αντώνη και από πλάτανο Θανάση, εάν πεις και για το Γιάννη, όποιο ξύλο να ‘ναι κάνει |
|
|
Τ’ Αγι' Αντωνιού, τ' Αϊ Θανασιού, του βλάχαρου ο Χειμώνας |
|
|
Τ’ Αγιαντωνιού τ’ Αηθανασιού, ειν’ η καρδιά του Χειμωνιού. |
|
|
Κόψε ξύλο κάνε Αντώνη κι από πλάτανο Θανάση (ή Μανόλη) κι αν ρωτήσεις και το Γιάννη, ό, τι ξύλο θέλεις (έχεις) κάνει. |
|
|
Σαν τον Καραθάνο με τη γυάλα |
|
|
Γάμαε Θόδωρε κούναε Θανάση |
|
|
Τώρα δ' λευώ για τον άη Θανάσ';
|
|
|
Άϊ - Αντώνης κι' 'Αϊ- Θανάσης, χέσι μέσα στου σαξί |
|
|
Ω Αθήνα πρώτη χώρα, τί γαϊδάρους τρέφεις τώρα;
|
|
|
Φέρ΄ τήν Αθήνα να κάψωμε την Παραμυθιά |
|
|
Κομίζει γλαύκα ες Αθήνας. |
|
|
Αθηναίοι και Θηβαίοι και κακοί Μυτηλιναίοι άλλα λένε το βράδυ κι άλλα κάνουν το ταχύ (ή πρωί
|
|
|
Κάλλια αχινιό στα στήθη σου παρ' Αθηνιό στο σπίτι σου |
|
|
Οι Αθηναίοι δυό σε δυό περπατούν για να πάρουν συμβουλή |
|
|
Να με λαλούν Κατίνα τζ ας πεθανίσκω που την πείνα",
ή
Ας με κράζουσιγ Κατίναν τζι' ας λαώννουμαι της πείνας
ή
Να με λέγουνε Κουτίνα κι' ας πεινώ |
|
|
Όλα τά 'χ' η Κατινίτσα μόν ο φερετζές τής λείπει |
|
|
Μωρή Ρίνα καί Κατίνα καί Σοφιά και Καταιρίνα φέρε μ' τά σαφιά μου καί τά μεταξωτά μου.
Μία έχεις κι είμαι γω.
Ένα τ'όχεις κι είν' ογρό καί κρέμεται στόν καπνό
|
|
|
Η πείνα, πρώτα χτυπά στα γόνατα κι ύστερα στην κατίνα
|
|
|
Όλα τα dέρτια, dέρτια 'ναι, dέρτι 'ναι και η πείνα πρώτα χτυπά στα γόνατα κι' ύστερα στην κατίνα |
|
|
Και σκύλινα και κάτινα και αλογινα και πρόβια
|
|
|
Τση Αγία Κατερίνης ρίχνουνε τσι βαρειές τσι άνκορες! (άγκυρες) |
|
|
Η αγια Κατερίνα το δανείζεται το νερό |
|
|
Κατερίνες και Μαργιόλες, γιόμισαν οι στράτες όλες |
|
|
Πέρα από της Αγια Κατερίνης ψωμί σε ξένο μην δίνεις. |
|
|
Απ’ της Αγια Κατερίνης όξω ζωντανά μην αφήνεις. |
|
|
Καληνύχτα Κατερίνα τζι' η γαούρα βόσσιει |
|
|
Καληνύχτα Κατερίνα τζι' ο γάμος ετέλειωσεν |
|
|
Κριβός στη στάχτη, φτηνός στ’ αλεύρι
|
|
|
Ίντα κάνεις Αλεβίζο; Την πιστόλα μου γεμίζω |
|
|
Ίντα κάνεις Αλεβίζο; Την πιστόλα μου γεμίζω
|
|
|
Τα κουμπιά της Αλέξεως, ή
Τα κομβία της Αλέξαινας, ή
Τα κουμπιά της Αλέξαινας |
|
|
(Αυτά είναι) Τα νέα της Αλεξάντρας, |
|
|
Ο Μεγαλέξανδρος και το καταραμένο φίδι !!! |
|
|
Το παίζει Αλέκος. |
|
|
Εἰ μὴ Ἀλέξανδρος ἤμην, Διογένης ἂν ἤμην. |
|
|
Ο Καίσαρας έχει παραπάνω από τον Αλέξανδρο, τον Καρλομάγνο και τον Ναπολέοντα, ότι ο Ιησούς πρόφερε το όνομά του. |
|
|
Αλέξανδρος ο βασιλιάς, είχε τράγινο εις αυτί
|
|
|
Τα μανίκια τς Αλέξαινας και τα κουμπιά τς Αγγέλας |
|
|
Τα κουμπιά της Αλέξεως
|
|
|
Μια κυρά κι πέντ' Αλέξου
|
|
|
Τα κουμπιά της Αλέξαινας
ή
Αυτά είναι τα κουμπιά της Αλέξαινας
ή
Τα κομβία της Αλέξαινας. |
|
|
Ρέ Αλέξη, κάκνος είσι γιά λελέξι
|
|
|
Αμ πής Αλέξι το πόδι σου να παίξει και το φτίσ σου να χορέψει |
|
|
Οι όρνιχες της Κουκουνούς τζαι τ' αβκά του Αλέξη. |
|
|
Αλήθεια χωρίς ψέμα, φαΐ χωρίς αλάτι.
|
|
|
Από μικρό κι από χαζό (τρελό) μαθαίνεις την αλήθεια.
|
|
|
Η αλήθεια βασιλεύει και το ψέμα ψέγεται.
|
|
|
Η αλήθεια είναι πικρή, αλλά πρέπει να λέγεται.
|
|
|
Η αλήθεια είναι του Θεού και το ψέμα του διαόλου.
|
|
|
Η αλήθεια έρχεται κι όταν δεν τη ζητήσει κανείς.
|
|
|
Η αλήθεια θα λάμψει κι ας περάσουν χίλια χρόνια.
|
|
|
Η αλήθεια και το λάδι πάντα βγαίνουν από πάνω.
|
|
|
Η γλώσσα λησμονάει και λέει την αλήθεια. |
|
|
Η κολακεία φέρνει φίλους, η αλήθεια εχθρούς.
|
|
|
Ο καιρός ξεσκεπάζει την αλήθεια.
|
|
|
Όποιος λέει την αλήθεια έχει το Θεό βοήθεια.
|
|
|
Πολλές φορές η αλήθεια έρχεται κι όταν ακόμα δεν τη ζητούμε.
|
|
|
Την αλήθεια πάντα κράτει και το ψέμα ας έχει αλάτι.
|
|
|
Το να βλέπω είναι αντίληψη, μα το να αισθάνομαι είναι αλήθεια.
|
|
|
Το φαρμάκι είναι πικρό στη γλώσσα, η αλήθεια στ’ αυτιά.
|
|
|
Ἐν οἴνῳ αλήθεια.
. |
|
|
Η αλήθεια είναι κουτσή, αλλά φτάνει στην κορφή. |
|
|
Ο Γενάρης κι αν γεννάται του καλοκαιριού θυμάται. |
|
|
Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι |
|
|
Τo να σαι και παππούς αυτό δεν είναι πράμα, το να 'χεις μυαλό Αμβρόσιου, εκείνο είν' το δράμα! |
|
|
Ιά κάποιοι και 'ια μερικοί ευρέθη κι' η Αμερική
ή
ήτονε κι' η Αμερική |
|
|
Τ’ αμπέλι θέλει αμπελουργό, το σπίτι νοικοκύρη και το καράβι στο γιαλό θέλει καραβοκύρη. |
|
|
Ο Νότος δένει αμύγδαλα, κι' ο κυρ Βοριάς απίδι κι' η συνεβριά τα πωρικά κι' ο εξάνεμος τα μήλα |
|
|
Για να φας αμύγδαλο, πρέπει να το σπάσεις . |
|
|
Η καλή αμυγδαλιά ανθίζει το Γενάρη και βαστάει τα αμύγδαλα μέχρι τον Αλωνάρη .
|
|
|
Αν πρώιμα η αμυγδαλιά ανθίσει το Δεκέμβρη , βαρύς χειμώνας κι όψιμος θε να ‘ρθει να μας εύρει .
|
|
|
Χέρι κάτασπρο κι αφράτο και ποδάρι αμυγδαλάτο. |
|
|
Ο τεμπέλης δεν τρώει τ’ αμύγδαλα, για να μην τα σπάσει. |
|
|
Η αθασιά, η στρινιαρκά, γεννά που τόγ Γεννάριν |
|
|
Ο Μπρούσκος το είπε και ο Ανανίας το επικύρωσε |
|
|
Ώσπου ν’ αλλάξει ο γιορτιλής, σκόλασε η Ανάσταση.
|
|
|
Λαζαch μαζάch τον Θόδωρον, πρεμέζ την Ναστασίαν |
|
|
Τρεις στα Γέννα, τρεις στα Φώτα κι έξι στην Ανάσταση. |
|
|
Ώσπου ν’ αλλάξει ο γιορτιλής, σκόλασε η Ανάσταση. |
|
|
Άστραψε στην Ανατολή και βρόντηξε στη Δύση. |
|
|
Κόκκινη ανατολή καλοκαιρία, κόκκινη δύση κακοκαιρία
|
|
|
Άστραψε στην Ανατολή και βρόντηξε στη Δύση. |
|
|
Η Αντριάνα επνίετουν μέσα σ' ένα ποτήρι |
|
|
Οταν έρθ' η γνώση, πάει η ανδρεία
|
|
|
Νύν εν τω γήρατι επιδείξομαι την ανδρείαν
|
|
|
Η σοφία νικά (σήμερα) την αντρεία |
|
|
Όπου δε χωρεί αντρειά έρχεται η πονηριά
|
|
|
Τ' είν' που φελά η αντρειά, σα λείπ' η φρονιμάδα
|
|
|
Όταν είναι η αντρειά, λείπ' η γνώση κι όταν έλθ' η γνώση, πάει κ' αντρειά
|
|
|
Τ’ Αγιαντρεός ο καιρός θεριώνει, χώνει τη γριά στο παραγώνι. |
|
|
Στις τριάντα (30 Νοεμβρίου) τ' Αντριά (Αγίου Ανδρέα) αντρειεύεται το κρύο, τα ζώα και τα σπαρτά |
|
|
Α' τ'αϊά Δριά κι εκεί πηδά η μέρα, πηδά και του βοσκού η 'υναίκα |
|
|
Άμα κατσιαρίση ο άις Αντριάς έσει νερά
|
|
|
Ανδρέαν δεν ετίμησες, Θεόν δεν εφοβήθης
|
|
|
Αντρέας με τ' αντρειωμένα χιόνια
|
|
|
Εις τις τριάντα τ' Αντρία, στις έξι του Νικόλα
|
|
|
Τ' αγιά Αντρέα αντρειούται η μέρα, της αγιάς Άννης ανασαίνει, τ' αΐ Σπυρή παίρνει ένα σπειρύ τ' αΐ Δανιλίου νιώθουντο σ' τα γαϊνσύρια, τ' αϊ Βασιλείου παίρνει μιαν ώρα
|
|
|
Ο απόστολος Βαρνάβας ανοί(γ)ει τα παντα(γ)ύρκα τζ' ο απόστολος Αντρέας βαδώννει τα
|
|
|
Στις τριάντα Αϊντριάς, αντριεύετ' ο βοριάς
|
|
|
Αης – Ανδρέας έφθασε, το κρύο αγριεύει. |
|
|
Άδρωπον Αντρίαν, γάαρον σιερκάν τζαι γεναίκαμ Μαρούν έσσω σου μεβ βάλεις. |
|
|
Απ’ τ’ Απόστολου Αντρέα, αντρειώνει η μέρα. |
|
|
Άης Αντρέας έφτασε, το κρύο αντρειεύει. |
|
|
Ο Πελλαντρίκκος με την τζιυλιτούραν |
|
|
Απ’ τ’ Αγιά Αντρεός και μετά τρύπωσε ο γέρος στα σκουτιά. |
|
|
Αγιαντρέας φεύγει στο χειμώνα μας παντρεύει.
|
|
|
Αν βρέχει τ’ Αγιά Αντρεός, θα είναι ο Μάης καυτερός κι αν τ’ Αγια Αντρεός χιονίζει, ο Απρίλης τα σπαρτά μαυρίζει.
|
|
|
Τ’ Αγιαντρεός θεριεύει ο καιρός. |
|
|
Τ’ Αγιαντρεός ο καιρός θεριώνει, χώνει τη γριά στο παραγώνι.
|
|
|
Τ’ Αγιαντρεός, αντρειεύει ο καιρός. |
|
|
Αντρονίκη, όνομα τζιαι πράμα |
|
|
Χόρευε, κυρά Ντουντού, κοίταζε και του σπιτιού |
|
|
Ήρθε της Αγίας Άννης κάτσε ήλιε μου να ξανασάνεις
|
|
|
Της Αγίας Άννης ανασαίν' η μέρα
|
|
|
Έκαμε ο σκαλτζής σκαλτζούνι κι' η Μαγδαληνή τζιπούνι, κι' η Αννούλα μας φουστάνι ω τι σείσιμο που κάνει! |
|
|
Σήμερα εσηκώσαμε το μωρό της Ανέττας |
|
|
Απού τσ Αγίας Άννας κι εκεί παίρνει ο νήλιος προς τα βόρεια μέρη και πηδά ο πετεινός και πηδά ο άρνος και πηδά ο βοσκός και πηδά του βοσκού η 'υναίκα |
|
|
Άγιας Άννης να λογιέσαι και να μη δοξολογιέσαι. |
|
|
Τ' αγιά Αντρέα αντρειούται η μέρα, της αγιάσ Άννης ανασαίνει, τ' αΐ Σπυρή παίρνει ένα σπειρύ τ' αΐ Δανιλίου νιώθουντο σ' τα γαϊνσύρια, τ' αϊ Βασιλείου παίρνει μιαν ώρα |
|
|
Άλλοτες ελέανε πως απού τσ' Αγίας Άννας, π' αρχινά η μέρα και μεγαλώνει, παίρνει ο νήλιος προς τα βόρεια μέρη και πηδά ο άρνος και πηδά και του βοσκού η 'υναίκα
|
|
|
Από τσ' Αγίας Άννας, αξαιν' η μέρα νιά γατοπατησιά
|
|
|
Απού τσ' Αγίας Άννας παίρνει (αρχίζει) η μέρα και μεγαλώνει κι απού τ' Αη Ιαννιού του Κληδόνου παίρνει (αρχίζει) και μικραίνει
|
|
|
Άγιας Άννης να λογιέσαι και να μη δοξολογιέσαι |
|
|
Ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη |
|
|
Περπάτα ελαφρά την άνοιξη. Η Μητέρα Γη είναι έγκυος |
|
|
Αν δε σπείρεις την Άνοιξη, δε θερίζεις το Καλοκαίρι. |
|
|
Αν δε σπείρεις την Άνοιξη, σε αργεί το Καλοκαίρι. |
|
|
Λουλουδάτα τρία πανέρια, η άνοιξη κρατάει στα χέρια. |
|
|
Μ’ ένα λουλούδι, Άνοιξη δεν έρχεται. |
|
|
Αντισθένους Ιμάτιον |
|
|
Είσαι για τον Άγιο-Αντώνη. |
|
|
Κόψε κέδρο, φτιάξε Αντώνη και από πλάτανο Θανάση, εάν πεις και για το Γιάννη, όποιο ξύλο να ‘ναι κάνει |
|
|
Τ’ Αγι' Αντωνιού, τ' Αϊ Θανασιού, του βλάχαρου ο Χειμώνας |
|
|
Τ’ Αγιαντωνιού τ’ Αηθανασιού, ειν’ η καρδιά του Χειμωνιού. |
|
|
Κόψε κέδρο κάμε Αντώνη, κι από πλάτανο Μανώλη, κι αν ρωτάς και για τον Γιάννη, ό,τι ξύλο κόψεις κάνει. |
|
|
Κόψε ξύλο κάνε Αντώνη κι από πλάτανο Θανάση (ή Μανόλη) κι αν ρωτήσεις και το Γιάννη, ό, τι ξύλο θέλεις (έχεις) κάνει. |
|
|
Κόψε ξύλο κάνε Αντώνη κι από πλάτανο Θανάση (ή Μανόλη) κι αν ρωτήσεις και το Γιάννη, ό, τι ξύλο θέλεις (έχεις) κάνει. |
|
|
Μπρος Μαρία, πισ’ Αντώνης |
|
|
Μπρος Μαριώ και πίσω Αντώνα |
|
|
"Είναι η μούλα του Παπάντωνη" |
|
|
Τ’ Αγι’ Αντωνιού, τ’ Αϊ-Θανασιού, του βλάχαρου ο χειμώνας. |
|
|
Κόψε κέδρο, φτιάξε Αντώνη και από πλάτανο Θανάση, εάν πεις και για το Γιάννη, όποιο ξύλο να ‘ναι κάνει. |
|
|
Παντρεύτηκε η Μαρία και πήρε τον Αντώνη με τρύπιο παντελόνι |
|
|
Τις δεκαεφτά του Γεναριού είναι κυρά τ’ Άγι’ Αντωνιού. |
|
|
Τ’ Αγιαντωνιού τ’ Αηθανασιού, ειν’ η καρδιά του Χειμωνιού. |
|
|
Μπρος Μαριώ και πίσω Αντώνα. |
|
|
Κόψε κέδρο κάμε Αντώνη, κι από πλάτανο Μανώλη, κι αν ρωτάς και για τον Γιάννη, ό,τι ξύλο κόψεις κάνει. |
|
|
Κόψε ξύλο κάνε Αντώνη κι από πλάτανο Θανάση (ή Μανόλη) κι αν ρωτήσεις και το Γιάννη, ό, τι ξύλο θέλεις (έχεις) κάνει. |
|
|
Αγάιτα, Αντώνη, κι' ο πουγγος σηκώνει |
|
|
Γκιόνης σκούζει, Γκιόνης δέρνει, Γκιόνης πάνει κι άγκαλνάει. |
|
|
Κουρέματα σου σαν τσ' αμπλάς, μια λύρα σαν τ' Αντώνη |
|
|
Ανήμερα τ' Αγι' – Αντωνιού, μας έπιασε φουρτούνα, ανάμεσα στο πέλαος μαζεύαμε μπαρμπούνια |
|
|
Και να τον κάψη κι' η φωτιά, του άϊ Αντωνιού η λάβρα |
|
|
Ως τ' άγι- Αντωνιού παγώνα πάει η τρούλλα του χειμώνα |
|
|
Ως τ' άγι- Αντωνιού παγώνα πάει η τρούλλα του χειμώνα |
|
|
Ως τ' αγι - Αντωνιού, τρυγόνα, είν' η γούρια του χειμώνα |
|
|
Κόψε ξύλο κάμε Αντώνη πάλε ξύλινος ο Αντώνης |
|
|
Μπρος Μαρία, πισ’ Αντώνης |
|
|
Πότε σου μημ πιστέησαι ΄ς την τίμια σου γυναίκα μα το κακόν οπόποθεν ο μαύρος Παπαντώνης |
|
|
Δώδεκα Απόστολοι, καθένας με τον πόνο του |
|
|
Χέσε μέσα Αποστόλη που δεν πήραμε την Πόλη |
|
|
Των Αγίων Αποστόλω τα παπούτσα και στο δρόμο |
|
|
Από δώδεκ' Αποστόλους και πάλιν ο ένας ήβγεν κακός |
|
|
Απόστολος παρήγορος χασάπικης ειρήνης
|
|
|
Σε δώδεκα αποστόλους ήταν κι' ένας Ιούδας |
|
|
Απουπόξω μπέλα μπέλα κι' απού μέσα κατσιβέλα
|
|
|
Από 'πόξω μπέλα μπέλα κι από μέσα δεν εφέλα |
|
|
Αν καταλάβω Αράπης να γίνω |
|
|
Τόν άράπη νά λευκαίνης, τοϋ κουφοϋ νά τυμπανίζης,
τοΰ τυφλοΰ νά δείχνης στράταν, εύκαιρα τόν κόπο χάνεις.
|
|
|
-Χόρεψ’, Αράπη. -Δεν αδειάζω, αφέντη.
Χόρεψ’ άράπη — δέ μπορ’ άφέντη |
|
|
Σαν το μαλλί του Αράπη |
|
|
Η αράχνη τα μικρά έντομα πιάνει και τα μεγάλα της χαλάνε τον ιστό. |
|
|
Κι η αράχνη για να βγάλει το ψωμί της κάθε μέρα υφαίνει και ξυφαίνει. |
|
|
Κουκουβάγιες και αράχνες στα αρχοντικά. |
|
|
Αρβανίτη αν κάνεις φίλο, κράτα και κανένα ξύλο. |
|
|
Την Αργύρω βάλε να στα σάσω |
|
|
Ο Αργύρης κ΄ η Χρυσούλα, έκαμαν το Φαταούλα
|
|
|
Του βούλλωσ' ο Αργύρης το στόμα
|
|
|
... του Αρείου το απύλωτον στόμα…
|
|
|
Αρετούσα τηνε λές την πολυειδωμένη
|
|
|
Αρετούσα τηνε λές την χιλιομουσκεμένη
|
|
|
Και πούθεμ μπου Ρωτόκριτος, και πούθεμ που Αρετούσα |
|
|
Η κακία πεθαίνει, αλλά η αρετή δεν πεθαίνει |
|
|
Είναι πολλά τα λεφτά Άρη…
Ήταν πολλά τα λεφτά, Άρη.
|
|
|
Η Άρτα είναι χρυσός μπαξές, κλουβί με πέντ' αηδόνια
|
|
|
Την Άρτα με τα Γιάννενα |
|
|
Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά. |
|
|
Η Μάρω μένει στα βουνά κι ο Γιάννος πάει στους κάμπους |
|
|
Τ' άι Φιλίππου φίλησε κερά Πούλια την δύσι, και συ γλυκιέ Αυγερινέ την νύκτα για να σβύση |
|
|
Όσο με βόηθηκε η νύχτα και η αυγή, δε με βόηθηκε μήτε μάνα μήτε αδερφή.
|
|
|
Βοηθάει η νύχτα κι η αυγή σαν να ‘χω μάνα κι αδερφή.
|
|
|
Αράχνη είδες την αυγή; Σε καλό δε θα σου βγή
|
|
|
Η νύχτα βγάζει επίσκοπο κι η αυγή μητροπολίτη. |
|
|
Τ’ Αγιαννιού του Θεριστή, γυρίζει η μέρα κι η αυγή! |
|
|
Αν δεν δουλέψεις την αυγή, γυμνός θα είσαι τη Λαμπρή. |
|
|
Τση μελαχρινής η τζιέρα, νόστιμ' είναι κάθε μέρα και τση άσπρης τση μπουχνάτης, μιαν αυγή 'ν' η ομορφιά της |
|
|
Αν είν' παπάς και λειτουργά, η αυγή θα μας το δείξει. |
|
|
Να ’σαι καλά τον Αύγουστο που είναι παχιές οι μύγες. |
|
|
Αύγουστε, καλέ μου μήνα, να 'σουν δυο φορές τον χρόνο.
|
|
|
Ήρθε ο Αύγουστος, πάρε την κάπα σου.
|
|
|
Κάθε πράμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο
|
|
|
Μακάρι σαν τον Αύγουστο να 'ταν οι μήνες όλοι.
|
|
|
Πάτησε και ο Αύγουστος, η άκρη του χειμώνα
|
|
|
Ο Αύγουστος νοικοκυράκος και ο Μάρτης διακονιαράκος.
|
|
|
Αφροδίτη ύν τέθηκε
Θυσίασε γουρούνι στην Αφροδίτη
Αρχαιοελληνική παροιμιακή φράση
|
|
|
Η Μάρω μένει στα βουνά κι ο Γιάννος πάει στους κάμπους = |
|
|
Το ξέρει ο Αχμέτ, ο Μεχμέτ, και ο κόσμος όλος. |
|
|
Πότε νάρθη τω Βαγιώ να δακάσω τον κολιό
|
|
|
Σήμερά ναι του Βαγιώ τρώνι ψάρια κι κολιό κι ως τεν άλλη Κεριακή τρων το κόκκινο τ' αυγό |
|
|
Βάγια Βάγια τω Βαγιώ, τρώνε ψάρια και κολιό, ως τεν άλλη Κυριατσή του μαμά κι του τσιτσί |
|
|
Βάγια βάγια τω βαγιώ, φάε ψάρι τσαί κολοιό, την απάνου Τουριατσή βάλε τ' άσπρο σου βρατσί τσαι να πάης στην εκκλησιά με τα κότσινα αυγά
|
|
|
Βαρβαρίτσι, Νικολίτσι, Σάββα τι ήθελες στη μέση; |
|
|
Άγια Βαρβάρα μίλησε, κι Αη-Σάββας αποκρίθη, κι άγιος Νικόλας έρχεται στα χιόνια φορτωμένος. |
|
|
Άγια Βαρβάρα γέννησε, κι Αη-Σάββας το εδέχθη, κι ο Αη-Νικόλας έτρεχε να πάει να το βαφτίσει… |
|
|
Άγια Βαρβάρα μίλησε, Νικόλας απολογήθη κι εσύ κακόσαββα πού βρέθηκες στη μέση; |
|
|
Βαρβάρα βαρβαρώνει, Σάββας σαβανώνει, Νικόλας παραχώνει |
|
|
Η Βαρβάρα βαρβαρώνει, Αϊ-Σάββας σαβανώνει κι ο Αϊ- Νικόλας παραχώνει. |
|
|
Απ’ τα Νικολοβάρβαρα αρχίζει ο Χειμώνας. |
|
|
Μπρος πίσω τα Νικολοβάρβαρα βαρύ χειμώνα κάνει. |
|
|
Άγιε Νικόλα βόηθα με, Βαρβάρα μου λυπήσου με και συ καημένε Σπυρίδωνα θυμήσου με. |
|
|
Άι Βαρβάρα βαρβαρώνει, Άη Σάββας σαβανώνει κι Άη Θανάσης παραχώνει. |
|
|
Αγία Βαρβάρα μίλησε κι ο Σάββας απολογήθη: - Μαζώχτε ξύλα κι άχερα και σύρατε τα στο μύλο, τι ο Άγιο Νικόλας έρχεται στα χιόνια φορτωμένος. |
|
|
Αγία Βαρβάρα φώναξε κι Άγιος Νικόλας απεκρίθη. |
|
|
Βαρβάρα βαρβαρώνει, Σάββας σαβανώνει, Αϊ Νικόλας παραχώνει. |
|
|
Μπρος πίσω του Χριστού τα Νικολό – Βάρβαρα. |
|
|
Άγια Βαρβάρα εγέννησε Σάββα κι' άη Νικόλα |
|
|
Άε Βαρβάρα φύσα, άε Σάββα βρέξον, άε Νικόλα σόνστσον |
|
|
Άι Βαρβάρα (γ)έννησε, γι' η Στελιανή το δέχτη, κι άης Νικόλας το 'κουσε, γιατί πά να το βαφτίση |
|
|
Αγιά Βαρβάρα φώναξε Σάββας απολογήθη, κι άϊς Νικόλας έτρεξε να πα να λειτουργήσει |
|
|
Αϊ Βαρβάρα βαρβαρίζει κι άϊ Νικόλας χωματίζει |
|
|
Τα Νικολοβάρβαρα για βρέχει για χιονίζει |
|
|
Αν δεν έλθω τ' αγιού Στρατηγού θάρθω τ' άγιου Φιλίππου κι' αν δεν έλθω τ' άγιου Φιλίππου τα Νικολοβάρβαρα με παιδιά μου, με σκυλιά μου
|
|
|
Βαρβάρα βαρβάρων', Σάββας σαβανών', άη Νικόλας παραχών', άη Γιώργης ξιναχών΄, άη Δημήτρης τα μαζών΄
|
|
|
Τα Νικολοβάρβαρα και τα βουνά τρομάξαν |
|
|
Έχει της αγιάς Βαρβάρας τα κλειδιά |
|
|
Εν η αγία Βαρβαρού |
|
|
Να πάρη ο διάολος τον πατέρα της αγιάς Βαρβάρας
|
|
|
Φύγε, φύγε, κατσιφάρα (ομίχλη, καταχνιά) κι έρχεται στ' αγιάς Βαρβάρας
|
|
|
Άγιος Νικόλας φώναξε, Βαρβάρα απολογήθη και συ μικρέ Σαββατιανέ φύγε από την μέση. |
|
|
Ο απόστολος Βαρνάβας ανοί(γ)ει τα παντα(γ)ύρκα τζ' ο απόστολος Αντρέας βαδώννει τα
|
|
|
Ο απόστολος Βαρνάβας ανοίγει τα παναΰρκα, τζ' ο άϊς Μηνάς βαδώννει τα
|
|
|
Όπου γάμος και χαρά, η Βασίλω πρώτη. |
|
|
Στογ καταραμένον τόπον οι μαϊμούδες βασιλεύκουν
|
|
|
Γονικόν το παπαδίκι, σόϊ μ πάει το βασιλίκι |
|
|
Όπου τάβλα και μαντήλα, δέχτου και την κυρ – Βασίλα
|
|
|
Ο Κοντέλιας πάει στο Βόλο και η Βασίλω ξει τον κώλο. |
|
|
Ο Βασίλης με τα λόγια, χτίζ' ανώγια τσαι κατώγια
|
|
|
Σν- Βασίλη με κοφτό – χάνι γιού τ ζες φτωχό
|
|
|
Βασίλη, τίμα τόν παπά — καί σύ παπά ’χε γνώση |
|
|
Άμντα θαρζείς, πούναι ούλ' μέρες τ' 'Αη-Βασ' λειού;
|
|
|
Τ' αγιά Αντρέα αντρειούται η μέρα, της αγιάσ Άννης ανασαίνει, τ' αΐ Σπυρή παίρνει ένα σπειρύ τ' αΐ Δανιλίου νιώθουντο σ' τα γαϊνσύρια, τ' αϊ Βασιλείου παίρνει μιαν ώρα |
|
|
Ο Βασίλης με τον παπά κι' η παππαδιά με το Βασίλη |
|
|
Όπου τάβλα και μαντήλι και καλώς τον κυρ Βασίλη |
|
|
Όσον καιρό θερίζαμε, Βασίλη κυρ Βασίλη, και σαν αποθερίσαμε «Ποιος είσαι, βρε κασίδη; |
|
|
Αν παντρευτώ και κάνω γιο
και βγάλω τον Βασίλη
Και βγει πάνω στον πλάτανο
να κόψει το σταφύλι
και πέσει...Αχ τον γιο μου τον Βασίλη.
Ή σε συντομία
Τζιαν καμω γιον Βασιλη; |
|
|
Άγιο Βασίλης έρχεται Γεννάρης ξημερώνει
|
|
|
Βασίλ', 'ς σα ξύλα, 'ς σό νερόν, Βασίλ', 'ς σή χαμαιλέτεν
ή
Βασίλ' σα ξύλα, βασίλ' σην χαμελέτεν |
|
|
Ο Βασίλης με τον παπά κι' η παππαδιά με το Βασίλη |
|
|
Όσό είχε το βουτσί κρασί, Βασίλη και Βασίλη, τώρα που σώθη το κρασί που σε είδα, βρε Βασίλη |
|
|
Άγιος Βασίλης έρχιτι απ' τσι Γιαντσαριώτις, δόμ κι μέ τσανάκ' αλγόμ' γες |
|
|
Ο Βασίλης του τοππάρη είδεν το μουννίν τσ' εχάρη |
|
|
Το γύφτο κάναν βασιλιά κι αυτός γύρευε ρείκια. |
|
|
Από πίσω βρίζουν και το βασιλιά. |
|
|
Βασιλικός κι αν μαραθεί, την μυρουδιά τη έχει. |
|
|
Βασιλικός στην πόρτα μας κι εμείς τονε ζητούμε. |
|
|
Για χάρη του βασιλικού ποτίζεται και η γλάστρα. |
|
|
Κι εμείς έτσι δεν ήμασταν καλή μου Βεατρίκη; |
|
|
Δε θα χάσει η Βενετιά βελόνι. |
|
|
Σιγά μη χάσει η Βενετιά βελόνι. |
|
|
O κόσμος είναι βενέτικη κρησάρα και τα κοσκινίζει όλα |
|
|
Ο βήχας καί ο έρωτας δεν κρύβονται
|
|
|
Η πλούτη κι' η νιότη φαίνεται. Τό ξυλόχτενο κι' ο βήχας ακούγεται
|
|
|
Ο βήχας, ο έρωτας και τα λεφτά (χρήμα, παράς) δεν κρύβονται.
|
|
|
Τρόπος δέν είναι νά κρυφτή ο βήχας κι' η αγάπη, ιάτ' είναι πράμα φανερό, σάν τό κερί π' ανάφτει
|
|
|
Βήχα καί συνάχι, χαρά σ' αυτόν πού τάχει |
|
|
Βίλντα, Γιάννη, τουν Κώστα, κι' άλλους Κώστας δε 'νι |
|
|
Πιάστηκαν βλαμάδες στα βαγγέλια |
|
|
Τ' άη Γιαννιού με το μαντήλι, και τση Βλαχερνός με το καλάθι |
|
|
Όποιος δεν ξέρει να βοηθάει μένει κατάμονος και δυστυχάει. |
|
|
Όποιος δεν ξέρει να βοηθάει μένει κατάμονος και δυστυχάει. |
|
|
Τα μαύρα νέφη του βοριά ,τα κόκκινα του νότου,κι εκείνα τα κατάμαυρα του σκύλου του σορόκου. |
|
|
Γέρο βοριά αρμένιζε και νότο παλληκάρι. |
|
|
Βουνό με βουνό δεν σμίγει. |
|
|
Κάθα πράμα στο τζαιρόν του τζι' η βροντή στον ουρανό |
|
|
Όλο τον καιρό δεν ήτο (βροχή) και το Μάη εβροντολόγα |
|
|
Κουφού καμπάνα κι' αν βροντάς, λολλόν κι' αν θυμιατίζης και μεθυσμένο κι' αν κερνάς, ούλα τα χαραμίζεις |
|
|
Το λάθος, αγαπητέ μου Βρούτε, δεν είναι στ’ αστέρια, αλλά μέσα μας. |
|
|
Επήρε καιρό σαν του Γαβαλά την πιστόλα |
|
|
Ατού ο Γαβρίλης |
|
|
Γαία πυρί μιχθήτω.
|
|
|
Γαίαν έχει ελαφράν. |
|
|
Περπάτα ελαφρά την άνοιξη. Η Μητέρα Γη είναι έγκυος.(Ινδιάνικη παροιμία)
|
|
|
Το να ακουμπάς τη γη είναι να έχεις αρμονία με τη φύση. .(Ινδιάνικη παροιμία)
|
|
|
Μαζί με τη γαρυφαλιά ποτίζεται κι η γλάστρα. |
|
|
Για της γαρουφαλιάς τουν καϊμό πιν' η γλάστρα του νιαρό |
|
|
Όπ΄ έχει πλατειά καρδιά, ποτέ του δε γερνάει |
|
|
Τι έχεις γέρο που χορεύεις; Δε μ' αφήνουν τα δαιμόνια. (Αρκαδία) |
|
|
Αν θες την ευτυχία σου και γέρος ν' αποθάνης, με τους μεγαλυτέρους σου ποτέ να μην τα βάνης |
|
|
Του γέρου σκόνταμμα, του χάρου μήνυμα. |
|
|
Χαρά στο νιο που νοιάζεται, το γέρο που γελάει. |
|
|
Ζήε γέρο να παθαίνεις
Ζήε γέρο να μαθαίνεις
|
|
|
Απ’ τ’ Αγιά Αντρεός και μετά τρύπωσε ο γέρος στα σκουτιά. |
|
|
Νύν εν τω γήρατι επιδείξομαι την ανδρείαν |
|
|
Έκανε η Γιωργούλα θέλημα. |
|
|
Αυτά είναι ύδατα κυρά Γιωργούλα!
|
|
|
Είσαι καμπίσια μικρή Γιωργούλα.
|
|
|
Καυχιέται η Γιωργούλα μας το ποιος θα τη φιλήσει,
|
|
|
Άη Γιώργη μου βοήθα να φάνω το πανάκι μου |
|
|
Αϊ Γιώργην όσον και να ξεπέφτει, πέντ' έξι άγιους ακόμ' αξίζει |
|
|
Αϊ-Γιώργη μου ακριβός είσαι. |
|
|
Από τ’ Άϊ Νικήτα κοίτα, από τ’ Άϊ Γιωργιού ξεκοίτα. |
|
|
Χόλιασι ου Γιώργους κι έκαψε τις κάλτσες του.
|
|
|
Όλοι μιλούν για τ’ άρματα κι ου Γιώργους για τις κάλτσες. |
|
|
Χαίριτι ο νιος τα νιάτα του κι ου Γιώργους τις κάλτσες του.
|
|
|
Τουν Γιώργου τουν χάριζαν παλάτια, κι αυτός κάλτσες κοίταζε.
|
|
|
Του Σταυρού κοίτα κι από του Αη –Γιωργιού ξεκοίτα |
|
|
Ο Αγιώργης τ’ ανοίγει και ο Αϊ Δημήτρης τα κλείνει. |
|
|
Απρίλης με τα λελούδια, Μάης με τα χορτάρια. Και του Αη – Γιωργιού να φέξει! |
|
|
Άη Γιώρκη βοήθαμε τζιαι ‘σου τον πόδα τάρασσε |
|
|
Ακριβὰ τὰ σφουγγάτα τοῦ ἁγίου Γεωργίου. |
|
|
Απ’ τ’ Αη-Γιωργιού και πέρα, δως του φουστανιού σου αέρα. |
|
|
Γιώργο είχα, Γιώργο πήρα κι αν η δόλια μεταχηρέψω πάλι Γιώργο θα γυρέψω |
|
|
Είπαν το παιδί σου Γιώργο, ξαναβάφτισέ το! |
|
|
Κάθε μέρα δεν είναι τ’ Αη-Γιωργιού. |
|
|
Και τ’ Αη-Γιωργιού να φέξει. |
|
|
Όπου Γιώργος και μάλαμα. |
|
|
Ήντα σε κόφτει που τβ βουν του Γιακουμή. |
|
|
Κάλλιο λάχανα με γλύκα, παρά ζάχαρι με πίκρα |
|
|
Πικρόν του στομάτου, γλυκόν της καρδιάς |
|
|
Όσο βιάζεται η γριά, τόσο κόβεται η κλωστή. |
|
|
Γραμματικέ που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις. |
|
|
Γάιδαρος είν' ο γάιδαρος, αν εφορεί και σέλλα, κ' η γριά κι αν εμορφίζεται, δεν γίνεται κοπέλα. (Κεφαλονίτικη)
|
|
|
Είπαν της γριάς να χέσει, κι αυτή ξεκωλιάστηκε. |
|
|
Πες, πες το κοπέλι κάνει τη γριά και θέλει. |
|
|
Η γριά το μεσοχείμωνο, πεπόνια αναζητάει
|
|
|
Τ’ Αγιαντρεός ο καιρός θεριώνει, χώνει τη γριά στο παραγώνι. |
|
|
Πέρασε του Αϊ – Δημητράκη, άναψε γριά το τζάκι. |
|
|
Η γριά Νέτζω χάλευε τον Δεκέμβρη μήνα κεράσια. |
|
|
Ο Μελέτης εμελέταν τζι ο Γληόρης επελέκαν. |
|
|
Ο Γρηγόρης εγρηγόρει κι ο Μελέτης εμελέτα, κι ο Γρηγόρης τηνε πήρε του Μελέτη τη γυναίκα. |
|
|
Ήθος ανθρώπω δαίμων.
|
|
|
Άγουρα δαμάσκηνα και πικρές ελιές. |
|
|
Τον έφεραν από τον Κοσμά και το Δαμιανό |
|
|
Αγέρας και γυναίκα δεν κλειδώνονται.
Από το μύθο της Δανάης και του Δία. |
|
|
Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας.
Βιργίλιος, 70-19 π.Χ., Λατίνος ποιητής |
|
|
Ούλοι οι Άγιοι σαν την Δέσποινα είναι; |
|
|
Όσα να τς δώκς η Δέσπω δε σ' λει κ' πολλά έτη
|
|
|
Αλλού με τρίβεις Δέσποινα, κι αλλού εγώ πονάω.
|
|
|
Σ’ τον μπιρισμένο τον καιρό δυστυχισμένη χώρα, εγώ η Μάρω Δέσποινα κι ο Γιάννης Θελόγος |
|
|
Ας με λένε δεσποτίνα κι' ας πεθνήσκω πε τη πείνα |
|
|
Φοβήθηκε ο παπάς τον Νοέμβρη και ο Δεσπότης τον Φλεβάρη. |
|
|
Άλλου μέ τρίβεις, δέσποτα, κι άλλοϋ ’χω ’γώ τόν πόνο |
|
|
Καλά είν’ τα φαρδομάνικα, μα είν’ για δεσποτάδες. |
|
|
Κάθε πρώτη του μηνός, για δεσπότης, για φανός.
|
|
|
Αν ήταν καλή η δουλειά, θα δούλευε κι ο Δεσπότης. |
|
|
Σαν θέλει η μοίρα, ο μυλωνάς γίνεται και δεσπότης. |
|
|
Και στο δήμαρχο να πας, γαϊδουρινή θα τηνε φας! |
|
|
Οι βλάχοι γίναν δήμαρχοι κι οι γύφτοι καπετάνιοι. |
|
|
Δημητρούλα μου γειά σου πάρτα όλα δικά σου. |
|
|
Όλα τα μάτια άγιο Δημήτριο δεν βλέπουνε |
|
|
Την μέρα του Αγίου Δημητρίου ο χειμώνας σκαρφαλώνει στο φράχτη. |
|
|
Ο μπαρμπα-Δημήτρης τινάζει τα άσπρα γένια του και πέφτει το πρώτο χιόνι |
|
|
Πούστης τον πούστη αγαπά, πουτάνα τη πουτάνα, κι ο Μήτσος ο κωλομπαράς τους παίρνει όλους σβάρνα. |
|
|
Τ’ άη – Δημητριού, τι είσαι ‘σύ και τι ‘μαι εγώ λέει το νιο κρασί στο παλιό. |
|
|
Άγιος Δημήτρης έρχεται (έφτασε) στα χιόνια φορτωμένος.
|
|
|
Τον τρυγητή ξερόκανε τον Άγιο-Δημήτρη λασπόκανε. |
|
|
Τ’ Αϊ – Δημητριού, μικρό καλοκαιράκι, κράτα το πουκάμισο και πέτα το σακάκι. |
|
|
Πέρασε του Αϊ – Δημητράκη, άναψε γριά το τζάκι. |
|
|
Ο Αγιώργης τ’ ανοίγει και ο Αϊ Δημήτρης τα κλείνει. |
|
|
Έκαμε κι ο Νιόνιος βάρκα κι όλη μέρα τηνε καλαφάτιζε |
|
|
Αη-Δημητράκη, μικρό καλοκαιράκι. |
|
|
Τα έκαναν τάτσι μίτσι κότσι, και σε συντόμευση 'Τα τακιμιάσανε" |
|
|
Θαν το φας και θα ειπής και το Δήμο λεβέντη!
|
|
|
Τα θρέφ' ο δήμος λοιμόν φοβούνται; |
|
|
Βούλευμα μεν το Δίον, Ηφαίστου δε χειρ.
Αισχύλος, 525-456 π.Χ., Αρχαίος τραγικός ποιητής (Προμηθεύς Δεσμώτης)
(για τα δεσμά του Προμηθέα) |
|
|
Αεί γαρ πίπτουσιν εύ οι Διός κύβοι.
Σοφοκλής |
|
|
Εἰ μὴ Ἀλέξανδρος ἤμην, Διογένης ἂν ἤμην.
(Αν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος, θα 'θελα να 'μουν ο Διογένης) |
|
|
Αν σου κάτσει η Μαρία, τύφλα να’ χει ο Διονύσης. |
|
|
Από τ' Άγιου - Διονυσίου και πέρα μπαίνει η οργή στη θάλασσα |
|
|
Δόξα νάχεις τρυγητή μου που ‘δα τρίχα στο μουνί μου. |
|
|
Δόξα να ’χεις Αγιάννη μου Θεριστή, που ’δα την πούτσα μου ορθή! |
|
|
Μη ζητάς τή δόξα περισσότερο από την ευτυχία!
|
|
|
Μόνε δεις τή Δόξα μ', μή φοβάσαι! |
|
|
Νειάτα και κάλλη φτείρουνται και πλούτος μπατταλεύγει, μόνο μιά δόξα και τιμή στό κόσμο βασιλεύκει
|
|
|
Όταν έρθ' η δόξα, χάνεται το μνημονικό
|
|
|
Οι δόξες είναι αστραπές πού φέγγου μά πετούσι κ' εις ανοιγοσφάλισμα των ομματιώ σκορπούσι
|
|
|
Πάντα όσ' άν ποιήτε εις δόξαν Χριστού καλώς ποιείτε
|
|
|
Πολλοί τον πλούτον εμίσησαν την δόξαν ουδείς
|
|
|
Ποτέ ανθισμένος δρόμος δεν οδηγεί στή δόξα
|
|
|
Ουδέν κτήμα σεμνότερον της δόξας, πλήν μόνης της αρετής. Πάντων δ' ευτυχέστατος είναι ο αμφοτέρας ταύτας κατέχων
|
|
|
Ιδού δόξης στάδιον λαμπρόν. |
|
|
Ο πλούσιος έχει την τιμή, ο πλούσιος και τη δόξα. |
|
|
Ως πού να πή δόξα Πατρό, πέφτ' η πέτρα κί τόνε βαρεί |
|
|
Δόξα από βραδύ κάπα κρέμα στό μαντρί |
|
|
Αγεράσης τσ' ά-χ-χαλάσης, την καλήν τή-δ-δόξα θάσης
|
|
|
Αφέντες και δούλοι ένα γίναμε ούλοι. |
|
|
Να δουλεύεις σαν το δούλο και να τρως σαν τον αφέντη. |
|
|
Η κυρά έχει το σπίτι και η δούλα το κλειδί |
|
|
Η κυρά έχει τον άντρα και η δούλα τα κλειδιά! |
|
|
Άστραψε στην Ανατολή και βρόντηξε στη Δύση. |
|
|
Το δώρο έχει αντίδωρο. |
|
|
Δώρο αν είναι και μικρό, μεγάλη χάρη έχει. |
|
|
Απόστολος παρήγορος χασάπικης ειρήνης |
|
|
Ζήσε εν ειρήνη γιά νά τρώς ψωμί γλυκό!
|
|
|
Κάλλια ρίγανη κ' ειρήνια πέρι ζάχαρη καί γκρίνια |
|
|
Κάλλιο ξερό ψωμί μέ ειρήνη, παρά μάγγανα μέ μέλι
|
|
|
Όποιος ζεί μέ ειρήνη, κοιμάται αναπαυμένος!
|
|
|
Ρήνεια μόνοια,νά σκάσουν τά δαιμόνια |
|
|
Ρήνα, Ρήνα κυρά Ρήνα, πάρ' τον Καλογιάννο άντρα |
|
|
Μωρή Ρίνα καί Κατίνα καί Σοφιά και Καταιρίνα φέρε μ' τά σαφιά μου καί τά μεταξωτά μου. - Μία έχεις κι είμαι γω. Ένα τ'όχεις κι είν' ογρό καί κρέμεται στόν καπνό
|
|
|
Ένδοθι την Εκάβην, έκτοθι την Ελένην |
|
|
Η Κοντύλω με την Λένη |
|
|
Έσιει κυράς Ελένης που το πωρνόν; Σφίξε τα ξεβλοράμματα. Έσιει το δείλις; Κόψε τα ζεβλοράμματα |
|
|
Εν το κουτσόν της αγίας Ελένης |
|
|
Κυρά Σελένη το βράδυ, βάλε σπόρο στο σακκί. Κυρά Σελένη το πωρνό, βάλε ρόβιν των βωδιών |
|
|
Ελένη Μπιρμπιλόχαρτη και ούγια λευκαμένη! |
|
|
Άγια Λένη να λογιέσαι και να μή δοξολογιέσαι |
|
|
Ελεύτερος καί λεύτερη μαντήλι διπλωμένο
|
|
|
Η ζάχαρ' είναι ζάχαρη, τό μέλι είναι μέλι, δέν είν' ελεύθερος κανείς νά κάνη ό,τι θέλει!
|
|
|
Λευτεριά για να (μ') ορίζεις, λευτεριά για να με γδύσεις
|
|
|
Τη λευτεριά του ο άνθρωπος σα χάσει τι του μένει;
|
|
|
Λευτεριά να κλέφτουμε, και να μη μάς πιάνουνε! |
|
|
Λευτεριά για να (μ') ορίζεις, λευτεριά για να με γδύσεις
|
|
|
Λευτεριά θα πει να μη με βλάβης, και όχι να μπορείς να κάνης τσ' όρεξαίς σου
|
|
|
Λευτεριά θα πει, να κάνεις τη δουλειά σου!
|
|
|
Λευτεριά και να με δέρνουν, χέζω μεσ' στη λευτεριά του
|
|
|
Λευτεριά και να με πεινάνε, χέζω μεσ' στη λευτεριά μου
|
|
|
Τη λευτεριά του ο άνθρωπος σα χάσει τι του μένει;
|
|
|
Άϊ μου Λευτέρη άρτο και διπλέρι |
|
|
Άϊ μου Λευτέρη άρτο και διωλέρι |
|
|
Χα ο Λεφτέρτς, και πασιά λέγωσε 'πέατον Λεφτέρ |
|
|
Όποιος βόσκεται μ’ ελπίδας, αποθαίνει και της πείνας.
|
|
|
Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. |
|
|
Η ελπίδα είναι το ψωμί των φτωχών
|
|
|
Ο ζευγίτης κάθε χρόνο έχ’ ελπίδα να πλουτίσει”
|
|
|
Όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα |
|
|
Μα η ελπίδα μιας άνοιξης ζεί και μέσα στην καρδιά του χειμώνα. |
|
|
Η μέρα που ο Θεός δημιούργησε την ελπίδα ήταν πιθανότατα η ίδια μέρα που δημιούργησε την Άνοιξη. |
|
|
Θύμωσε (Άλλαξε) ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς |
|
|
Ο Μανώλης με τα λόγια, χτίζει ανώγεια και κατώγεια. (κι εκατό παραθυράκια) |
|
|
Αλλαξε ὁ Μανολιὸς κι ἔβαλε το βρακί του ἀλλιῶς. |
|
|
Κόψε ξύλο κάνε Αντώνη κι από πλάτανο Θανάση (ή Μανόλη) κι αν ρωτήσεις και το Γιάννη, ό, τι ξύλο θέλεις (έχεις) κάνει. |
|
|
Κόψε κέδρο κάμε Αντώνη, κι από πλάτανο Μανώλη, κι αν ρωτάς και για τον Γιάννη, ό,τι ξύλο κόψεις κάνει. |
|
|
Άλλαξεν η χήνα τα 'εβαλ' οδ' εκείνα, άλλαξεν η πάπια κι' έβαλε τα σάπια, άλλαξε κι' ο Μαγαλιός κι' έβαλε την κάππα αλλεώς |
|
|
Έσέ τα λέω, Μανώλη, για να τ' ακούνε όλοι
|
|
|
Α λαλήσ' κι' α δε λαλήσ' κ'δούνια τάχ' η Μανωλής |
|
|
Θα γίνη του Κουτρούλ' το πανηγύρι και του Μανώλ' ο γάμος
|
|
|
Με γεια Μανώλη την καμιτζόλα εφτά δραχμές είχε με χάτριζια μ' όλα |
|
|
Ξυπασμός, μωρέ Μανώλη |
|
|
Κατά το μαστρο Μανώλη και τα κοπέλια του
|
|
|
Κόψε πρίνο, καμ’ Αντώνη κι από κουμαργιά Μανώλη, κι αν ρωτάς και για το Γιάννη, ό,τι ξύλο κόψεις κάνει |
|
|
Όρτσα Μανώλης πόντσα Μιχάλης
|
|
|
Το είπε κι' ο κυρ Μανώλης! |
|
|
Κάνω 'γω κι ας είναι σκόλη για να ντύσω το Μανώλη |
|
|
Κάνω 'γω κι ας είναι σκόλ' για να ντύσου του Μανώλ' ...
(σε μερικές περιπτώσεις συμπληρώνεται με)
...π' ο φορεί καθόλ' βρακί, |
|
|
Υπομονή Μανόλη, σαν υπομένουν όλοι. |
|
|
Θεωρία επισκόπου και καρδία μυλωνά |
|
|
Η νύχτα βγάζει επίσκοπο κι η αυγή μητροπολίτη. |
|
|
Άδε νουν για πίσκοπον! |
|
|
Α δεν ορίζη ο πίσκοπος, ποιος διάολος ειν' που ορίζει; |
|
|
Όπου τοβ Βάτον, βάδωννε
όπου μητέραν, φεύκε,
τζ’ όπου τομ πελλοπίφανον
μπήε τη στύπαν μέσα
(Κύπρος)
|
|
|
Αν σμίξουν τα Δεματορά με το καϊμένο Ρίφι, τότες θενα συγκάνουνε η πεθερά κι η νύφη |
|
|
Η Μάρω μένει στα βουνά κι ο Γιάννος πάει στους κάμπους |
|
|
Ο βήχας, ο έρωτας και ο παράς (τα λεφτά) δεν κρύβονται. |
|
|
Και πούθεμ μπου Ρωτόκριτος, και πούθεμ που Αρετούσα |
|
|
Αν εγελάστηκε ως κι ο Αδάμ, είναι που ήταν η Εύα ! |
|
|
Γαμώ το μουνί της Εύας |
|
|
Άμα υπάρχει το λιλί, χορεύει και η Βαγγελή |
|
|
Καλώς τον κύριο Ευάγγελο που ‘χει την τρίχα κάγκελο |
|
|
Σκίσε με Βαγγέλη και πέτα με στ΄ αμπέλι |
|
|
Άλλοι παπάδες ήρθανε, άλλα Βαγγέλια φέραν.
|
|
|
Στάζει μέλι η πούτσα του Βαγγέλη. |
|
|
Κόψε ξύλο κάμε Σπύρο, κι από κουτσουπιά Βαγγέλη, κι α ρωτάς και για το Γιάννη/ ό,τι ξύλο βάνεις κάνει (πιάνει)
|
|
|
Βαγγέλη, βαγγελίσετε, σιτάρια σηκωθήτε ( ξεπαχνάσετε )
|
|
|
Στις καστανιές του Παπαλιώνη κλαίει η Βγένω και δεν μορώνει…(Αντρώνι) |
|
|
Η ευγένεια δεν πωλείται στο παζάρι
|
|
|
Απού το καλαμοβράκι του τρέχ΄η ευγένεια |
|
|
Ευγένεια μένει παντού και πάντοτε ευγένεια
|
|
|
Η ευγένεια ούτε πουλιέται ούτε εξαγοράζεται |
|
|
Αν η ομοφυλοφιλία ήταν φυσιολογική, θα έφτιαχνε τον Αδάμ και τον Εύη |
|
|
Θύμωσε η Θυμιώ και ξύπνησε το πρωί με θυμό. |
|
|
Η μόρφωση τον ευτυχή στολίζει, τον άτυχο με θάρρος τον οπλίζει. |
|
|
Η ευτυχία έχει κατοικήριο τη ψυχή και δεν βρίσκεται στα χρήματα ή στα βοσκοτόπια |
|
|
Στην ευτυχία έχεις πολλούς, στη δυστυχία κανέναν. |
|
|
Σαν κυνηγάς την ευτυχία, να σηκώνεσαι νωρίς. |
|
|
Μη γυρεύεις την ευτυχία. Έρχεται μόνη της. |
|
|
Η ευτυχία μοιάζει με χειμωνιάτικο ήλιο. Ανατέλλει αργά και δύει νωρίς. |
|
|
Η ευτυχία με τη δυστυχία σ’ ένα έλκηθρο ταξιδεύουν (Ρώσικη) |
|
|
Η ευτυχία έχει ανησυχίες και η δυστυχία ελπίδες. |
|
|
Η ευτυχία είναι το μόνο πράγμα που μπορείς να δώσεις χωρίς να το’χεις. |
|
|
Η ευτυχία είναι διάλειμμα της δυστυχίας. |
|
|
Ευτυχία δεν είναι να κάνεις αυτό που θέλεις, αλλά να θέλεις αυτό που κάνεις. |
|
|
Τα λεφτά δεν κάνουν την ευτυχία |
|
|
Ή σε πήρα ή με πήρες, παρθήκαμε, Φροσύνη μου |
|
|
Χόρευγε Μαριά και Ρήνη χόρευγε κ’ εσύ Φροσύνη |
|
|
Γι' αυτό και ο Αλή Πασάς έπνιξε τη Φροσύνη
|
|
|
Θα σου δείξω εγώ Ζαμπέτα, (ή Ζαμπέτω >> από το Ελιζαμπέτα) πώς την παίζουν την τρουμπέτα. |
|
|
Όλα τα ’χει η Ζαφειρούλα ο φερετζές της λείπει |
|
|
Κατὰ μάνα, κατὰ κύρη, ἔκαμαν καὶ γιὸ Ζαφίρη |
|
|
Φάε Ζαφείρη. Τι να φάω, πλαστήρι; |
|
|
Ας είν' κι ζαχαρένια, κατέβασέ την |
|
|
Ανάθεμά σε Ζαχαριά με το ζακόνι πόχεις κάθε βδομάδα πόλεμο κάθε μήνα γυναίκα
|
|
|
Αλλ’ ου Ζευς άνδρεσσι νοήματα πάντα τελευτά.
|
|
|
Κανένας δεν πεθαίνει παρθένος. Η ζωή τους πηδάει όλους. |
|
|
Ζωή χωρίς γιορτές, μακρύς δρόμος χωρίς πανδοχείο.
|
|
|
Η ζωή ειν' ένας κώλος: ή προλαβαίνεις και τον γαμάς, ή δεν προλαβαίνεις και σε χέζει. |
|
|
Μια ζωή χρωστάμε ούλοι μας. (Κεφαλονίτικη παροιμία) |
|
|
Όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα |
|
|
Ότι κάμ' ο 'γούμενος άξιο κι' αξιαζούμενο, ότι κάμ' η 'γουμένισσα μούζα και στάχτη |
|
|
Ποτέ με τα καρύδια του, πότε με τον χαρβάν του, ήφερεν την καλογριάν εις τα θελήματά του |
|
|
Όποιος έκανε γούμενος, έκανε και κελάρης. |
|
|
Για να γίνεις ηγούμενος, πρέπει να σε πηδήξει ο προηγούμενος. |
|
|
Άιλιά πού τοϋ κόπη κοντό τό πουκάμισο. |
|
|
Μπρός πίσω τ’ Αηλιός σπορίζει η πέτρα στο γιαλό. |
|
|
Ο Προκόπης κόβει αγγούρια, η Αγιά Μαρίνα σύκα κι ο Αηλιάς τα σταφυλάκια μεσ’ στα βεργοπανεράκια. |
|
|
Ό τι Γιάννης ό τι Λιος τύφλα νάχουνε κι οι δυο |
|
|
Της αγιάς Μαρίνας ρόβα τζαί τ' άϊ Ηλιού κνιζί |
|
|
Αϊ – Γιάννης και νερό, όπ΄Αγιολιάς και ράχη
|
|
|
Άγιος Ηλίας στα βουνά κι΄άη Νικόλας στα πελάγη
|
|
|
Ήρθε τ’ Αη – Λιός, γύρισε ο καιρός τ’ αλλιώς.
|
|
|
Μπρός πίσω τ’ Αηλιός σπορίζει η πέτρα στο γιαλό.
|
|
|
Απ' τ' Άι – Ηλιά το βράδυ βάζει η ελιά το λάδι |
|
|
Αγιά Μαρίνα δωσ' μου σύκα κι άη Λιά άπλωσε και πάρε
|
|
|
Αγιά Μαρίνα φέρε σύκα τσ' άη Λιά, φέρε σταφύλια
|
|
|
Της Αγιά Μαρίνας σύκο και τ' Άϊ Κοσμά σταφύλι, τ' Άϊ Λιός με το μαντήλι, του Σωτήρος με το κοφίνι
|
|
|
Της αγιάς Μαρίνας σύκο τ' άι Τσηρύκου φάε καρύδι, τ' άι Λιά φάει σταφύλι, πάρε τσαί στο πανηγύρι |
|
|
Τ' Άη Λιά με το μαντήλι, του Χριστού με το κοφίνι |
|
|
Τ' άη Λιά πάει στ αμπέλι και η κουτσή Μαρία
|
|
|
Την ημέραν τ' Αιλιώς (Προφήτου Ηλίου 20 Ιουλίου) γυρίζει ο καιρός αλλοιώς
|
|
|
Τ’ Αηλιός καρύδι, της Σωτήρος σταφύλι και της Παναγιάς σύκο. |
|
|
Από τ’ Αη – Λιός και πέρα τον κακό καιρό καρτέρα. |
|
|
Από τ’ Άη-Λιος ο καιρός γυρίζει αλλιώς.
ή
Απ' τ' Άη – Λιός και μπρός γυρίζει ο καιρός αλλοιώς
ή
Ήρθε τ’ Αη – Λιός, γύρισε ο καιρός τ’ αλλιώς. |
|
|
Ο άη- Λιας κόβει σταφύλια και η αγία Μαρίνα σύκα. |
|
|
Της αγιά Μαρίνας ρόγα, του άη -Λιός σταφύλι.
και το δεκαπενταύγουστο γεμάτο το κοφίνι |
|
|
Χόρευε, Μαριά του Λιου κι έχε κι έννοια του σπιτιού |
|
|
Ξημερώματα του άι Λία είδες τον σσύλλον κουλλούριν, ο γρόνος εν ναν καλός. |
|
|
Της Αγιάς Μαρίνας σύκον, τ’Αϊ Λιά σταφύλιν
Τζ’ αι τ’ Αϊ Παντελεήμονα γεμάτον το κοφίνι.
(Κύπρος)
ή
Της Άγιας Μαρίνας σύκο, του Αη – Λιά σταφύλι και του Αγίου Παντελεήμονα γιομίζει το μαντήλι. |
|
|
Ό τι Γιάννης ό τι Λιος τύφλα νάχουνε κι οι δυο |
|
|
Αγιά Μαρίνα με τα σύκα και Άγιος 'Λιας με τα σταφύλια |
|
|
Ας λάμπει ο ήλιος κι ας είναι και τα βουνά. |
|
|
Του ηλίου τηγ καρδίαν έχω
|
|
|
Ο ήλιος λάμπει για όλο τον κόσμο |
|
|
Κάθε ημέρα δεν είναι τ' Αϊ Γιαννιού. |
|
|
Άσπρος ήλιος, μαύρη ημέρα. |
|
|
Του Γενάρη το φεγγάρι, ήλιος της ημέρας μοιάζει |
|
|
Του Γενάρη το φεγγάρι την ημέρα σιγοντάρει. |
|
|
'Ολημέρα Καλογιάννη καί τό βράδυ Κακογιάννη. |
|
|
Ηύραμεν ζουρλόν παπάν, καί όλη μέρα ψάλλωμεν. |
|
|
Την ημέρα της Υπαπαντής, ούτε ράμα στο βελόνι ούτε τσάκνο στο γομάρι |
|
|
Να ξεχωρίσουμε (Ξεχώρισε) την ήρα (=ζιζάνιο) από το σιτάρι.
|
|
|
Εσιέστην η Φανού τζι εγρίστην ο Ηράκλης |
|
|
Προς δύο ουδέ Ηρακλής.
Αρχίλοχος, 725-650 π.Χ., Αρχαίος ιαμβογράφος |
|
|
Δε θα μπορούσε να νοηθή ήρωας χωρίς τραύμα
|
|
|
Βούλευμα μεν το Δίον, Ηφαίστου δε χειρ.
Αισχύλος, 525-456 π.Χ., Αρχαίος τραγικός ποιητής (Προμηθεύς Δεσμώτης)
(για τα δεσμά του Προμηθέα) |
|
|
Ηώς ορώσα τα νυκτός έργα, γελά. |
|
|
Παστρική καλή Θοδώρα το τσαρούχι μέσ' την πίτα (στο πινάκι). |
|
|
Παστρικιά η Θουδώρου, ν’ κουτσουλια μεσ’ την πιτα |
|
|
Με τη θεια μου τη Θοδώρα, επηγαίναμε στη χώρα Κι έλεγε μου κι έλεγα της, κι άγγιζε μου κι άγγιζα της.
|
|
|
Γάμαε Θόδωρε κούναε Θανάση |
|
|
Λαζαch μαζάch τον Θόδωρον, πρεμέζ την Ναστασίαν
|
|
|
Ο chόκοτον ο Θόδωρον και ο μαναχόν ο Γιάνες
|
|
|
Ποιος είδε πράσινο άλογο και Θοδωρή με γνώση; |
|
|
Από πού, και πώς, και πόσα; Απ΄ΑΘήνα, Θόδωρος, πεντακόσια. |
|
|
Άλλος είν’ ο Θοδωρής κι άλλος εκείνος που θωρείς.
ή
Άλλος είναι ο Θοδωρής κι άλλος είναι απού θωρείς |
|
|
Ο μπάρμπας μου ο Θοδωρής δεκαεφτά βρακιά φορεί . Κόβω τα γενάκια του ,πέφτουν τα βρακάκια του , τι είναι; |
|
|
Έχει κι’ άλλη μάνα γιο γη η Μαριά το Θόδωρο». |
|
|
Από κοντά απ’ τ’ς άλλους ως και Κουτσοθοδωρής χορεύει |
|
|
(Γυρίζω ή γυρίζει) σαν τον Μουρλοθοδωρή απο του Μπουρντάνου. |
|
|
Αυτό δεν θέλει (ή χρειάζεται) πολλή (ή μεγάλη) θεολογία |
|
|
Ζευγαρώνει ο θεός δυο κακούς κι έτσι χαλάει δυο σπίτια. |
|
|
Ο Θεός στα ψηλά βουνά ρίχνει το χιόνι. |
|
|
Ο Θεός βλέπει το βουνό αν είναι ψηλό ή χαμηλό και ρίχνει το χιόνι.
|
|
|
Ο Θεός να σε φυλάξει από νότο γιονιστή κι' από βοργιά βροχάρη |
|
|
Τι εδωκ’ ό Θεός και τι νά πάρ’ ό Χάρος; |
|
|
Να σε φυλάει ο Θεός από κουμπάρας μάτια κι από χήρας πόδια. |
|
|
Να σε φυλάει ο Θεός από φτωχό περήφανο κι από γέρο πόρνο |
|
|
Το στανιό και τη βία ο θεός τα 'δωσε. |
|
|
Του ακαμάτη το τσουκάλι ο Θεός το μαγειρεύει.
|
|
|
Κούτρα, γρα, το μονοδαύλι, να το κάμ' η θος (Θεός) τριδαύλι |
|
|
Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει!!!
|
|
|
Ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε; |
|
|
Πρώτη βοήθεια του θεού, δεύτερη του γειτόνου. |
|
|
Σ' όσους δε δίνει ο Θεός παιδί, δίνει ο διάολος ανίψια. |
|
|
Στα στραβά πουλιά ο Θεός χτίζει φωλιά. |
|
|
Στο φαϊ και στο γαμήσι ο Θεός δεν κάμει κρίση.
|
|
|
Τα στραβά πουλιά ο Θεός τα κάνει φωλιά
|
|
|
Τ’ Αγιαννιού του θεριστή, ούτε κότα στην αυλή |
|
|
Απ’ αρχής τον θεριστή, του δρεπανιού γιορτή.
|
|
|
Γενάρη πίνουν το κρασί, το θεριστή το ξίδι. |
|
|
Θεριστής με το δρεπάνι, τον καιρό του δεν τον χάνει. |
|
|
Τον Θεριστή, ο νοικοκύρης τηράει την ελιά και τραβάει τα μαλλιά του» |
|
|
Ο Μάης έχει τ’ όνομα κι ο Θεριστής την πείνα |
|
|
Καλώς τόνε το θεριστή, όπου μας εγλιτώνει, και με τα στάρια τα ππολλά, το σπίτι μας φορτώνει. |
|
|
Φοβάται ο Γιάνης το θεριό και το θεριό το Γιάννη |
|
|
Ό,τι βγάζει η κυρα-Θωμαή, μια στο γλέντι και μια στο φαΐ. |
|
|
Είναι άπιστος Θωμάς |
|
|
Αυτά είπε ο Θωμάς και άφησε την γυναίκα του σε μας. |
|
|
Ίντα σε κόφτει που τον βουν του Γιακουμή |
|
|
Εδώκαν μιαν του Γιακουμή, πισίαν με το μέλι, τζι' είπεν τους ο ποδκιάντροπος πως δεκαπέντε θέλει |
|
|
Μήτε γλυκύς και φάσι σε μήτε πικρός και ριξούσι σε συγκεραστός σην το κρασί να σ' αγαπά ο κούμης |
|
|
Δέκα, είκοσι, σαράντα, μισέ Γιακουμή, ταγιάντα |
|
|
Η αθασιά, η στρινιαρκά, γεννά που τόγ Γεννάριν |
|
|
Αδελφέ Μιχάλη, τώρα τον Γενάρη, οι δυο ένας γίνονται κι ο μοναχός κουβάρι.
|
|
|
Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά με σύγκρυα και παγωνιά.
ή
Αρχιμηνιά, καλή χρονιά, με σύγκρυα και παγωνιά.
|
|
|
Γενάρη γέννα το παιδί, Φλεβάρη φλέβισέ το.
|
|
|
Γενάρη και Φλεβάρη καταβολάδα και ξινάρι.
|
|
|
Γενάρη μήνα κλάδευε, φεγγάρι μη γυρεύεις.
ή
Γενάρη μήνα κλάδευε, φεγγάρι μην εξετάζεις. (Ή και ήλιο μην εξετάζεις.)
|
|
|
Κάλλιο κρύο το Γενάρη παρά ήλιος που δε ζεσταίνει.
|
|
|
Με τα Φώτα του ο Γενάρης, όλης της χρονιάς μπροστάρης.
|
|
|
Ο Γενάρης κι αν γεννάται, του καλοκαιριού θυμάται.
|
|
|
Ο Γενάρης κι ο Φλεβάρης είναι ο ξεπροβιδάρης.
|
|
|
Του Αγίου Ιγνατίου αγναντεύ' ο ήλιος κατά το καλοκαίρι |
|
|
Κόκκινα γένια, μάτια γαλανά, καρδιά του Ιούδα, ψυχή του σατανά. |
|
|
Η Γιαννούλα με φουστάνι ω τι λύγισμα που κάνει |
|
|
Τού βαλε την καπιστράνα (χαλινάρι) κ' Γιαννιά! |
|
|
Νοικοκυρά με τ' όνομα η καρακάξα η Γιάννενα |
|
|
Και ο Γιάννης μούρλιακας, κ' η Γιάννενα μουρλιάκο
|
|
|
Τα λειβά ... μωρή Γιαννούλα |
|
|
Απ' εδώ ως τα Γιάννινα για κυρά Γιάννενα |
|
|
Όλοι θέριζαν κι η Γιαννούλα άσπριζε.. |
|
|
Σαράντα πέντε Γιάννηδες, ενός κοκόρου γνώση και όλοι οι υπόλοιποι δεν κάνουν άλλη τόση |
|
|
Ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον φωνάζουμε. (βαφτίσαμε) |
|
|
Αν είχαν οι Γιάννηδες γνώση, να μας δάνειζαν καμπόση. |
|
|
Βγάλε Γιάννη το παιδί σου να γιορτάζει κάθε μήνα. |
|
|
Γιάννη είχα, Γιάννη έχω κι αν ποτέ μου θα χηρέψω, πάλι... Γιάννη θα γυρέψω! |
|
|
Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει. |
|
|
Γιάννης πήγε, Γιάννης ήρθε |
|
|
Δεν είναι κάθε μέρα τ’ Άι-Γιαννιού” |
|
|
Έχ’ κι ο Γιάννς καΐκ’ |
|
|
Κάμε Γιάννη τη δουλειά σου κι ύστερα είμαι πάλι θεια σου |
|
|
Κάνε Γιάννο μ' τη δουλειά σου, κι ύστερα και πάλι θεια σου. |
|
|
Κατά τον μαστρο-Γιάννη και τα κοπέλια του. |
|
|
Να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω μέλι (ή λάδι) να γιάνει |
|
|
Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι (ή μέλι). |
|
|
Ξέρει ο Γιάννης τι έχει μέσα στον τορβά του… |
|
|
Ο Γιάννης με τα λόγια, χτίζει ανώγεια και κατώγεια. |
|
|
Όπου γάμος και χαρά, τρέχα Γιάννη μασκαρά |
|
|
Όπου Γιάννης και του Θεού η χάρη. |
|
|
Όχι Γιάννης, Γιαννάκης. |
|
|
Παναγία κι Άι-Γιάννη, βάλε ψάρι στο τηγάνι |
|
|
Πότε ο Γιάννης δε μπορεί, πότε ο κώλος του πονεί. |
|
|
Σαράντα πέντε Γιάννηδες ενός κοκόρου γνώση. |
|
|
Σαράντα χρόνια Γιάννης, μαστρο-γιάννης δε γίνεται. |
|
|
Σπίτι χωρίς Γιάννη προκοπή δεν κάνει. |
|
|
Τα καλά του Γιάννη θέλουν, μα τον Γιάννη δεν τον θέλουν. |
|
|
Τα καλά του Γιάννη θέμε και το Γιάννη δεν τον θέμε. |
|
|
Τι Γιάννης, τι Γιαννάκης |
|
|
Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα! |
|
|
Τι κάνεις Γιάννη; Κουκιά σπέρνω! |
|
|
Ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον βαφτίσαμε. |
|
|
Ακόμα δεν τον είδανε και Γιάννη τονε κράξανε. (Παξοί) |
|
|
Ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε |
|
|
Κάθε μέρα δεν είναι τ' Αϊ-Γιαννιού. |
|
|
Κατά το μαστρο-Γιάννη και τα κοπέλια του. |
|
|
Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη. |
|
|
Του Γιάννου η φλογέρα |
|
|
Είπαμεν Γιαννή να κλάννεις, μα να μεν το πολλοκάμνεις |
|
|
Αν εύρεις Γιάννην κούρευκε |
|
|
Κόψε ξύλο κάνε Αντώνη κι από πλάτανο Θανάση (ή Μανόλη) κι αν ρωτήσεις και το Γιάννη, ό, τι ξύλο θέλεις (έχεις) κάνει. |
|
|
Άλλη δεν έκαμε παιδί, μόνο η Μαριώ τον Γιάννη |
|
|
Άλλη καμιά δε γέννησε, μόνο η Μαριώ το Γιάννη. |
|
|
Άμα ακούς Μαρία – Γιάννη, βάλε ψάρια στο τηγάνι, εξόν του μπάρμπα-Γιάννη. |
|
|
Έκανε η Μαριώ το Γιάννη κι άλλη γιο δεν έχει κάνει! |
|
|
Κόψε ξύλο κάνε Αντώνη κι από πλάτανο Θανάση (ή Μανόλη) κι αν ρωτήσεις και το Γιάννη, ό, τι ξύλο θέλεις (έχεις) κάνει. |
|
|
Ό τι Γιάννης ό τι Λιος τύφλα νάχουνε κι οι δυο |
|
|
Κόψε κέδρο, φτιάξε Αντώνη και από πλάτανο Θανάση, εάν πεις και για το Γιάννη, όποιο ξύλο να ‘ναι κάνει |
|
|
Κόψε κέδρο κάμε Αντώνη, κι από πλάτανο Μανώλη, κι αν ρωτάς και για τον Γιάννη, ό,τι ξύλο κόψεις κάνει. |
|
|
Από Ναννάκου |
|
|
Τρέξε Γιάννη γύρευε και Νικολό καρτέρει. |
|
|
Τα πράγκας και τα σίδερα τη ζαβαλή τη Γιάννε έν’ |
|
|
Φοβάται ο Γιάννης το θερκόν τζαι το θερκόν τογ Γιάννην. |
|
|
Εξηνταπέντε Γιάννηες, έναμ πετεινόβ βαρούσιν. |
|
|
Ψύλλοι ψύλλοι φύετε τζαι κορκοί ψοφήσετε τζ' Αϊς Γιάννης έρκεται με το κονταρόξυλλον τζαι κονταροξυλίζει σας. |
|
|
Αν εύρεις Γιάννην κούρευκε |
|
|
Τ’ Αγιανιού του Ριγανά, πάνε οι Βλάχοι στα βουνά. |
|
|
Τ’ Αγιαννιού του θεριστή, ούτε κότα στην αυλή. |
|
|
Βοηθάει ο Άη- Γιάννης και ο Σταυρός, γιομίζει το αμπάρι κι ο ληνός. |
|
|
Ακόμη δεν τον είδανε και Γιάννη τον βαφτίσανε. |
|
|
Έλα να σε κάψω Γιάννη
να σε κάψω για να γιάνεις
|
|
|
Όλην την ημέρα Καλογιάννη, και το βράδυ Κακογιάννη.
|
|
|
Του Σταυρού μέχρι τ’ Αγιανιού ήρθε η ώρα τ’ αμπελιού. |
|
|
Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει.
|
|
|
Γεναριάτικο φεγγάρι με τα’ Αϊ Γιαννιού τη χάρη. |
|
|
Ξέρει ο Γιάννης τι έχει μέσα στον τορβά του. |
|
|
Είχαμε το Γιάννη γερό, έπεσε το κόσκινο και τον πλάκωσε.
|
|
|
Τ’ Αγιαννιού τον Θεριστή, βάλε καπίστρι στο τσουπί! |
|
|
Τ’ Αγιαννιού τον Θεριστή, θέλει κι η χήρα να δροσιστεί! |
|
|
Τ’ Αγιαννιού τον Θεριστή, κάνουν κι οι φτωχοί γιορτή!
|
|
|
Τ’ Αγιαννιού τον Θεριστή, πέταξ’ η βλάχα το βρακί!
|
|
|
Τ’ Αγιαννιού του Θεριστή, γυρεύει και το μουνί αρτυμή!
|
|
|
Τ’ Αγιαννιού του Θεριστή, γυρίζει η μέρα κι η αυγή!
|
|
|
Τ’ Αγιαννιού του Θεριστή, δεν θέλει το μουνί ντροπή!
|
|
|
Τ’ Αγιαννιού του θεριστή, ούτε κότα στην αυλή.
|
|
|
Τ’ Αγιαννιού του Ριγανά κουρεύουνε μνιά και αρνιά!
|
|
|
Τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, βάλε την βλάχα ανάσκελα!
|
|
|
Τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, θέλουν τα μνιά δροσιά!
|
|
|
Τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, κουρεύουν κι βλάχες τα μνιά!
|
|
|
Τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, ξεψειρίζουν τα μουνιά!
|
|
|
Τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, ούλες τις κρένουν τα σταμνιά!
|
|
|
Τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, πάν’ οι βλάχοι στα βουνά!
|
|
|
Τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, πιάνει Λίβας τα σπαρτά! |
|
|
’ Αγιαννιού του Ριγανά, ξετάζουνε οι ρουφιάνες τα ριζικά! |
|
|
Τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, βάνει κι ο Διάβολος την ουρά!
|
|
|
Τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, χλιμιντράει κι η παπαδιά!
|
|
|
Τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, χωσ’ τον κώλο σου στην σκια!
|
|
|
Γεναριάτικο φεγγάρι με τα’ Αϊ Γιαννιού τη χάρη. |
|
|
Η Μάρω μένει στα βουνά κι ο Γιάννος πάει στους κάμπους |
|
|
Όπου Γιάννης και του Θεού η χάρη. |
|
|
Κάθε μέρα δεν είναι τ’ Αϊ-Γιαννιού. |
|
|
Δεν είναι Γιάννης είμαι γιανακτής και δεν είναι Γιαννάκης είναι γιανακουλης |
|
|
Κατά το μαστρο-Γιάννη και τα κοπέλια του. |
|
|
Όχι Γιάννης, Γιαννάκης. |
|
|
-Άγιε μου Αγιάννη μου Ριγανά, φέρνεις δροσούλα στα μνιά! |
|
|
Απ’ τ’ Αγιαννιού του Θεριστή, κάνουν γιόμα κι οι κουτοί! |
|
|
Απ’ τ’ Αγιαννιού του Ριγανά και πέρα θέλουν τα μνιά αγέρα!
|
|
|
Απ’ τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, ανοίγ’ ο Θεούλης τ’ ασκιά. |
|
|
Απ’ τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, αρρωσταίνει ο τεμπέλης βαριά!
|
|
|
Απ’ τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, βάλε για σκούφια τα βρακιά! |
|
|
Απ’ τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, βαραίνουν τα ράσα τον παπά! |
|
|
Απ’ τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, βλέπει κι περβολάρης χαρά!
|
|
|
Απ’ τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, βρωμάν τα βαριά μουνιά! |
|
|
Απ’ τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, ιδρώνουν βυζιά και μνιά! |
|
|
Απ’ τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, μακριά από φωτιά! |
|
|
Απ’ τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, μαυρίζει ο ήλιος τα σπαρτά! |
|
|
Απ’ τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, μη σε βρει βαριά γκαστριά!
|
|
|
Απ’ τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, μην ξανατρώς αυγά! |
|
|
Απ’ τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, μην ξαναφοράς βρακιά! |
|
|
Απ’ τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, μουσκεύουνε ούλα τα βρακιά! |
|
|
Απ’ τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, ξεβρακώνεται κι η κυρά! |
|
|
Απ’ τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, πάν’ στ’ αλώνια τα σπαρτά! |
|
|
Απ’ τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, χαρά ’χουν τα μποστανικά! |
|
|
Απ’ τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, ψήνει ο ήλιος τ’ αυγά! |
|
|
Απ’ του Ριγανά και πέρα θέλουν τα μνιά αέρα! |
|
|
Απ’ του Ριγανά και πίσω, τρούπω τον κώλο σου στον ίσκιο! |
|
|
Απ’ τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, πάρε την τσίτσα σου κοντά!
|
|
|
Δόξα να ’χεις Αγιάννη μου Θεριστή, που ’δα την πούτσα μου ορθή! |
|
|
Ήρθε τ’ Αγιάννη, ανασαίνει το δρεπάνι! |
|
|
Θερίζει ο Γιάννης, δροσίζει ο Αγιάννης! |
|
|
Θεριστή μου κι Αγιάννη, κάνε το πράμα μου να γειάνει!
|
|
|
Όποιος τ’ Αγιαννιού θερίζει, ο Διάβολος τον ορίζει! |
|
|
Σαν ο Iσούφης με τον Τζαμαλή |
|
|
Ο καδής γαμεί τη μάνα σου τζαι πού να τον αγκαλέσεις (καταγγείλεις); |
|
|
Αθθά Τουρτζιέψεις να γινείς καδής
Αν θα τουρκέψεις φρόντισε να γίνεις καδής |
|
|
Πήγα κ' ηύρα την αγιακαθάρα
|
|
|
Ο Καίσαρας έχει παραπάνω από τον Αλέξανδρο, τον Καρλομάγνο και τον Ναπολέοντα, ότι ο Ιησούς πρόφερε το όνομά του. |
|
|
Που τον τζαιρόν π' αγάπησα του τζύκκου καλοήριν, μήτε τον γάμον είδα το, μήτε το παναύριν |
|
|
Θύμωσε ο καλόγερος κι έκαψε τα ράσα του. |
|
|
Θύμωσε ο καλόγερος κι έκοψε τον πούτσο του.
|
|
|
Ή μικρός-μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου.
|
|
|
Επάσχασε ο καλόγερος, κουκιά του μαγειρεύουν. |
|
|
Άγιε μου Νικόλα σώσε με και σου τάζω τον αδερφό μου καλόγερο. |
|
|
Αράθυμος καλόγερας, εύκαιρο το σακί του.
|
|
|
Καλόγρια στα γεράματα.
|
|
|
Η αλεπού σαν γεράσει γίνεται καλόγρια |
|
|
Η τελευταία για καλομοίρα για κακομοίρα |
|
|
Της καλομοίρας το παιδί, στους πέντε μήνες κάθεται, στους έξι καλοκάθεται, και στους εφτά και στους οκτώ, τον τοίχο-τοίχο πάει. |
|
|
Ο τελευταίος για καλομοίρης για κακομοίρης. |
|
|
Όπ΄ έχει πλατειά καρδιά, ποτέ του δε γερνάει |
|
|
Ο Κάρολος καρύδια τρώγει |
|
|
Καιρός πουλεί τα κάστανα καιρός τα ξαγοράζει |
|
|
Κατίνα, σαλαμακι! |
|
|
Αγορά Κερκώπων.
Αρχαιοελληνική παροιμιακή φράση
|
|
|
Έγιν' ο τόπος ελευθέρα Κέρκυρα |
|
|
Ελευθέρα Κέρκυρα χ... όπου θέλεις |
|
|
Αγιίου Κήρυκ΄σήμερα, κακό κιρίκ', έλεγαν οι Κοννιάροι (οι Τούρκοι) οι παλιοί |
|
|
Κηρύκ’ και Μηρύκ’ κι απ’ τ’ αμπάρ’ στο παίρν’.
|
|
|
μην τον είδατε τον Κίτσο το λεβέντη τον αρχιληστή, |
|
|
Η ιστορία της ανθρωπότητας θα ήταν διαφορετική αν η μύτη της Κλεοπάτρας είχε διαφορετικό σχήμα. |
|
|
Η Κοντύλω με την Λένη |
|
|
Ο Κοντέλιας πάει στο Βόλο και η Βασίλω ξει τον κώλο. |
|
|
Όταν λαλούν οι κόρακες, τα αηδόνια φεύγουν.
|
|
|
Ένα κοράκι βρίσκεται πάντα κοντά σ' ένα άλλο κοράκι. |
|
|
Κόρακας να σε πιάσει. (το λέμε όταν βήχει πολύ κανείς) |
|
|
Κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει. |
|
|
Κόρακος εξελεύσεται «κρα». |
|
|
Κάνει κι ο κόρακας αητό, κάνει κι αητός κουρούνα
|
|
|
Άν άκουε ο θεός των κοράκων τις φωνές
γάϊδαρος δε θ’απόμενε σε σπίτια και αυλές
|
|
|
Ήνταν ’ίνεται ο κόσμος, ας ίνεται και ο Κοσμάς |
|
|
Ό,τι ο κόσμος κι ο Κοσμάς. |
|
|
Ότι κάνει ο κόσμος θα κάνει κι ο Κοσμάς |
|
|
Τον έφεραν από τον Κοσμά και το Δαμιανό |
|
|
Άμα τρώει ο κόρμος, τρώει κι ο Κορμάς
(κόρμος= κόσμος, Κορμάς=Κοσμάς) |
|
|
Όρκο που δωκες, κριτή τον έκαμες
|
|
|
Ο Αφέντης του κριτή, είν' ο νόμος
|
|
|
Απο τους δυο που πάνε στον κριτή, ο ένας θα φύ' γελόντας, ο ένας θα βγη μοσκωμένος
|
|
|
Αμάχη μο ΄χει η Λάμπαινα βάνω κριτή το σπάρο και καρτερώ απ' το γκωβιό απόφαση να πάρω
|
|
|
Τόπος που δεν έχει κριτή και σπίτι χωρίς γάλα και μπόγιας να μην είν' παρών είναι κακά μαντάτα |
|
|
Α' θα να πάμε στον κριτή, και φανερά και αντάμα |
|
|
Σαν έχης φίλο τον κριτή, μη φοβάσαι τον δυνατόν!
|
|
|
Ο κριτής βαστάει το νόμο = Είναι του Θεού ο πίτροπος
|
|
|
Ο άδικος κριτής, η μαστιγά του τοση |
|
|
Κριτής τους νόμους αγνοών και ιατρός την τέχνην |
|
|
Σα στο λε' ο κριτής συβάσου |
|
|
Πολυκερνός κριτής τση μούχλας κατελώνης
|
|
|
Οι κριτάδες κι' οι δραγάτες πάντα ξένοι |
|
|
Κριτής υποταζόμενος, ντροπή του και που κάθε κάθεται
|
|
|
Άικος κριτής, δίκια η κρίσι του Θεού
|
|
|
Όποιος λάχει λέει, μα ο κριτής θ' αποφασίση! |
|
|
Αν τόνε θέλομε κ' οι δυο κάθε κριτής, καλός είναι
|
|
|
Αν τόνε θέλομε κ' οι δυο κάθε κριτής, καλός είναι
|
|
|
Στου διαβόλου το χωργιό άδικος κριτής καθίζει!
|
|
|
Αν σε γαμίσ' ο κριτής που θα πας να κριθής |
|
|
Στων αμαρτωλών την χώραν κριτής άδικος καθίζει |
|
|
Ο κριτής λέγει ψέματα, η κοπριά δε λέγει |
|
|
Πλούσιος όπως ο Κροίσος |
|
|
Τρεία κάππα κάκιστα δυο μι παγκάκιστα. Κρήτη, Κύπρος και Κεφαλλονιά, Μυτιλήνη και Μωριά!
|
|
|
Οι Τζυπριώτες μόνοσ στο κατουρκόμ μονοβουλιάζουν |
|
|
Τσυπριώτην κάμνεις φίλον, βάστα τσαί κομμάτιξ ξύλο
|
|
|
Η κυρά έχει το σπίτι και η δούλα το κλειδί
|
|
|
Η κυρά έχει τον άντρα και η δούλα τα κλειδιά!
|
|
|
Αγίας Κερεκής άψιμον |
|
|
Δώσε το Σάββατο, θα βρεις την Κυριακή.
|
|
|
Άλλης Κυριακής ανάγνωσμα
|
|
|
Όλη η βδομάδα του γαμπρού και η Κυριακή της νύφης. |
|
|
Βάγια βάγια τω βαγιώ, φάε ψάρι τσαί κολοιό, την απάνου Τουριατσή βάλε τ' άσπρο σου βρατσί τσαι να πάης στην εκκλησιά με τα κότσινα αυγά |
|
|
Της Κυριακής τα όνειρα, ή στη μέρα ή στο χρόνο
|
|
|
Κυριακή κοντή γιορτή.
ή
Σαββάτο Κυριακή κοντή γιορτή. |
|
|
Της Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη. |
|
|
Τι Σαββάτο βράδυ, τι Κυριακή πρωί. |
|
|
Τετάρτη και Παρασκευή τα νύχια σου μην κόβεις και Κυριακή να μη λουστείς, αν θέλεις να προκόβεις. |
|
|
Πολλά 'ν' τα χιόνια στα βουνά, πολλοί Δερβεναγάδες κι ο Λιάκος είναι μοναχός |
|
|
Κυριακάκης κι' Αγγελής επί των ομοίων τα ήθη |
|
|
Ελιά ελιά και Κώτσο βασιλιά |
|
|
Και παπάς έγινες Κώστα; Έτσι τα ’φερε η κατάρα |
|
|
Όσα ξέρει ο Κωσταντής, δεν τα ξέρει άλλος κανείς. |
|
|
Τα έκαναν τάτσι μίτσι κότσι, και σε συντόμευση 'Τα τακιμιάσανε" |
|
|
Από Σάββατον ως Σάββατον, εκκέλιασεν ο Κώστας |
|
|
Κόψε ξύλο κάμε Κώστα κι άπό κουτζουπιά Μιχάλη
ή
Ξύλον τέμνων Κώνσταν ποίει. |
|
|
Τι λέγεις παπά Νίκο; Ό,τι λέγ' ο παπα Κώστας |
|
|
Η Κωσταντινιά είν' της ολίγα κι ακού τον Κώστα να γκαρίζει |
|
|
Πόθεν που τ' Αντριά γουμάρα κι του Κώστα πουλαρίνα |
|
|
Κόψε ξύλον κάμε Κώνσταν
|
|
|
Βίλντα, Γιάννη, τουν Κώστα, κι' άλλους Κώστας δε 'νι |
|
|
Ο Κώστας κάθεται και ο Γιάννες γυναικίζει |
|
|
Άη Κωνσταντίνε μου, τι το 'καμε, τ' ασκέρι σου; |
|
|
Από τ' Άη – Κωνσταντίνου και την νύχτα ξεραίνονται τα σπαρμένα |
|
|
Είναι για τον άη Κωνσταντίνο-για τα κυπαρίσσια |
|
|
Κ'τσοί γκαβοί στον άγιο Κωνσταντίνο |
|
|
Αλλουνού έχει τ' όνομα κι ο Κωνσταντής την χάρη
ή
Έμενα ήβγεν τ' όνομα κι ο Κωνσταντής την χάρη |
|
|
Ο Γιάννης έχει τ' όνομα κι ο Κωνσταντής τα τρώει, τα πίνει |
|
|
Ποττέ του αβκόν εν έδωκεν, μήτε τ΄άι Λαζάρου. |
|
|
Με τη φωνή και ο Λάζαρος |
|
|
Ξαναζωντάνεψε σαν τον Λάζαρο
|
|
|
Κέρινος ή Κίτρινος σαν τον Λάζαρο |
|
|
Να μη ζηλέψεις τη Λαμπρή γυναίκα και τον Απριλομάη φοράδα. |
|
|
Θα κρατήσουν όσο της Λαμπρής τ' αυγά. |
|
|
Να ‘ναι Χριστούγεννα στεγνά, τα Φώτα χιονισμένα, και τα Λαμπρά βρεχούμενα, αμπάρια γιομισμένα.
|
|
|
Τη Γέννηση την άβρεχη, τα Φώτα χιονισμένα και τη Λαμπρή βρεχούμενη , τα πάντα ‘φτυχισμένα.
|
|
|
Απόκριες στο σπίτι σου και Λαμπριά όπου λάχει. |
|
|
Αν δεν δουλέψεις την αυγή, γυμνός θα είσαι τη Λαμπρή. |
|
|
Απ’ το Γενάρη ως τη Λαμπρή, δεν έχει σχόλη και γιορτή.
|
|
|
Άσχημη η Λαμπρή όταν βρέχει κι ο φτωχός όταν δεν έχει.
|
|
|
Γλυκός η ν-ύπνους την αυγή, γυμνός η κώλους τη Λαμπρή.
|
|
|
Γλυκός ο ύπνος την αυγή, ζόρκος ο κώλος τη Λαμπρή. |
|
|
Γλυκός ύπνος την αυγή, παλιά ρούχα τη Λαμπρή.
|
|
|
Γλυκός ύπνος το πρωί, χωρίς φαΐ τη Λαμπρή.
|
|
|
Έχεις γρόσια στο πουγκί, όθε θες κάνεις Λαμπρή.
|
|
|
Καλός ο ύπνος το πρωί, παλιά παπούτσια τη Λαμπρή.
|
|
|
Κατά που λέει το χαρτί κι ομολογάει η φλάσκα, ούτε και πέρυσι Λαμπρή ούτε και φέτο Πάσχα.
|
|
|
Μαθημένου είνι τ’ αρνί να κουρεύγιτι κ’ Λαμπρή. |
|
|
Να ’ταν τα Φώτα βροχερά και η Λαμπρή βροχάτη. |
|
|
Σαν είν’ τα Φώτα φωτεινά, πάντα η Λαμπρή δροσάτη.
|
|
|
Της νύφης τα προικιά σαν της Λαμπρής τ’ αυγά.
|
|
|
Αν σ’ αρέσει μπαρμπα-Λάμπρο ξαναπέρνα από την Άνδρο |
|
|
Έγινε ο λύχνος θυμιατό κι η κουτσουλιά λιβάνι |
|
|
Βούννου-Βούννου δουλαππάτζιμ μου, να κάμνεις την οντζιάσ σου, να φας τηγ καυκαλλιάσ σου· βρε Λοϊζή, που είσαι και γυρίζεις τζέν έρκεσαι να φας όρνιθαμ με το ρύζι. |
|
|
Έγινε Λούης |
|
|
Βούννου-Βούννου δουλαππάτζιμ μου, να κάμνεις την οντζιάσ σου, να φας τηγ καυκαλλιάσ σου· βρε Λοϊζή, που είσαι και γυρίζεις τζέν έρκεσαι να φας όρνιθαμ με το ρύζι. |
|
|
Από το εν μέρος το εκ του κατά Λουκαν Αγίου Ευαγγελίου και από το “Μπισμιλλιαΐ ραχμάνι, ραχίμ |
|
|
Του Αγίου Λουκά σπέρνει (ή σπείρε) κουκιά.
|
|
|
Αν βρέξει τ’ Αϊ – Λουκά, χέσε μέσα στα βρακιά. |
|
|
Όσα δεν πιάνει η Λουλού, τα κάνει µαργαριτάρια. |
|
|
Απ' ολούθε και απ' ούλα, ούλα τα μαζώνει η Λούλα |
|
|
Ο καιρός πουλεί τα λάχανα κι ο Μάης τα λουλούδια |
|
|
Τον έκανα λουλούδι |
|
|
Απάντησε μου, λυγερή, πότε θ' αλλάξουν οι καιροί; |
|
|
Άφησαν το λύκο να φυλάει τ’ αρνιά. |
|
|
Ο λύκος κι αν εγέρασε κι ασπρίσαν τα μαλλιά του, ούτε την γνώμη άλλαξε ούτε και τα μυαλά του. |
|
|
Μισακός ο γάιδαρος, για να τον φάει ο λύκος. |
|
|
Εβάλανε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα.
ή
Βάλανε το λύκο να φυλάει το μαντρί. |
|
|
Η Μαγδάλω με το στόμα το μεγάλο |
|
|
Πρόκοψ’ η Μαγδάλω, το Σαββάτο το Μεγάλο |
|
|
Το άλλο το’ φαγε η Μαγδάλω με το στόμα το μεγάλο |
|
|
Έκαμε ο σκαλτζής σκαλτζούνι κι' η Μαγδαληνή τζιπούνι, κι' η Αννούλα μας φουστάνι ω τι σείσιμο που κάνει! |
|
|
Έκαμ' ο σκαλτσάς σκαλτούνι κ' η Μαγδαληνή τσιπούνι! |
|
|
Ζουντάνιψι η Μαλάμου, ζητάει του σ’χώριου πίσου |
|
|
Τρώγε πίνε Μαργαρίτα, μα έχε έγνοια και την πίτα |
|
|
Τι του λείπει του ψωριάρη χάντρα με μαργαριτάρι.
|
|
|
Τί σοί λείπει κασσιδιάρα; Μαργαριταρένη σκούφια
|
|
|
Όσο πίν' η Μαργαρίτα, τόσο μακροχαιρετάει
|
|
|
Τη δουλειά σου (Γεια χαρά σου), Μαργαρίτα, κι' η δουλειά μας πάει ντρίττα |
|
|
Όπου κάτης, Μάρκος είναι, κι όπου κάττα, Μαργαρίτα
|
|
|
Τι του λείπει του ψωριάρη χάντρα (ή φούντα) με μαργαριτάρι.
|
|
|
Αγγονίστην τζι η Πελλομαρού μηλλόπιτταν |
|
|
Η Οσία Μαρία είπεν, ενενήντα εννέα κι άλλ’ έναν εκατόν |
|
|
Αγάπα η Μάρω το χορό και βρήκε άντρα ζουρνατζή |
|
|
Η γης καταποντίζεται κι η Μάρω καθρεφτίζεται. |
|
|
Και η κουτσή Μαρία |
|
|
Κάνει την οσία Μαρία |
|
|
Λωλά χορεύγεις, Μαριορή, και φαίνονται τα τσα σου. |
|
|
Μη σε νοιάζει Μαριωρή, ξένη πίτα κι αν καεί. |
|
|
Ολα τα χε η Μαριορη, ο φερετζες της ελειπε |
|
|
Τα ’χεν η Μαριά στο νου της, τα ’βλεπε και στ’ όνειρό της, |
|
|
Χόρευε, κυρά Μαρού κι έχε κι έννοια του σπιτιού |
|
|
Αγάπαγε η Μάρω το χορό βρήκε και άντρα χορευτή |
|
|
Ένα το 'χει η Μαριορή, το στεγνώνει το φορεί |
|
|
Χόρευκε τζυρά Μαρού τζι έσιει τζι έννοιαν του μωρού. (ή του σπιθκιού) |
|
|
Μαριγούλα Μαριγώ, κι αν δε με θες, να κι εγώ! |
|
|
Λοαρκάζει τζι η Μαρικκού τον άντραν της μες στους πραματευτάες |
|
|
Μπρος Μαρία, πισ’ Αντώνης |
|
|
Μπρος Φραξία, πίσω Μαριγώ κι απο πίσω τα κοπελάρια. |
|
|
Μπρος Μαριώ και πίσω Αντώνα |
|
|
Σάρα, μάρα τζαι η κουτσή Μαρία |
|
|
Έκανε η Μαριώ το Γιάννη κι άλλη γιο δεν έχει κάνει! |
|
|
Άμα ακούς Μαρία – Γιάννη, βάλε ψάρια στο τηγάνι, εξόν του μπάρμπα-Γιάννη. |
|
|
Άλλη καμιά δε γέννησε, μόνο η Μαριώ το Γιάννη. |
|
|
Όταν οι άλλοι αποτρυγούσαν, η Μαρία έπλεκε καλάθι. |
|
|
Παντρεύτηκε η Μαρία και πήρε τον Αντώνη με τρύπιο παντελόνι |
|
|
Από μπροστά κυρά - Μαριά κι από πίσω κοφινόκωλη. |
|
|
Από μπροστά κυρά - Μαριώρα κι από πίσω κουτσοκώλα. |
|
|
Είχαμε τόσα σκατά, ήρθε και η Σκατομαριά. |
|
|
Πού πας Μαρία, Μαριώ,
Βιολιά ακούω και πάω να δω |
|
|
Ντέρτι που το ‘χει η Μάρω που ‘ναι το μουνί της μαύρο. |
|
|
Το χωριό καιγότανε και η Μαριώ γαμιότανε. |
|
|
Έμπα στο χορό, να σε δω, κυρά Μαριώ |
|
|
Έχει κι’ άλλη μάνα γιο γη η Μαριά το Θόδωρο». |
|
|
Χόρευε, Μαριά του Λιου κι έχε κι έννοια του σπιτιού |
|
|
Αν σου κάτσει η Μαρία, τύφλα να’ χει ο Διονύσης. |
|
|
Κατερίνες και Μαργιόλες, γιόμισαν οι στράτες όλες |
|
|
Η Μάρω μένει στα βουνά κι ο Γιάννος πάει στους κάμπους |
|
|
Εν το βορτίν της Κέττας. |
|
|
Ο Αηλιάς κόβει σταφύλια και η Αγιά Μαρίνα σύκα.
|
|
|
Της Αγιάς Μαρίνας δείχνει, σύκον τζ’ αι σταφύλιν
τζ’ αι πορτίν στο γαλευτήρι |
|
|
Τ’ Αγιά-Μαρίνας μπαίν’
Και το κούτρελο στ’αμπέλι
(Τήνος)
|
|
|
Της Αγιάς Μαρίνας σύκον, τ’Αϊ Λιά σταφύλιν
Τζ’ αι τ’ Αϊ Παντελεήμονα γεμάτον το κοφίνι.
(Κύπρος) |
|
|
Αγιά Μαρίνα με τα σύκα και Άγιος 'Λιας με τα σταφύλια |
|
|
Της αγιά Μαρίνας ρώγα και του άη -Λιός σταφύλι. |
|
|
Ο Προκόπης κόβει αγγούρια, η Αγιά Μαρίνα σύκα κι ο Αηλιάς τα σταφυλάκια μεσ’ στα βεργοπανεράκια. |
|
|
Της αγιάς Μαρίνας ρόβα τζαί τ' άϊ Ηλιού κνιζί |
|
|
Της Αγιά Μαρίνας σύκο και τ' Άϊ Κοσμά σταφύλι, τ' Άϊ Λιός με το μαντήλι, του Σωτήρος με το κοφίνι |
|
|
Της αγιάς Μαρίνας σύκο τ' άι Τσηρύκου φάε καρύδι, τ' άι Λιά φάει σταφύλι, πάρε τσαί στο πανηγύρι |
|
|
Τσ' αγιά Μαρίνας σύκο και τ' αλιτροπιού σταφύλι |
|
|
Αγιά Μαρίνα κόβει αγγούρια κ' η Κήρυκους κουλουκύθια |
|
|
Αγιά Μαρίνα μάραινε όλους τους κερατάδες |
|
|
Κουκούδι τση Παραμυθιάς και τση Αγιά Μαρίνας |
|
|
Άγια Μαρίνα μάρανε μάννα και θυγατέρα |
|
|
Εδώ έμπλεξα την Αγια Μαρίνα με το βήσσαλο = Μεγάλη πληθώρα από ψάρια |
|
|
Ο Μαρίνος και η νύφη (Από το όμορφο και συγκινιτικό διήγημα του Αργύρη Εφταλιώτη - Μαρίνος Κονταράς) |
|
|
Του κερά Μαριού τα λόγια τάχω ανώγια και κατώγια |
|
|
Λες γιατί εγίνη διάκος πως δεν είν' ο μουρλομάρκος; |
|
|
Αν σε τσιμπήση ο Γιάννης βάλε άτσοχα να γιάνη, αν σε τσιμπήση ο Μάρκος σκάψε το λάκκο σου σαράντα σκαλοπάτια βάθος, κι αν σε τσιμπήση η Μαριά σκάψε ακόμη πιο βαθειά |
|
|
Άγιε Μάρκε μου κάψε κι' άφησε κι' όλας |
|
|
Αυτά πάνε για τον άγιο Μάρκο μόνον, αλλά να δούμε |
|
|
Κόψε ξύλον, κάμε Μάρκο
|
|
|
Κόψε πεύκο, κάμε Μάρκο
|
|
|
Όπου Μιχάλης παλαβός, Μάρκος δαιμονισμένος |
|
|
Κόψε ξύλον, κάμε Μάρκο
ή
Κόψε πεύκο, κάμε Μάρκο
|
|
|
Εμείναμεν σαν έμεινεν ο Χατζημάρκος πέρσι που λείψαν του τα κάρβουνα τζι εν είσιεν να δουλέψει. |
|
|
Ό τι Μάρκος ό τι Λιος τύφλα νάχουνε κι οι δυο |
|
|
Από 'σιει κόρην όμορφην του Μάρτη εν την δείχνει |
|
|
Μη σε γελάσει ο Μάρτης το πρωί και χάσεις την ημέρα |
|
|
Της Αγια – Μαύρας έρχεται ο καιρός της λαύρας. |
|
|
Του' ή Μου’ ψησε το ψάρι στα χείλη |
|
|
Ο Γρηγόρης εγρηγόρει κι ο Μελέτης εμελέτα, κι ο Γρηγόρης τηνε πήρε του Μελέτη τη γυναίκα. |
|
|
Ο Μελέτης εμελέταν τζι ο Γληόρης επελέκαν. |
|
|
Αν έκαναν όλες οι μέλισσες μέλι θα το 'τρωγαν και οι γύφτοι. |
|
|
Οι μέλισσες δεν γίνονται σφήκες. |
|
|
Η μέλισσα από τα λουλούδια παίρνει το μέλι. |
|
|
Χωρίς κηφήνες μελίσσι δεν υπάρχει. |
|
|
Αν δεν σε κεντρίσει η μέλισσα, μέλι δεν τρως. |
|
|
Αν είσαι μέλισσας παιδί κέντρωσε και μην λαλείς. |
|
|
Αν κάνανε ούλες οι μέλισσες μέλι δεν θα το χώραγε το κουβέλι. |
|
|
Μια η βασίλισσα πολλές οι μέλισσες. |
|
|
Μια μέλισσα δεν κάνει μέλι. |
|
|
Δεν πα να ‘σαι και η Μάγια Μελάγια |
|
|
Η μελωδία είναι που κάνει το τραγούδι |
|
|
Το ξέρει ο Αχμέτ, ο Μεχμέτ, και ο κόσμος όλος. |
|
|
Αν εν μήλον ν'αθθίσει, τζι' αν ρόβιν εννά λουβήσει.
|
|
|
Του Αγίου Μηνά βασιλεύει η Πούλια. |
|
|
Ο απόστολος Βαρνάβας ανοίγει τα παναΰρκα, τζ' ο άϊς Μηνάς βαδώννει τα
|
|
|
Τ’ Αϊ Μηνά εμήνυσα και τα’ Αϊ Φιλίπ’ αυτού είμαι, με κουβάρια ράμματα, με σακιά μπαλώματα
|
|
|
Της αγιάς Μαρίνας σύκον, τ' άϊ Μηνά σταφύλιν τζαι τ' Άη Παντελεήμονα γεμάτον το κοφίνι
|
|
|
Άη Μηνάς το μήνυσε, κι΄ο Φίλιππος το καρτερεί |
|
|
Άφσ΄τους άι Μηνά και σείρε |
|
|
Δεν μαντινιέρει ο φίλος του ποτηριού και μετρά τις μέρες: Έλα και φτάσε “Άι Μηνά μου καλοκρασά μου” ν΄ανοίξουμε τα νέα κουρούπια |
|
|
Έλα άι μου Μηνά μου καλοκρασά μου! |
|
|
Εαν δεν έλθω του Αγίου Μηνά. Του Αγίου Φιλίππου είμαι αυτού και να μου χαιρετάς παλιοκαπάδες |
|
|
Ο Άι Μηνάς με μήνυσε κι Άι – Φίλιππας με φίλεψε |
|
|
Ο Άι Μηνάς το μήνυσε και ο Φίλιππος το καρτερεί |
|
|
Τ' Άη – Μηνός εμήνυσα, τ' Άη – Φιλίππου φίλησα τα βουνά και ζύγωσα, κι' αυτού κοντά τ' Άη Νικολάου φωτοβολώ μονάχο μου!
|
|
|
Του Αγίου Μηνά Άη Μηνάς μου μήνυσε κι ως τ΄ Άη-Φίλιππα είμ΄αυτού, λέει το χιόνι
|
|
|
Ο άι Μηνάς εμήνυσε, πούλια μαι' ξημερώση |
|
|
Έχ' ο Θεός κι Άγιος Μηνάς, έχει κι' η γειτόνισσα για 'μάς!
|
|
|
Η μέρα πάει να χαθή κ' εθέριεψεν η νύχτα κι' Άϊς Μηνας εμήνυσε, μη ξημερώσ' η πουλια
|
|
|
Ο Μηνάς εμ που μηνά – τους γουννάτους σαιρετά τους τους τσουππάτους προσκυνά τους – τζαι τους ασπροζιμπουνάτους – σούζει τους τζαι πελεκά τους |
|
|
Τ' Άη Μηνός εμήνυσα κι τ' Άη Φιλίπ' αυτού είμι |
|
|
Τ' Άη – Μηνός μπαίνει χειμώνας |
|
|
Τ' Άη – Μηνός μπαίνει χειμώνας |
|
|
Τ' άι Μηνός εμήνυσε και τ' άι Φιλίππου αυτού είμαι. Χαιρέτα και τους φίλους μου τους παλιοσιγκουνάδις
|
|
|
Τον άη Μηνά εμήνυσε, τ' άη Φιλίπωπ αυτού ειμί, τσ Παναγίας αβόλητα
|
|
|
Εαν δεν έλθω του Αγίου Μηνά. Του Αγίου Φιλίππου είμαι αυτού και να μου χαιρετάς παλιοκαπάδες |
|
|
Ουκ εα με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον. |
|
|
Τα ’φερε ο διάολος κι η σκούφια του Μιχάλη. |
|
|
Χρωστάει του Μιχάλη
ή
Χρουστάει του Μχάλ’ |
|
|
Χωστά χωστά τον έκαμε ο Μιχελής το γάμο, γιατί ήταν λίγα τα ψωμιά και το χωριό μεγάλο. |
|
|
Αδελφέ Μιχάλη, τώρα τον Γενάρη, οι δυο ένας γίνονται κι ο μοναχός κουβάρι.
|
|
|
Κόψε ξύλο κάμε Κώστα κι άπό κουτζουπιά Μιχάλη. |
|
|
Μιχάλης και μυαλό, καβούροι με φτερούγες. |
|
|
Ψόφσι(ν) του βόιδ, πέθανι(ν) ου Μχάλτς |
|
|
Όπου Μιχάλης παλαβός, Μάρκος δαιμονισμένος |
|
|
Χα ο Μουχάλτς, χα και το χάλνατ' |
|
|
Μιχαλάκη, από που φυσάν οι μύλοι;
|
|
|
Όπου Μιχάλης παλαβός, Μικές παλαβωμένος
|
|
|
Κάκιουσι Μχαλιός κι γύρσι του βρακί τ' αλλιώς
|
|
|
Έτσι τζ' αλλοιώς επέθανεν ο Μιχαληός |
|
|
Κάκιωσεν ο Μαγαλιός γύρισε τον κ.... εμπρός |
|
|
Γρωστεί (χρωστάει) της Μιχαλούς |
|
|
Απού περάση από μυρτιά και δεν πάρη κλωνάρι, να μη χαρή την νεότην του, και ας είν'και παλληκάρι
|
|
|
Για συγγνώμη και για μύρο κίνησε να πας στην Σκύρο. |
|
|
Βρήκ’ ο Φίλιππος το Ναθαναήλ κι η κοπριά τα λάχανα. |
|
|
Βρήκε ο Φίλιππος το Ναθαναήλ |
|
|
Άμα θες σύντροφο άξο, πάρε νύφη από τη Νάξο.
|
|
|
Μη λες χαζά και ναστραδίνκα |
|
|
Σαν του Ναστραδίν χότζα το βιολί |
|
|
Του Νασταδή – χότζα οι δουλειές
|
|
|
Ποίτσεν δα 'αν τον Ναστραδί – χοτζά |
|
|
Η γριά Νέτζω χάλευε τον Δεκέμβρη μήνα κεράσια. |
|
|
Όπου Συμιακός Νικήτας κι όπου Χιώτης Παντελής |
|
|
Από του Άη – Νικήτα κοίτα και από του Άη – Γιωργιού ξεκοίτα. |
|
|
Ώ πλην γυναικός τα δ' άλλα Νικηφόρος.
Ο τελευταίος στίχος από το επίγραμμα στον τάφο του Νικηφόρου Φωκά
|
|
|
Άλλος στου Κόκλα κι άλλος στου Πυρή |
|
|
Ο άη Νικόλας ο σπάστα όλα, κάφτα όλα, και αγάπα με |
|
|
(Περι) Γέλα του Νικόλα, να περάσεις τολ λιμνιώνα |
|
|
Αγία Βαρβάρα μίλησε κι ο Σάββας απολογήθη: - Μαζώχτε ξύλα κι άχερα και σύρατε τα στο μύλο, τι ο Άγιο Νικόλας έρχεται στα χιόνια φορτωμένος. |
|
|
Άγιε μου Νικόλα σώσε με και σου τάζω τον αδερφό μου καλόγερο. |
|
|
Αϊ Νικόλα Καραβιάρη, κάνε μου και τούτη τη χάρη. |
|
|
Μπρος πίσω του Χριστού τα Νικολό – Βάρβαρα. |
|
|
Του Αγίου Νικολάου κοντά στο γρέκι, γιατί ψοφούν τα γίδια. |
|
|
Αγία Βαρβάρα φώναξε κι Άγιος Νικόλας απεκρίθη.
|
|
|
Άγιος Νικόλας φώναξε, Βαρβάρα απολογήθη και συ μικρέ Σαββατιανέ φύγε από την μέση.
|
|
|
Άγια Βαρβάρα εγέννησε Σάββα κι' άη Νικόλα |
|
|
Άε Βαρβάρα φύσα, άε Σάββα βρέξον, άε Νικόλα σόνστσον |
|
|
Άι Βαρβάρα (γ)έννησε, γι' η Στελιανή το δέχτη, κι άης Νικόλας το 'κουσε, γιατί πά να το βαφτίση |
|
|
Άγιε Νικόλα βόηθα με, Βαρβάρα μου λυπήσου με και συ καημένε Σπυρίδωνα θυμήσου με.
|
|
|
Ένα ο λύκος τρία ο Νίκος |
|
|
Άγιος Σάββας σαβανών άγι Νικόλας παραχώνει κι άγι Σπυρίδων ξεπαραχώνει |
|
|
Τώρα έχομε Νικολοβάρβαρα |
|
|
Τα Νικολοβάρβαρα για βρέχει για χιονίζει
|
|
|
Άγιε Νικόλα, βόηθα με!-Σήκω και συ, Νικόλα μου
|
|
|
Όπου δόξα κι παντιέρα, δέξου και τουν κυρ Νικόλαν |
|
|
Εις τις τριάντα τ' Αντρία, στις έξι του Νικόλα
ή
Αντριάς και μήνας, στ' ς έξ κι' άη Νικόλας |
|
|
Αϊ μου Νικόλα κάψε κι άφης κιόλα
|
|
|
Νικόλα, Νικόλα που σκότωσις τη μάννα σου με μια παλιοπιστόλα |
|
|
Τι λέγεις παπά Νίκο; Ό,τι λέγ' ο παπα – Κώστας |
|
|
Όρτσα, καπετάν Λολή, γιατ' ο κάρλακας λαλεί. Όλο όρτσα εγώ πάω και τον κάρλακ' αγρικάω
|
|
|
Τα Νικολοβάρβαρα και τα βουνά τρομάξαν |
|
|
Άι Γιώργη Σκυριανέ, άι Νικόλα ψαριανέ, Ταξιάρχη Παναρμιώτη και αι Γιάννη Κρανιδιώτη
|
|
|
Άγιος Ηλίας στα βουνά κι΄άη Νικόλας στα πελάγη
|
|
|
Τ' Άη – Μηνός εμήνυσα, τ' Άη – Φιλίππου φίλησα τα βουνά και ζύγωσα, κι' αυτού κοντά τ' Άη Νικολάου φωτοβολώ μονάχο μου! |
|
|
Άγις Γεώργις σκορπά τα παιδιά, Άγις Δημήτρις τα μαζώνει κι άγις Νικόλας καλά τα συμμαζόνει = Σημείον της διασποράς και παλινοστήσεως των κατοίκων
|
|
|
Αν δεν έλθω τ' αγιού Στρατηγού θάρθω τ' άγιου Φιλίππου κι' αν δεν έλθω τ' άγιου Φιλίππου τα Νικολοβάρβαρα με παιδιά μου, με σκυλιά μου
|
|
|
Του Αγίου Νικολάου που ’ναι της στεριάς και του πελάου (πελάγου). |
|
|
Μπρος πίσω τα Νικολοβάρβαρα βαρύ χειμώνα κάνει. |
|
|
Απ’ τα Νικολοβάρβαρα αρχίζει ο Χειμώνας. |
|
|
Εγώ όταν σου μιλώ, εσύ άλλα των αλλών μπαρμπανικολό. |
|
|
Τρέξε Γιάννη γύρευε και Νικολό καρτέρει. |
|
|
Απού ‘χει σερνικό παιδί και δεν το βγάλει Νίκο, κάλλιο να ανέβει στα βουνά να παίζει τον περδίκο |
|
|
Αη-Νικόλα βόηθα με. Κούνα και συ τα χέρια σου. |
|
|
Θαρρώ, για τούτο και πολλοί Γάδαρον δεν σε κράζουν, αλλά ως τιμιώτερον, Νίκον σε ονομάζουν. Το όνομα εκέρδισες αυτό με πονηρίαν, και την ζωήν σου έγλυκες απ’ αύτα τα θηρία… |
|
|
Μίλα με τον Νικολή που έχει την άδεια την πολλή |
|
|
Ο ἁι-Νικόλας ἀσπρίζει τὰ γένια του |
|
|
Χωρίς κουπιά κατ άρμενα, άγιε Νικόλα, βόηθα |
|
|
Τρέχα γύρευε και Νικολό καρτέρει. |
|
|
Χαιρέτα μου τον πλάτανο και Νικολό καρτέρει. |
|
|
Ήρθαν τα Νικολοβάρβαρα |
|
|
Η Βαρβάρα βαρβαρώνει, Αϊ-Σάββας σαβανώνει κι ο Αϊ- Νικόλας παραχώνει. |
|
|
Άγια Βαρβάρα γέννησε, κι Αη-Σάββας το εδέχθη, κι ο Αη-Νικόλας έτρεχε να πάει να το βαφτίσει… |
|
|
Άγια Βαρβάρα μίλησε, Νικόλας απολογήθη κι εσύ κακόσαββα πού βρέθηκες στη μέση; |
|
|
Βαρβαρίτσι, Νικολίτσι, Σάββα τι ήθελες στη μέση; |
|
|
Άγια Βαρβάρα μίλησε, κι Αη-Σάββας αποκρίθη, κι άγιος Νικόλας έρχεται στα χιόνια φορτωμένος. |
|
|
Βαρβάρα βαρβαρώνει, Σάββας σαβανώνει, Νικόλας παραχώνει |
|
|
Νίνα λουκ γιάλου, νίνα λουκ βουνέλου |
|
|
Πως θα κάμη ντιν και ο Νούλλας κάτι! |
|
|
Η μέρα με τη νύχτα. |
|
|
Αν ήξερες δυο γράμματα την άλφα και την βήτα και το Σταυρέ, βοήθει μοι, κι αν έπεφτει την νύχτα |
|
|
Εκεί που σ’ αγαπάνε δεν είναι ποτέ νύχτα. |
|
|
Μήτε νύχτα δίχως μέρα, μήτε νιος δίχως αγάπη. |
|
|
Όσο με βόηθηκε η νύχτα και η αυγή, δε με βόηθηκε μήτε μάνα μήτε αδερφή. |
|
|
Έγινε η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου. |
|
|
Η νύχτα βγάζει επίσκοπο κι η αυγή μητροπολίτη. |
|
|
Χάν Νώε το κγαρκγά (κόραξ) πώμεν σο λες (πτώμα) |
|
|
Πήγε σαν τον κόρακα του Νώε |
|
|
Κάμε με Νώε, να σε κάμω πλούσιον
|
|
|
Κάμε με Νώε, να σε κάμω προφήτη!
|
|
|
Από τα δυο κι όμηρός δεν έχουν άλλο μετρημούς τα κέρατα
|
|
|
Ιδές αν πας όμηρος, μη μείνη ο χθρός σου πίσω!
|
|
|
Φέρε του διαόλου την αθιβυλή να τονε δεις όμηρός σου
|
|
|
Άκρην ηύρηκε ο στραβός μητ' οσίου μητ' όμηρός |
|
|
Αλλού το όνειρο και αλλού το θαύμα |
|
|
Έγινε (κατάντησε) σαν τον άγιο Ονούφριο |
|
|
Ο Νουφρής με τα λόγια κτίζει ανώγια τζιαι κατώγια |
|
|
Καθαρός ουρανός αστραπές δε φοβάται. |
|
|
Οὖτις ἐμοὶ γ' ὄνομα |
|
|
Εν τη απαλάμη και ούτω βοήσωμεν |
|
|
Βαρώ τα παλαμάκια για ένα (ή τον τάδε)
|
|
|
Απ' τ' ολότελα, καλή ειν' κι η Παναγιώταινα.
ή
Απ' το ντιπ κι' ολότελα καλή είν' κι' η Παναγιώτενα |
|
|
Όπ' γάμος κι η χαρά, η Παναγιώτα μας μπροστά. |
|
|
Όλα είναι ματαιότης, που ‘λεγε κι ο Παναγιώτης |
|
|
Τα έκαναν τάτσι μίτσι κότσι, και σε συντόμευση 'Τα τακιμιάσανε"
|
|
|
Θα πει τον δεσπότη Παναγιώτη. |
|
|
Λες που τονέ λένε Παναγιότη, που είναι άγιος!
|
|
|
Της Αγιάς Μαρίνας σύκον, τ’Αϊ Λιά (Μηνά) σταφύλιν
Τζ’ αι τ’ Αϊ Παντελεήμονα γεμάτον το κοφίνι.
(μαντήλι) |
|
|
Κουτσοί, στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα.
ή
Κουτσοί, στραβοί κι ανάποδοι στον Άγιο Παντελεήμονα. |
|
|
Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου. |
|
|
Όπου Συμιακός Νικήτας κι όπου Χιώτης Παντελής |
|
|
Απ’ το νιο στον Παντελιό, τύφλα να ’χουνε κι οι δυο. |
|
|
Λες να πης, κυρ Παντελέο, μα δεν ξέ'ς κι' εγώ τι λέω |
|
|
Όπου κουτσός κι όπου στραβός, τσίρος και γόμπος (καμπούρης), και σπανός στον Άη-Παντελεήμονα |
|
|
Από τον Πάντο παντοχή κι' από τον Πρόκο προκοπή |
|
|
Άγιε μου Παντελεήμονα, πάει το πουλί που ημέρωνα
|
|
|
Από τ' Άι – Παντελέμονα πέντε μέρες κι' Άοστος
|
|
|
Κουτσοί στραβοί στον Άι Παντελέο
|
|
|
Τον έπιασε ο Πάπιας |
|
|
Το ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο. |
|
|
Μοναχός σου μήτε στον παράδεισο. |
|
|
Είπεν ο αγάς: "Ε, Παρασκευά!" |
|
|
Αδερφός του Γιάννη είναι ο Παρασκευάς |
|
|
Πού αράζουν οι στραβοί, στην Αγιά Παρασκευή.
ή
Που κονέβουν οι στραβοί, στην άγιαν Παρασκευή |
|
|
Κάτα σο κρέας κι έφτασεν και είπεν: Παρασκευή έν'. (Ποντιακή) |
|
|
Αν είν' τα Σάατα (Σάββατα) μακριά, Παρασκευές κοντά 'ναι |
|
|
Ούλοι οι λωβοί στην Αγία Παρασκευή! |
|
|
Άγια μου Παρασκευή δοσ' μου σύκα και σταφύλι Παρ' το καλαθάκι σου και έλα |
|
|
Τετάρτη και Παρασκευή τα νύχια σου μην κόβεις και Κυριακή να μη λουστείς, αν θέλεις να προκόβεις. |
|
|
Το γέλιο της Παρασκευής εν κλάμα του Σαββάτου.
ή
Όποιος γελάει την Παρασκευή, κλαίει το Σαββάτο. |
|
|
Το κλάμα της Παρασκευής εν γέλιο του Σαββάτου |
|
|
Άλλα ‘ν’ τ’ άλλα, κι άλλο της Παρασκευής το γάλα |
|
|
Άλλα είναι τα μεγάλα, κι άλλο της Παρασκευής το γάλα |
|
|
Κουτσοί στραβοί στην Αγία Παρασκευή |
|
|
Tης Πόπης |
|
|
Κανένας δεν πεθαίνει παρθένος. Η ζωή τους πηδάει όλους. |
|
|
Κακά παιδιά κουναρεί ο Πάσχος |
|
|
Τα λόγια σου και του Πασχάλη τα χάπια
|
|
|
Του Κωλέττη τα λόγια και του Πασχάλη τα χάπια
|
|
|
Έχασε τ’ αυγά και τα πασχάλια (ή τα καλάθια) |
|
|
Ο Απρίλης με την Πασχαλιά και τα κόκκινα τ’ αυγά. |
|
|
Απρίλης - Πασχαλιά, χελιδόνια, φως, χαρά! |
|
|
Κάθε μέρα δεν είναι Πασχαλιά. |
|
|
Έχασε τα αυγά και τα Πασχάλια |
|
|
Εννοίξαν τον απόστολον τσ΄εμίλησεν ο Παύλος βαστάζετε τον κώλο σας τσαί θα τιρντίση ναύλας |
|
|
Άη Παύλος κατεβαίνει κ΄η προβέντζα τόνε φέρνει |
|
|
Την ημέρα τ' αγίου Παύλο ρόγα ΄ναι στον κάμπο |
|
|
Που είν ο Πέτρος που είν ο Παύλος, που είν ο αφέντης ο μεγάλος
|
|
|
Ο πασαείς τον Παύλο του Παυλούδαρο τον έχει
|
|
|
Ἑκατόν Παῦλοι ἀπέθανον καί ἕκαστος τόν ἴδιον Παῦλον ἐθρήνει’
ή
Κάθα είνας τον Παύλον ατ' κλαίει |
|
|
Χρυσός Δανάην έπεισεν εθέλουσαν. |
|
|
Όταν ασπρίσει ο κόρακας και γίνει περιστέρι. |
|
|
Πέτρα που βλέπεις νά'ρχεται, λιγότερο πονάει.
|
|
|
Πέτρα που θέλει να κυλά, ποτέ δεν χορταριάζει.
|
|
|
Πέτρα που κυλά μούχλα ποτέ δε πιάνει. |
|
|
Πέτρα που κατρακυλά, σπιτικό δεν κάνει. |
|
|
Μπρός πίσω τ’ Αηλιός σπορίζει η πέτρα στο γιαλό. |
|
|
Πετάνε πέτρες στα δένδρα που έχουν καρπούς |
|
|
Αν πέσει η πέτρα στ’αυγό, αλί στ’αυγό,
αν πέσει τ’αυγό στην πέτρα, αλί στ’αυγό
|
|
|
Που είν ο Πέτρος που είν ο Παύλος, που είν ο αφέντης ο μεγάλος |
|
|
Δε τόνε λένε “τέτοιο”, τον λένε “μπάρμπα – Πέτρο”
|
|
|
Σαν ου Πέτρους του καρβέλ!
|
|
|
Εγέννησέ μας η γαδάρα του Κκελόπετρου. |
|
|
Αρνίν παρά τον Πέτρον. |
|
|
Έστησεν αρνίν παρά τον Πέτρον. |
|
|
Είδες πράσινο άλογο, είδες Πέτρο φρόνιμο;
|
|
|
Πέτρος πήγε πέτρος γύρισε
|
|
|
O χρόνος δεν είναι Πηνελόπη. Κανέναν δεν περιμένει |
|
|
Άνθρωπος που τα λέει ίστι, ποτέ δεν έχει πίστη |
|
|
Δεν έχ' πίστη και νόμο
ή
Δεν έχει νόμον μηε μπίστην |
|
|
Δεν σ' έμνε μηδέ πίστη μηδέ παράδεισο απάνω σου
|
|
|
Η πίστη του τον απώλεσε
|
|
|
Η πίστις σου σέσωκέ σε
|
|
|
Καθενείς έχει και την πίστιν του
|
|
|
Με τημ πίστι και με τον καιρό κάποτε τα βουνά ανταμόνονται
|
|
|
Του κάκου συ με βρίζεις, του κάκου σ' επαινώ κανείς δε δίνει πίστη στους λόγους και των δυό
|
|
|
Η πίστις, άνευ των έργων νεκρά έστι!
|
|
|
Και μη γίνου άπιστος, αλλ' ααάπιστος
|
|
|
Του διαόλου τ' αλεύρι πίτουρα. |
|
|
Εσείς τα πίτερα και ' γιώ το σημιδάλλιν. |
|
|
Πλύθθου με πίτερα να παστρευτής. |
|
|
Δεν τρώει και πίτουρα |
|
|
Οποιος ανακατώνεται με τα πιτουρα τον τρων' οι όρνιθες (κότες). |
|
|
Ακριβός στα πίτουρα και φτηνός στ' αλεύρι |
|
|
Ο πλούτος φέρνει πλούτο. |
|
|
Πλούτος άνευ αρέτας ουκ ασινής πάροικος |
|
|
Χέστηκε ο Πολύδωρος που 'ναι στα πόδια γρήγορος. |
|
|
Άγιε Πολύκαρπε βόηθα το σπόρο να φυτρώσει και να πολυκαρπίσει. |
|
|
Χέσε μέσα Πολυχρόνη που δεν γίναμε ευζώνοι. |
|
|
Χέσε μέσα, Πολυχρόνη, που δεν γίναμε ευζώνοι. |
|
|
Ψήσε μέσα, Πολυχρόνη, Πάσχα με βροχή και χιόνι. |
|
|
Τα παιδιά με λένε Χρόνη, οι Γέροι Πολυχρόνη |
|
|
Ψύλλοι ψύλλοι φύετε τζαι κορκοί ψοφήσετε τζ' Αϊς Πρόδρομος έρκεται με τηγ γεροματσούκαν του. |
|
|
Του Προδρόμου και κουτσός γάδαρος, μια ώρα σκόλη (αργία) |
|
|
"Του άι Προκόπη κόψ΄αγγούρι και της Παναγιάς καρπούζι
|
|
|
Άι μ' Προκόπη πρόκοψ για σύκα για ματζίλες |
|
|
Τα’ Αϊ Προκόπη πρόκοψε
Για σύκα και σταφύλιν |
|
|
Ο Προκόπης κόβει αγγούρια, η Αγιά Μαρίνα σύκα κι ο Αηλιάς τα σταφυλάκια μεσ’ στα βεργοπανεράκια. |
|
|
Η αγάπη πύργους καταλεί και κάστρα ρίχνει κάτω.
|
|
|
Ο Γύφτος Ρήγας κι αν ντυθεί τη γυφτουλιά του δείχνει. |
|
|
Ο μάντης ρήας τζ' αν γενή, πάλε μαντιές μυρίζει
|
|
|
Mε λένε Ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω |
|
|
Ρίζος και Στεργιαλής, Στεργιαλής και Ρίζος |
|
|
Σε περίμενα σα ρόδο στο μεντήλι
|
|
|
Σαν τα μήλα, σαν τα ρόδα, σαν τ' Άϊ-Γιαννιού τα κάλλη
|
|
|
Το αγκάθι βγάζει ρόδο/ και το ρόδο βγάζει αγκάθι
|
|
|
Ο ατυχής και στα ρόδα αν πέσει, σπάζει τη μύτη του
|
|
|
Με ένα ρόδο φίλο κάνεις, μ' ένα λόγο τονε χάνεις.
|
|
|
Από το αγκάθι βγαίνει ρόδο και από το ρόδο βγαίνει αγκάθι
ή
Από ρόδο βγαίνει αγκάθι, κι απ’αγκάθι βγαίνει ρόδο.
|
|
|
Στη γειτονιά τριαντάφυλλο και μες στο σπίτι αγκάθι. |
|
|
Ο Απρίλης με τα λούλουδα και ο Μάης με τα ρόδα.
|
|
|
Αν είναι ρόδο, θ' ανθήσει |
|
|
Για της Καλής τα ρόδα
ή
Δεν ήλθα εδώ για της καλής τα ρόδο
|
|
|
Κάθε ρόδο έχει και τ' αγκάθια του
|
|
|
Στη ζωή ούλα δεν είναι ρόδινα! |
|
|
Δεν ήλθα εδώ για της καλής τα ρόδο
|
|
|
Σαν τα μήλα, σαν τα ρόδα, σαν τ' Άϊ-Γιαννιού τα κάλλη |
|
|
Ο ατυχής και στα ρόδα αν πέσει, σπάζει τη μύτη του
|
|
|
Με ένα ρόδο φίλο κάνεις, μ' ένα λόγο τονε χάνεις. |
|
|
Ο Απρίλης με τα λούλουδα και ο Μάης με τα ρόδα.
|
|
|
Από ρόδο βγαίνει αγκάθι, κι απ’αγκάθι βγαίνει ρόδο.
|
|
|
Αν είναι ρόδο, θ' ανθήση
|
|
|
Απ’ αγκάθι βγαίνει ρόδο κι από ρόδο βγαίνει αγκάθι. |
|
|
Άγιος Νικόλας φώναξε, Βαρβάρα απολογήθη και συ μικρέ Σαββατιανέ φύγε από την μέση.
|
|
|
Άγια Βαρβάρα γέννησε, κι Αη-Σάββας το εδέχθη, κι ο Αη-Νικόλας έτρεχε να πάει να το βαφτίσει… |
|
|
Άγια Βαρβάρα μίλησε, Νικόλας απολογήθη κι εσύ κακόσαββα πού βρέθηκες στη μέση; |
|
|
Άγια Βαρβάρα μίλησε, κι Αη-Σάββας απλοήθη (αποκρίθη), κι άγιος Νικόλας έρχεται στα χιόνια φορτωμένος. |
|
|
Βαρβαρίτσι, Νικολίτσι, Σάββα τι ήθελες στη μέση; |
|
|
Βαρβάρα βαρβαρώνει, Σάββας σαβανώνει, Νικόλας παραχώνει
ή
Η Βαρβάρα βαρβαρώνει, Αϊ-Σάββας σαβανώνει κι ο Αϊ- Νικόλας παραχώνει.
|
|
|
Εν το τζελλίν τ' άι Σάββα
|
|
|
Άε Βαρβάρα φύσα, άε Σάββα βρέξον, άε Νικόλα σόνστσον |
|
|
Άγια Βαρβάρα γέννησε, κι Αη-Σάββας το εδέχθη, κι ο Αη-Νικόλας έτρεχε να πάει να το βαφτίσει… |
|
|
Άγια Βαρβάρα μίλησε, κι Αη-Σάββας αποκρίθη, κι άγιος Νικόλας έρχεται στα χιόνια φορτωμένος. |
|
|
Αγία Βαρβάρα μίλησε κι ο Σάββας απολογήθη: - Μαζώχτε ξύλα κι άχερα και σύρατε τα στο μύλο, τι ο Άγιο Νικόλας έρχεται στα χιόνια φορτωμένος. |
|
|
Άγια Βαρβάρα εγέννησε Σάββα κι' άη Νικόλα |
|
|
Άι Βαρβάρα βαρβαρώνει, Άη Σάββας σαβανώνει κι Άη Θανάσης παραχώνει. |
|
|
Άγιος Σάββας σαβανών άγι Νικόλας παραχώνει κι άγι Σπυρίδων ξεπαραχώνει |
|
|
Βαρβάρα βαρβάρων', Σάββας σαβανών', άη Νικόλας παραχών', άη Γιώργης ξιναχών΄, άη Δημήτρης τα μαζών΄ |
|
|
Άγιος Σάββας κάθεται κι Άης Νικόλας στέκει |
|
|
Η αγία Βαρβάρα μίλησε κι' ο Σάββας αποκρίθηκε |
|
|
Η ξέρη, γη σουζαμάδα, τ' Άι - Σάββα το 'κανε |
|
|
Και Σαούλ εν προφήταις; |
|
|
Των άι-Σαράντων είναι,
ας χορέψουμε κι ας είναι. |
|
|
Σαράντα πέντε Γιάννηδες ενός κοκκόρου γνώση
και συνήθως κάποιοι απαντούν...
και όλοι οι υπόλοιποι δεν κάνουν άλλη τόση |
|
|
Σαράντα χρόνια Γιάννης, μαστρο-γιάννης δε γίνεται. |
|
|
Τον Σαράντη και αν τον δέρνεις, τον ιδρώτα σου χαλάς. |
|
|
Κάλλιο ένα χρόνο κόκορας παρά σαράντα κότα |
|
|
Σαράντα ο γιατρός ο Κούκος, σαράντα κι ο Γιώργης ο μπούφος. |
|
|
Αξίζει μια γερόκοτα σαράντα πουλακίδες.
|
|
|
Είχε μαζευτεί η Σάρα και η Μάρα και το κακό συναπάντημα
|
|
|
Αυτου είναι η σάρα και η μάρα |
|
|
Η σάρα και η μάρα και η τρύπια η χουλίαρα |
|
|
Η Σάρα και η Μάρα και μια στραβή σομάρα |
|
|
Η σάρα και η μάρα και του Λάζαρου η μάνα
|
|
|
Σάρα, μάρα τζαι η κουτσή Μαρία |
|
|
Σάρα, μάρα, τζαι κουτσή γαδάρα |
|
|
Η σάρα και η μάρα και το κακό συναπάντημα |
|
|
ἕνα ἑκατομμύριο λίρες ἡ ἑφτακρατόρισσα, δέκα ἑκατομμύρια ἡ Σουλτάνα |
|
|
Ο φτωχός κοιμάται στον αχυρώνα κι ονειρεύεται πως είναι σουλτάνος |
|
|
Ετούρκεψε ο Σουλτάνος;
|
|
|
Χόρεψε, μωρή Σουσού, τα κουρέλια απίσω σου |
|
|
Χόρεψε, μωρή Σουσού, τα κουρέλια απίσω σου |
|
|
Χόρευε κυρά Σουσού, τήρα κι από πίσω σου |
|
|
Μωρή Ρίνα καί Κατίνα καί Σοφιά και Καταιρίνα φέρε μ' τά σαφιά μου καί τά μεταξωτά μου. - Μία έχεις κι είμαι γω. Ένα τ'όχεις κι είν' ογρό καί κρέμεται στόν καπνό
|
|
|
Οικονομήθη η Αγία Σοφία με τη φόλης το λάδιν |
|
|
Αρχή Σοφίας ονομάτων επίσκεψις.
|
|
|
Κάκιουσι γριά Σουφιά κ' εύσι μια γαβάθα
|
|
|
Με τη σοφία 'βρήκα τη θεότη |
|
|
Εδώ που μας κατάστρεψεν ο Θεός και μας ήβαλε κάτω που τον τύραννο, είναι γιατί ανέβαιναν στα κατηχούμενα, στην Αγιά Σοφιά, με τ’ αλόγατα κι ήπαιρναν το αντίερο (αντίδωρο) οι Ρωμαίοι με το περούνι το μαλαματένο.
|
|
|
Τη σοφία και τη γνώση το κρασί θα μου τη δώσει
|
|
|
Παροιμία λαού, σοφία Θεού
|
|
|
Κεφαλλονίτικος παππάς τα λέει με σοφία τα δώδεκα Ευαγγέλια τα κένει δεκατρία
|
|
|
Θιακοί με την σοφία βρήκαν την θεότητα
|
|
|
Της Αγίας Σοφιάς, πάρε κοφίνι να τρυγάς. |
|
|
Απ’ του Αϊ – Σπυρίδωνα η μέρα μεγαλώνει σπυρί – σπυρί. |
|
|
Άγιε Νικόλα βόηθα με, Βαρβάρα μου λυπήσου με και συ καημένε Σπυρίδωνα θυμήσου με.
|
|
|
Όπως μου ’πε ο μπάρμπας μου ο Σταμάτης, όντες μ’ είχες ας μ’ εκράτεις |
|
|
Γεια σου Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη! |
|
|
Απ’ του Σταυρού και πέρα άλλαξε ο βλάχος βέρα. (στρούγκα) |
|
|
Ήρθε του Σταυρού, τέλος του Καλοκαιριού.
|
|
|
Του Σταυρού μέχρι τ’ Αγιανιού ήρθε η ώρα τ’ αμπελιού.
|
|
|
Του Σταυρού κοίτα κι από του Αη –Γιωργιού ξεκοίτα
|
|
|
Του Σταυρού, άλλος νοικοκύρης εδώ κι άλλος αλλού.
|
|
|
Να σταυρωθεί το κακό, χρειάζονται τρεις παρακλήσεις |
|
|
Από το ίδιο ξύλο κάνουν σταυρόν και φκυάρι |
|
|
Άμα δεις λαγόν εμπρός σου, τρεις φορές καν’ το σταυρό σου.
|
|
|
Αν ήξερες δυο γράμματα την άλφα και την βήτα και το Σταυρέ, βοήθει μοι, κι αν έπεφτει την νύχτα
|
|
|
Γάμος εις τα γέρατα, ή σταυρός ή κέρατα. |
|
|
Ήρθ’ ο Σταυρός, σταύρωνε και σπέρνε.
|
|
|
Κάλλιο σταυρός στην πόρτα σου, παρά στην εδική μου.
|
|
|
Ούτε το διάβολο να δεις, ούτε τον σταυρό σου να κάνεις.
|
|
|
Ρίζος και Στεργιαλής, Στεργιαλής και Ρίζος |
|
|
Ότι του φανεί του λωλο Στεφανή
ή
Όπως του φανεί του λωλο Στεφανή |
|
|
Άι Βαρβάρα (γ)έννησε, γι' η Στελιανή το δέχτη, κι άης Νικόλας το 'κουσε, γιατί πά να το βαφτίσει |
|
|
Η Παναγία πλάθ'κι ο Συμεών σημαιών' |
|
|
Μπονάτσες του Άη-Σώστη
|
|
|
Όπου τάβλα και ποτήρι, δέξου και τον κυρ-Σωτήρη.
|
|
|
Τ’ Αηλιός καρύδι, του Σωτήρος σταφύλι και της Παναγιάς σύκο. |
|
|
Της Αγιά Μαρίνας σύκο και τ' Άϊ Κοσμά σταφύλι, τ' Άϊ Λιός με το μαντήλι, του Σωτήρος με το κοφίνι |
|
|
Όπου τάβλα και ποτήρι, δέξου και τον κυρ-Σωτήρη.
|
|
|
Αλή πασάς στα Γιάννενα κι το Σώτος στον Άγιο Γιάννη
|
|
|
Ο σώζων εαυτόν σωθήτω |
|
|
Τ’ Αηλιός καρύδι, της Σωτήρος σταφύλι και της Παναγιάς σύκο. |
|
|
Όσο πούλιο τίμια είναι μια γυναίκα, τόσο θέλει φύλαμα..
1876
|
|
|
Α δεν είναι τίμια η γυναίκα, θηλυκό είν' και τίποτε άλλο
1876
|
|
|
Και τίμια ναν η γυναίκα, δεν το θε ναν του το λένε
1876
|
|
|
Τίμια πορπάτα κι' όσο θέλεις πάτα
1930
|
|
|
Από λόγου της θαν΄ το΄ χει η γυναίκα ναναι τίμια
1876
|
|
|
Τίμια και μπροστά τονε δουλεύει, μα για ναν τον αγαπάη ο δούλος τον αφέντη, είν' πράμμ' αδύνατο!
1876
|
|
|
Πουλειο τίμια είναι μία (του δρόμου) του φόρου, παρά που ναναι παντρεμέν' να ξεπέση
1876
|
|
|
Τίμια ναν η όμορφη αν ην κουτή ξεπέφτει
1876 |
|
|
Πότε σου μημ πιστέησαι ΄ς την τίμια σου γυναίκα μα το κακόν οπόποθεν ο μαύρος Παπαντώνης
1893
|
|
|
Σε πήρα τριαντάφυλλο κι εσύ βγήκες τσουκνίδα |
|
|
Η τριανταφυλλιά κάνει και τριαντάφυλλα και αγκάθια.
|
|
|
Τ’ αδέλφια όντας σμίγουνε τριαντάφυλλα ανοιγμένα.
|
|
|
Άνοιξ' η καρδιά μ' και γίνηκε τριαντάφυλλο |
|
|
Τρεις κι' Αγιά Τριάδα |
|
|
Η αγία Τριάδα βαστάει το χάλαζι στην ποδιά της |
|
|
Ες Τροφωνίου μεμάντευται. |
|
|
Του Αϊ – Τρυφώνου μην δουλέψεις και τα χέρια σου κλαδέψεις. |
|
|
Τυδεύς τοι μικρός μεν έην δέμας, αλλά μαχητής |
|
|
Με στραβό αν κοιμηθείς, το πρωί θ' αλληθωρίσεις".
Αρχαία Ελληνικά: Ποιός μέ στραβόν συγκοιμηθής τ' αποταχέα καϋδίζει |
|
|
Στραβός σε πέτρα έκατσε κι εκεί 'ναι ο κόσμος όλος. |
|
|
Στραβός σε πέτρα έκατσε κι εκεί 'ναι ο κόσμος όλος. |
|
|
Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος
Στα αρχαία Ελληνικά "Έν τυφλών πόλει γλαμυρός βασιλεύει". |
|
|
Αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτει |
|
|
Η Παπαντή διώχνει τις γιορτές με τ' αντί. |
|
|
Παπαντούλα βροχερή και τ’ αλώνια σαν σωροί |
|
|
Καλοκαιρία της Παπαντής, Μαρτιάτικος χειμώνας |
|
|
Ο,τι καιρό κάνει της Παπαντής, θα τον κάμει σαράντα μέρες |
|
|
Υπαπαντούλα χιονισμένη, (καλοβρεγμένη) κοφινούλα γιομισμένη |
|
|
Υπαπαντή καλοβρεγμένη, η κοφίνα γιομισμένη.
|
|
|
Παπαντούλα χιονισμένη, και τ’ αμπάρια γιομισμένα.
|
|
|
Aπ΄τον καιρό του Φαβιέρου! |
|
|
Εσιέστην (χέστηκε) η Φανού στ΄αλώνι! |
|
|
Eσιέστην η Φανού και εγρίστην ο Ηράκλης |
|
|
Ο καπνός να βγαίνη ίσα, κι' ο φανός ας είν' στραβός |
|
|
Αριά θα σε πιάσω, σαν τον Άι-Φανούριο
|
|
|
Πότε έγινα φαντίνα; Όταν βρήκα τον καιρό;
|
|
|
Άρμα Φαραώ και καρδιά μπούφου |
|
|
Δε ρωτάνε τη Φατμέ πότε θα γίνει μπαϊράμι.
|
|
|
Τον άη Μηνά εμήνυσε, τ' άη Φιλίπωπ αυτού ειμί, τσ Παναγίας αβόλητα |
|
|
Εαν δεν έλθω του Αγίου Μηνά. Του Αγίου Φιλίππου είμαι αυτού και να μου χαιρετάς παλιοκαπάδες
|
|
|
Του αγίου Φιλίππου φιλεί κ΄πούλια το βουνό
|
|
|
Ο φτωχός ο Φίλιππας στο χωράφι απόκρευε (έκανε αποκριές). |
|
|
Βρήκε ο Φίλιππος το Ναθαναήλ |
|
|
Βρήκ’ ο Φίλιππος το Ναθαναήλ κι η κοπριά τα λάχανα. |
|
|
Άης Φίλιππος μήνυσε του κύρ χειμώνα νάρτη. Τους γουνάτους προσκυνά τους, τους αμπαδάτους χαιρετά τους και τους άσπρους τοις βρακάτους καίει και τσουρουφλά τους |
|
|
Αυτός είναι σαν τον Άη-Φίλιππο |
|
|
Ως τ’αγίου Φιλίππου, όσοι φίλησαν, φίλησαν. |
|
|
Άϊ Μηνάς εμήνυσε του πάππου του χειμώνος: έρχομαι ή δεν έρχομαι και τ’Αϊ Φιλίππου αυτού είμαι. |
|
|
Αν δεν έλθω του Αγίου Μηνά, του Φιλίππου είμαι αυτού, και να μου χαιρετάς τους παλιοκαππάδες!
|
|
|
Αν τ’Αϊ Φιλίππου δεν έρτω, τ’άγια των αγιών με δέξου
|
|
|
Τ’Αγια των Αγιών αν δεν έλθω το γερο Νικόλα απ’έξω στέκω |
|
|
Αν τ’αγιού Φιλίππου λείπω, τ’άγια των αγιών δε λείπω, κι αν λείπω τ’άγια των αγιών, τ’Αϊνικολοβάρβαρα είμαι δω
|
|
|
Τ’ Άι-Φιλίππου εδκιάβηκε (πέρασε) σφουγγάτε τα σιειλούδκια (χειλάκια) σας
ή
Σφογγάτε τα σειλούδκια σας, τ' άι Φιλίππου δκιάβη |
|
|
Τ’ Αϊ Μηνά εμήνυσα και τα’ Αϊ Φιλίπ’ αυτού είμαι, με κουβάρια ράμματα, με σακιά μπαλώματα |
|
|
Άη Μηνάς το μήνυσε, κι΄ο Φίλιππος το καρτερεί |
|
|
Ο Άι Μηνάς με μήνυσε κι Άι – Φίλιππας με φίλεψε |
|
|
Ο Άι Μηνάς το μήνυσε και ο Φίλιππος το καρτερεί |
|
|
Τ' Άη – Μηνός εμήνυσα, τ' Άη – Φιλίππου φίλησα τα βουνά και ζύγωσα, κι' αυτού κοντά τ' Άη Νικολάου φωτοβολώ μονάχο μου! |
|
|
Αν δεν έλθω τ' αγιού Στρατηγού θάρθω τ' άγιου Φιλίππου κι' αν δεν έλθω τ' άγιου Φιλίππου τα Νικολοβάρβαρα με παιδιά μου, με σκυλιά μου |
|
|
Άης Φίλιππος μήνυσε dόγ κύρ χειμώνα νάρτη. Τους γουνάτους προσκυνά τους, τους αμπαδάτους χαιρετά τους και τους άσπρους τοις βρακάτους καίει τους τσουρουφλά τους |
|
|
Αν τ' Άι Φιλίππου είπω, τ' Άγια των Αγιών δε είπω |
|
|
Τ' άη Φιλίππου φίλησε, τ' άη Πλατάνου κάτσε |
|
|
Τ' άι Φιλίππου φίλησε κερά Πούλια την δύσι, και συ γλυκιέ Αυγερινέ την νύκτα για να σβύση |
|
|
Τ' αγιού Φιλίππου την απόκρια φιλεί η πηλιά το πέλαγος, κι ο βοσκός φιλεί τ' αρνί του. Μα μηδέ ο ναύτης στο γιαλό, μηδέ τουμπάνης στο βουνό, μηδέ ζευγάς στον κάμπο |
|
|
Ο Άι Μηνάς με μήνυσε κι Άι – Φίλιππας με φίλεψε |
|
|
Του Αγίου Μηνά Άη Μηνάς μου μήνυσε κι ως τ΄ Άη-Φίλιππα είμ΄αυτού, λέει το χιόνι
|
|
|
Ο Άι Μηνάς το μήνυσε και ο Φίλιππος το καρτερεί |
|
|
Ο τούρτουρος εμύνησεν τ' άι Μηνά πως έρκεται' τζ' αδ δεν έρτη τ' άι Μηνά, τ' άι Φιλίππου δέχτου τον
|
|
|
Ο τούρτουρος εμύνησεν τ' άι Μηνά πως έρκεται' τζ' αδ δεν έρτη τ' άι Μηνά, τ' άι Φιλίππου δέχτου τον
|
|
|
Τ' άι Μηνός εμήνυσε και τ' άι Φιλίππου αυτού είμαι. Χαιρέτα και τους φίλους μου τους παλιοσιγκουνάδις
|
|
|
Αυτός που έπαψε να είναι φίλος, ποτέ του δεν υπήρξε τετοιος.
|
|
|
Μη βιάζεσαι να πας στις χαρές των φίλων σου, μα στις ανάγκες τους τρέξε οσο μπορείς γρηγορότερα. |
|
|
Μη εμπιστευτείς το φίλο σου και πείς το μυστικό σου, ο φίλος στον φίλο θα το πει, κι είναι κακό δικό σου. |
|
|
Καινούργιο φίλο έπιασες; Παλιό μη λησμονήσεις.
|
|
|
Ενας φράχτης στην αυλή τη φιλία με το γείτονα κρατεί. |
|
|
Αγάπαγε το φίλο σου με τα ελαττώματά του. |
|
|
Οι φίλοι των φίλων μας είναι φίλοι μας. |
|
|
Άλλος έκαμε τον μπόρδο κι' άλλος επήρε το φλώρο |
|
|
Κόρη ασ' τον Άγιο Φλώρο, μη μας τον κουνάς τον κώλο, άσ' τον νάρθη ο καιρός του, και κουνιέται μοναχός του |
|
|
Αίσωπος
Άνευ χαλκού Φοίβος ου μαντεύεται |
|
|
Εμ παστρικός σαν τα φούλια |
|
|
Φωτεινή, χορεύεις και το μικρό σου κλαίει; |
|
|
Τ’ αρχίδια του Καράμπελα και το μουνί της Χάιδως |
|
|
Μοιρασμένη χαρά, διπλή χαρά |
|
|
Ο άγιος Γεράσιμος ανοίγει τσι γιορτάδες, κι' ο άγιος Χαράλαμποσ τσι κλείνει |
|
|
Η χάρη θέλει αντίχαρη και πάλι χάρη είναι.
|
|
|
Χάρισμα χωρίς χάρη δε γίνεται. |
|
|
Άλλος έχει τ' όνομα κι άλλος τη χάρη. |
|
|
Βαγενάδες (βαρελάδες) και γάιδαροι ένα μήνα έχουν χάρη |
|
|
Δώρο αν είναι και μικρό, μεγάλη χάρη έχει. |
|
|
Μα το ναι, σου λέω αλήθεια, που είπε η ψευτρού η Χαρίκλεια. |
|
|
Με μιαν ευτζιή (ευχή) της Χαρικλούς οι ουρανοί ανοίξαν |
|
|
Η χάρη θέλει αντίχαρη και πάντα χάρη μένει. |
|
|
Άμ’ ηλέηται και τέθνηκεν η χάρις.
Αρχαιοελληνική παροιμία |
|
|
Η χάρις αλλάξαι την φύσιν ου δύναται.
Αρχαιοελληνική παροιμία από το μύθο της αίγας που θήλαζε λύκο. |
|
|
Εγ κουτσατζιές τ' άι Χαρίτου |
|
|
Ξωρινός τ' άι Χαρίτου, τζαί πο τζείθε πομ περίτου |
|
|
Ανάθεμα στον Χάροντα που μ’ άφησε χήρα κι ο Δεκέμβρης ο κακός που μου ’φερε τέτοια πύρα. |
|
|
Η κακή ζωή του χάρου μοιάζει. |
|
|
Ο Χάρος φίλους και εχθρούς σ’ ένα τραπέζι σμίγει. |
|
|
Χάρος είναι, φορατζής δεν είναι. |
|
|
Σαν σαμαρωθεί ο κουμπάρος, δέκα τύφλες να 'χει ο χάρος (Κυθναίικη) |
|
|
Αλλού ο νεκρός, κι' αλλού ο Χάρος |
|
|
Τί εδωκ’ ό Θεός καί τί νά πάρ’ ό Χάρος. |
|
|
Του γέρου σκόνταμμα, του χάρου μήνυμα. |
|
|
Πες τους πως ο Χασάνης, έγινε βεζύρης και θα καταλάβουν!…»
|
|
|
Μηδέ χελιδόνας εν οικία δέχεσθαι. |
|
|
Χελιδόνι γύρισε, καλοκαίρι μύρισε. |
|
|
Ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη.
|
|
|
Απ΄ολους η χελώνα είναι πιο σοφή, αφού το σπιτικό της στην πλάτη κουβαλεί. |
|
|
Κλαίν' οι χήρες, κλαίν' κι οι παντρεμένες |
|
|
Η χήρα μέσα κάθεται κι όξω την κουβεντιάζουν |
|
|
Σαν τη χήρα στο κεββάτι |
|
|
Χήρας κώλος που πονάει, άλλα πράματα ζητάει. |
|
|
Αφού αποκλάψαν όλοι, εδάκρυσε κι η χήρα. |
|
|
Το µυαλό του και µια χήρα. |
|
|
Θέλω την κι ας είναι χήρα και φτωχή και κακομοίρα.
|
|
|
Να σε φυλάει ο Θεός από κουμπάρας μάτια κι από χήρας πόδια. |
|
|
Όσα ξέρ΄ ο Σιόλος δεν τα ξέρ΄ ο κόσμος όλος |
|
|
Έχει ο σάκος άλευρα; Χριστός Ανέστη.
Δεν έχει; θάνατον πατήσας. |
|
|
Υπήγε νύφη του Χριστού |
|
|
Μωρέ, Χριστέ ξυπόλυτε, καί Παναγιά Ντρουβιάρα νά σ' είχα μέσα στόν Τρουβείο νά τράβαγες τή μπάρα
|
|
|
Όσο κι αν γέρασε ο Χριστός πέντε θαύματα τα κάνει. |
|
|
Δεκέμβριος Χριστού γέννηση και καλός μας χρόνος.
|
|
|
Δεν καταλαβαίνει Χριστό. |
|
|
Ας πάει κι αυτό το φίλημα με το «Χριστός Ανέστη». |
|
|
Μπρος πίσω του Χριστού τα Νικολό – Βάρβαρα. |
|
|
Γύρω- τριγύρω του Χριστού, είν’ η καρδιά του χειμωνιού. |
|
|
Πας μετά Χριστόν προφήτης γάιδαρος εστί. |
|
|
Άϊ - Γιάννης το έχει και ο Χριστόφορος το κρατεί |
|
|
Ο Άγιος Χριστόφορος γύριζ' με το χαλάζ' στον κόρφο. Αν δουλέψουμε την ημέρα τ' θα μας πνίξη με το χαλάζ'. |
|
|
Απ’ το ντιπ καλή είναι και η Χρύσω τ’ Χαμπίπ’.
|
|
|
Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός.
|
|
|
Από τη γης βγαίνει το χρυσάφι κι από το σκουλήκι το μετάξι |
|
|
Του κακού και το χρυσάφι που του δίνεις είναι φαρμάκι
|
|
|
Η σιωπή είναι χρυσός (‘πολύτιμη’)
|
|
|
Ο λόγος είναι άργυρος και η σιωπή χρυσός
|
|
|
Βασιλικός κι αν μαραθεί τη μυρωδιά την έχει |
|
|
Βασιλικός στην πόρτα μας κι εμείς τον εζητάμε. |
|
|
Βασιλικός στη γειτονιά κι αγκάθι μες στο σπίτι. |
|
|
Σε πήρα για βασιλικό κι εσύ βγήκες τσουκνίδα. |
|
|
Για χάρη της βασιλιτσιάς ποτίζεται κι η γλάστρα. |
|
|
|
|
Τη μέρα που η δύναμη της αγάπης θα υπερνικήσει την αγάπη της δύναμης, ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη. |
|
|
Όταν αγάπη και ικανότητα δουλεύουν μαζί, να περιμένεις ένα αριστούργημα.
|
|
|
Τα πουλιά είναι σαν την αγάπη. Υπήρχαν πάντα. Όλα τα είδη εξαφανίζονται, αλλά όχι τα πουλιά. Όπως η αγάπη.
Μαργκρίτ Ντυράς, 1914-1996, Γαλλίδα συγγραφέας |
|
|
Τα πάντα πρέπει να τα θεωρούμε αγνά, ώσπου ν’ αποδειχτεί το αντίθετο.
|
|
|
Τα πάντα πρέπει να τα θεωρούμε αγνά, ώσπου ν’ αποδειχτεί το αντίθετο.
|
|
|
Ο Αδάμ ήταν άνθρωπος: δεν θέλησε το μήλο για το μήλο, το θέλησε επειδή ήταν απαγορευμένο.
|
|
|
Οι υψηλές θέσεις είναι σαν τα απότομα βράχια: μονάχα οι αετοί και τα ερπετά μπορούν να φτάσουν στην κορυφή. |
|
|
Μην κακαρίζεις σαν πάπια, να πετάς ψηλά σαν αετός. |
|
|
Βλέπουμε τους αετούς να πετούν ψηλά μόνοι τους, ενώ τα πρόβατα μαζεύονται σε κοπάδι.
|
|
|
Οι ανώτεροι άνθρωποι είναι όπως οι αετοί που χτίζουν τις φωλιές τους ψηλά, σε απρόσιτα σημεία.
|
|
|
Μακάρι ο φαλακρός αετός να μην είχε επιλεγεί σαν έμβλημα της Αμερικής. Είναι ένα πουλί με απαίσιο και ανήθικο χαρακτήρα. Και δεν βγάζει το ψωμί του τίμια.
Βενιαμίν Φραγκλίνος, 1706-1790, Αμερικανός πολιτικός & συγγραφέας |
|
|
"Σὺν Ἀθηνᾷ καὶ σὺ χεῖρα κίνει"
παροιμία που έμεινε από το μύθο του Αίσωπου «Ἀνὴρ Ναυαγός».
|
|
|
Διογένης
Αθλίας, παρ’ αθλίου, δι’ Αθλίου προς άθλιο.
|
|
|
Διογένης
Καγώ, φησίν, Διογένης ο κύων.
|
|
|
Αν θες να πεις στους ανθρώπους την αλήθεια, κάν’ τους να γελάσουν, αλλιώς θα σε σκοτώσουν. |
|
|
H αλήθεια είναι υπερβολικά γυμνή. Δεν διεγείρει του άντρες. |
|
|
Επίκτητος
Ανίκητος είναι δύνασαι, εάν εις μηδένα αγώνα καταβαίνης, όν ουκ έστιν επί σοι νικήσαι.
|
|
|
Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια είναι η άνοιξη που δεν έφερες.
|
|
|
Άνοιξη είναι η παιδική ηλικία του έτους.
|
|
|
Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ‘ρθει. |
|
|
Δεν είναι η άνοιξη που ήλθε, είναι που μου χαμογέλασες. |
|
|
Την άνοιξη αν δεν την βρεις τη φτιάχνεις. |
|
|
Εμέ δε Άνυτος και Μέλητος αποκτείναι μεν δύνανται, βλάψαι δε ού.
Σωκράτης, 469-399 π.Χ., Φιλόσοφος |
|
|
Αίσωπος ερωτηθείς τι των ζώων σοφώτατον, «των χρησίμων», έφη, «μέλισσα, των δ’ αχρησίμων αράχνης». |
|
|
Αιδώς Αργείοι: |
|
|
Αρετής προπάροιθε ιδρώτα θεοί αθάνατοι θήκαν.
(Μπροστά στην αρετή οι αθάνατοι θεοί έβαλαν τον ιδρώτα.)
|
|
|
Θέλει Αρετήν και Τόλμην η Ελευθερία
|
|
|
Η ανώτατη αρετή δεν είναι νά’ σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία. |
|
|
Οι κομψοί λόγοι και η προσεγμένη εμφάνιση σπάνια συμβαδίζουν με την αρετή. |
|
|
Όταν μια γυναίκα αγαπάει, συγχωρεί τα πάντα, ακόμα και τα εγκλήματά μας. Όταν δεν μας αγαπάει, δεν της αρέσει τίποτα πάνω μας, ούτε καν οι αρετές μας. |
|
|
Ιωάννης Στοβαίος
Αριστείδης ο δίκαιος ερωτηθείς τι εστι το δίκαιον, «το μη αλλοτρίων επιθυμείν», έφη. |
|
|
Είς εμοί μύριοι, εάν άριστος εί.
Για εμένα, ο ένας αξίζει όσο δέκα χιλιάδες, εάν είναι άριστος.
|
|
|
Αν ο μέσος άνθρωπος είναι πλασμένος «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» του Θεού, τότε άνθρωποι όπως ο Μπετόβεν και ο Αριστοτέλης ήταν ανώτεροι από τον Θεό.
|
|
|
Χωρίς Δήμητρα και Διόνυσο, η Αφροδίτη παγώνει
Από τα Λατινικά "Sine Cerere et Baccho friget Venus".
(δηλαδή χωρίς ψωμί και κρασί, η αγάπη πεθαίνει)
|
|
|
Ο Βάκχος έπνιξε περισσότερους μες το ποτήρι, παρά ο Ποσειδώνας μες στη θάλασσα.
(Τζουζέπε Γκαριμπάλντι) |
|
|
Όταν πρέπει να διαλέξει ποιος θα σταυρωθεί, ο όχλος θα διαλέξει πάντα να σώσει τον Βαραββά. |
|
|
Κάλλιστον εντάφιον η βασιλεία
(Το ωραιότερο σάβανο είναι η βασιλεία.) |
|
|
Ο κύριος λόγος που ο Αϊ-Βασίλης είναι τόσο κεφάτος είναι επειδή ξέρει πού κάθονται όλα τα άτακτα κορίτσια. |
|
|
Οι βασιλιάδες και οι γυναίκες θεωρούν ότι όλα όσα γίνονται οφείλονται σ' αυτούς
|
|
|
Σύντομα θα απομείνουν μόνο πέντε βασιλιάδες στον κόσμο: ο βασιλιάς της Αγγλίας, ο ρήγας κούπα, ο ρήγας σπαθί, ο ρήγας καρό και ο ρήγας μπαστούνι.
|
|
|
Ο φόβος δημιούργησε τους Θεούς. Το θράσος δημιούργησε τους βασιλιάδες. |
|
|
Βελισαρίω οβολόν δότε τω στρατηλάτη, ον τύχη μεν εδόξασεν, αποτυφλοί δ’ ο φθόνος.
Ιωάννης Τζέτζης, 1110-1180, Βυζαντινός λόγιος
|
|
|
Ο Βίκτωρ Ουγκώ ήταν ένας τρελός που πίστευε ότι ήταν ο Βίκτωρ Ουγκώ. |
|
|
Και σύ τέκνον, Βρούτε; |
|
|
Την γεωργίαν των άλλων τεχνών μητέρα και τροφόν είναι.
|
|
|
Καθημερινά με το πιρούνι μας ψηφίζουμε το μέλλον της γεωργίας της Ελλάδας και του πλανήτη όλου |
|
|
Τα παιδιά και οι τρελοί κόβουν το Γόρδιο δεσμό που οι ποιητές ξοδεύουν μια ζωή για να λύσουν. |
|
|
Ου μοι τα Γύγεω.
Δεν είναι για μένα τα πλούτη του Γύγη. (Δεν τα θέλω)
|
|
|
Πλάτων
Δούλοι γαρ και δεσπότης ουκ αν ποτέ γένοιντο φίλοι. |
|
|
Αριστοτέλης
Δεσπότης δούλου δείται και δούλος δεσπότου.
|
|
|
Χωρίς Δήμητρα και Διόνυσο, η Αφροδίτη παγώνει
Από τα Λατινικά "Sine Cerere et Baccho friget Venus".
(δηλαδή χωρίς ψωμί και κρασί, η αγάπη πεθαίνει)
|
|
|
Όσο υπάρχουν δικτατορίες, δεν μου πάει η καρδιά να επικρίνω τη δημοκρατία. |
|
|
Δημόκριτος την φιλαργυρίαν έλεγε μητρόπολιν πάσης κακίας. |
|
|
Αίσωπος
Ο εγγύς Διός, εγγύς κεραυνού. |
|
|
Ο Διόνυσος έχει πνίξει περισσότερους ανθρώπους από τον Ποσειδώνα.
|
|
|
Είμαι ακόλουθος του Διόνυσου. Θα προτιμούσα να είμαι σάτυρος παρά άγιος.
|
|
|
Χωρίς Δήμητρα και Διόνυσο, η Αφροδίτη παγώνει
Από τα Λατινικά "Sine Cerere et Baccho friget Venus".
(δηλαδή χωρίς ψωμί και κρασί, η αγάπη πεθαίνει)
|
|
|
ἄνθρωπε, καλὴ μὲν Ἥρα,
καλὴ δὲ καὶ Ἀθηνᾶ, καλλίστη δὲ πασῶν ἡ Διώνη |
|
|
Dura lex, sed lex
(Ντούρα λεξ, σεντ λεξ) |
|
|
Τη μέρα που η δύναμη της αγάπης θα υπερνικήσει την αγάπη της δύναμης, ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη.
Μαχάτμα Γκάντι, 1869-1948, Ινδός στοχαστής και ακτιβιστής |
|
|
Θ’ Ελέναν; επεί πρεπόντως ελέναυς, έλανδρος, ελέπτολις.
|
|
|
Οι λέξεις που ξεκινούσαν από «ελ» μου ασκούσαν πάντα μια μαγεία. Ελλάδα, ελευθερία, ελπίδα και μια Ελένη που ερωτεύτηκα. |
|
|
Η λευτεριά βασίλειο καί η σκλαβιά καδένα καί διάλεξε, παιδάκι μου, από τά δύο ένα |
|
|
Οι λέξεις που ξεκινούσαν από «ελ» μου ασκούσαν πάντα μια μαγεία. Ελλάδα, ελευθερία, ελπίδα και μια Ελένη που ερωτεύτηκα. |
|
|
Ο σπόρος μέσα στη γη είναι ζωή. Στα χέρια των καλλιεργητών ελευθερία |
|
|
Τόση ελευθερία στην τέχνη για να κάνουμε τόσο λίγα! |
|
|
Πιστόν Ελλάς οίδεν ουδέν.
Η Ελλάδα δεν γνώρισε τίποτε [ή κανέναν] άξιο εμπιστοσύνης.
|
|
|
Πιστόν Ελλάς οίδεν ουδέν.
Ευριπίδης, 480-406 π.Χ., Αρχαίος τραγικός (Ιφιγένεια εν Ταύροις) |
|
|
Ο αγρότης, ο ψαράς, ο άνθρωπος του χωριού, είναι γεννημένοι πρίγκιπες. Αλλά όσο ο Έλληνας προχωρεί προς την πόλη, μαθαίνει το συμφέρον, τα λεφτά, την κομπίνα. Χάνει τις αξίες του και γίνεται λούστρος.
Ελένη Βλάχου, 1911-1995, Δημοσιογράφος & εκδότρια |
|
|
Για τους περισσότερους ανθρώπους, δικαιοσύνη σημαίνει, απλά, ελπίδα για περισσότερες χάρες.
|
|
|
Οι λέξεις που ξεκινούσαν από «ελ» μου ασκούσαν πάντα μια μαγεία. Ελλάδα, ελευθερία, ελπίδα και μια Ελένη που ερωτεύτηκα. |
|
|
Τί κοινότατον; Ἐλπίς. Καὶ γὰρ οἳς ἄλλο μηδέν, αὔτη παρέστη.
|
|
|
Η επιστήμη μας έκανε θεούς πριν να γίνουμε άξιοι να είμαστε άνθρωποι. |
|
|
Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες.
Γιώργος Σεφέρης, 1900-1971, Έλληνας ποιητής, Νόμπελ 1963
(από την ομιλία του στην απονομή του Νόμπελ) |
|
|
Αίσωπος
Ζητών Ερμήν γλύψαι, Κέκροπα έγλυψα.
|
|
|
Η Εκκλησία, μην μπορώντας να καταργήσει τον έρωτα, θέλησε τουλάχιστον να τον απολυμάνει: επινόησε το γάμο
Charles Baudelaire |
|
|
Ο παράδεισος βρίσκεται εκεί που είναι η Εύα. |
|
|
Θαλής ο Μιλήσιος
Τις ευδαίμων; Ο το μεν σώμα υγιής, την δε ψυχήν εύπορος, την δε φύσιν ευπαίδευτος. |
|
|
Να δίνει κανείς την ευθυμία στους άλλους, είναι η μεγαλύτερη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει στους ομοίους του. Ένα καλό γέλιο είναι λιακάδα μέσα στο σπίτι |
|
|
Εὔμαιε, τὸ σοφόν ἐστιν οὐ καθ' ἓν μόνον |
|
|
Πλάτων
Σοφός Σοφοκλής, σοφότερος Ευριπίδης, ανδρών δ’ απάντων Σωκράτης σοφότατος. |
|
|
Nemo malus felix
Γιουβενάλης, 1ος-2ος αι. μ.Χ.,
Ρωμαίος σατιρικός ποιητής |
|
|
Αν θέλαμε απλώς να ήμασταν ευτυχισμένοι, θα ήταν εύκολο. Αλλά θέλουμε να είμαστε πιο ευτυχισμένοι από τους άλλους και αυτό -σχεδόν πάντα- είναι δύσκολο, μιας και τους νομίζουμε πιο ευτυχισμένους από ό,τι είναι.
Μοντεσκιέ, 1689-1755, Γάλλος στοχαστής |
|
|
Ευτυχίαν εύχου |
|
|
Ευτυχία δεν είναι να κάνεις πάντα αυτό που θέλεις, αλλά να θέλεις πάντα αυτό που κάνεις. |
|
|
Αίσωπος
Ή Ζευς ή Χάρων.
|
|
|
Αίσωπος
Ζευς... τα μεν υψηλά ταπεινών, τα δε ταπεινά υψών. |
|
|
Ζήνων των μαθητών έφασκε τους μεν φιλολόγους είναι τους δε λογοφίλους.
|
|
|
Νυν ευπλόηκα, ότε εναυάγησα.
Ζήνων ο Κιτιεύς (σήμερα Λάρνακα Κύπρου) |
|
|
Να μετράς την ηλικία σου με τους φίλους, όχι με τα χρόνια.
Να μετράς τη ζωή σου με τα χαμόγελα, όχι με τα δάκρυα.
John Lennon, 1940-1980, Βρετανός μουσικός |
|
|
Η πραγματική ερώτηση δεν είναι αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, αλλά αν έχεις ζωή πριν το θάνατο.
Όσσο (Μπαγκουάν Σρι Ραζνίς), 1931-1990, Ινδός γκουρού |
|
|
Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε σ’ αυτήν τη σύντομη ζωή μας και παρ’ όλα αυτά, ελπίζουμε και σε μια αιώνια.
Ανατόλ Φρανς, 1844-1924, Γάλλος συγγραφέας, Νόμπελ 1921 |
|
|
Ο άνθρωπος έχει τρία γεγονότα στη ζωή του: γεννιέται, ζει, πεθαίνει. Δεν το συνειδητοποιεί όταν γεννιέται, υποφέρει όταν πεθαίνει και ξεχνάει να ζήσει.
Ζαν ντε Λα Μπρυγιέρ, 1645-1696, Γάλλος συγγραφέας |
|
|
Ω, η Αγάπη. Είναι αρκετά αληθινή, θα τη βρεις μια μέρα. Έχει όμως έναν θανάσιμο εχθρό: τη ζωή!
Ζαν Ανουίγ, 1910-1987, Γάλλος θεατρικός συγγραφέας |
|
|
Η μαμά πάντα έλεγε ότι η ζωή είναι σαν ένα κουτί σοκολατάκια. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου τύχει.
|
|
|
Θα βρεις νόημα σ’ αυτή τη ζωή μόνο αν το δημιουργήσεις εσύ. Είναι ένα ποίημα που θα συνθέσουμε, ένα τραγούδι που θα τραγουδήσουμε, ένας χορός που θα χορέψουμε. |
|
|
Βλέπω τη ζωή σαν ένα χορό. Είναι ανάγκη ο χορός να έχει κάποιο νόημα; Χορεύεις επειδή το ευχαριστιέσαι. |
|
|
Όπως δεν μπορείς να οδηγήσεις το αυτοκίνητό σου κοιτώντας πίσω, με τον ίδιο τρόπο δεν μπορείς να πας τη ζωή σου μπροστά…κοιτώντας πίσω |
|
|
Ο άντρας δημιουργεί τη ζωή του, η γυναίκα δικαιολογεί τη δική της.
|
|
|
Ο ήλιος εις τους αποπάτους, αλλ’ ου μιαίνεται.
|
|
|
Είτε τρέχετε την ημέρα ή η ημέρα τρέχει εσάς |
|
|
Μια ημέρα χωρίς γέλιο είναι μια χαμένη ημέρα |
|
|
Η μέρα με τη νύχτα. |
|
|
Τη μέρα που η δύναμη της αγάπης θα υπερνικήσει την αγάπη της δύναμης, ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη.
|
|
|
Ο δε γε Ηράκλειτος έλεγε την οίησιν προκοπής εγκοπήν.
|
|
|
Ο ήλιος, καθάπερ ο Ηράκλειτος φησι, νέος εφ’ ημέρη εστίν.
|
|
|
Η μεν φωνή Ιακώβ, αι δε χείρες Ησαύ. |
|
|
Ο Θεός θα μπορούσε να ήταν ένας κωμικός, ο οποίος παίζει μπροστά σε ένα κοινό, που φοβάται να γελάσει |
|
|
Η μέρα που ο Θεός δημιούργησε την ελπίδα ήταν πιθανότατα η ίδια μέρα που δημιούργησε την Άνοιξη. |
|
|
Η μεν φωνή Ιακώβ, αι δε χείρες Ησαύ. |
|
|
Αν υπάρχει μετενσάρκωση, θα ήθελα να επιστρέψω σαν γεράκι. Κανείς δεν το μισεί ούτε το φθονεί ούτε το θέλει ούτε το χρειάζεται. Ποτέ δεν ενοχλείται ούτε κινδυνεύει, και τρώει τα πάντα.
|
|
|
Εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια, ο Ιησούς μάς εκδικείται που δεν πέθανε πάνω σ’ ένα άνετο ανάκλιντρο.
Emile M. Cioran, 1911-1995, Γαλλορουμάνος φιλόσοφος |
|
|
Τα του Καίσαρος τῷ Καίσαρι και τα του Θεού τῷ Θεῷ |
|
|
(Απόδοτε) τα του Καίσαρος τω Καίσαρι |
|
|
Ο Καίσαρας έχει παραπάνω από τον Αλέξανδρο, τον Καρλομάγνο και τον Ναπολέοντα, ότι ο Ιησούς πρόφερε το όνομά του. |
|
|
Θαλής ο Μιλήσιος |
|
|
Ο Καίσαρας έχει παραπάνω από τον Αλέξανδρο, τον Καρλομάγνο και τον Ναπολέοντα, ότι ο Ιησούς πρόφερε το όνομά του.
|
|
|
Αίσωπος
Ζητών Ερμήν γλύψαι, Κέκροπα έγλυψα.
|
|
|
Ο Κολόμβος όταν ξεκίνησε, δεν ήξερε που πήγαινε και όταν έφτασε, δεν ήξερε πού βρισκόταν.
Ουίνστον Τσώρτσιλ, 1874-1965, Βρετανός πρωθυπουργός, Νόμπελ 1953 |
|
|
Επίκτητος
Ουδέ γαρ Μίλων έσομαι και όμως ουκ αμελώ του σώματος. Ουδέ Κροίσος και όμως ουκ αμελώ της κτήσεως. Ουδ' απλώς άλλου τινός της επιμελείας διά την απόγνωσιν των άκρων αφιστάμεθα.
|
|
|
Ιωάννης Στοβαίος
Λάμπις ο ναύκληρος ερωτηθείς πώς εκτήσατο τον πλούτον: «Ου χαλεπώς», έφη, «τον μέγαν. Το δε βραχύν επιπόνως». |
|
|
Αριστοτέλη
Αεὶ Λιβύη φέρει τι καινόν.(κακόν)
Πάντα κάτι καινούργιο (κακόν) έρχεται από την Λιβύη (Αφρική).
|
|
|
Η Μόνα Λίζα μοιάζει σαν να ήταν άρρωστη ή σαν να πρόκειται να αρρωστήσει.
|
|
|
Χρειάστηκαν περισσότεροι από ένας άντρες για να μου αλλάξουν το όνομα σε «Σαγκάη Λίλι».
|
|
|
Μάρθα, Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃς περὶ πολλά, |
|
|
Η Μάρλεν Ντήτριχ έχει ένα όνομα που αρχίζει με ένα χάδι και τελειώνει με ένα χτύπημα μαστιγίου. |
|
|
Αίσωπος ερωτηθείς τι των ζώων σοφώτατον, «των χρησίμων», έφη, «μέλισσα, των δ’ αχρησίμων αράχνης». |
|
|
Όταν το λουλούδι ανθίζει, οι μέλισσες έρχονται απρόσκλητες. |
|
|
Εμέ δε Άνυτος και Μέλητος αποκτείναι μεν δύνανται, βλάψαι δε ού.
Σωκράτης, 469-399 π.Χ., Φιλόσοφος |
|
|
Επίκτητοε
Ουδέ γαρ Μίλων έσομαι και όμως ουκ αμελώ του σώματος. Ουδέ Κροίσος και όμως ουκ αμελώ της κτήσεως. Ουδ' απλώς άλλου τινός της επιμελείας διά την απόγνωσιν των άκρων αφιστάμεθα. |
|
|
Ο Καίσαρας έχει παραπάνω από τον Αλέξανδρο, τον Καρλομάγνο και τον Ναπολέοντα, ότι ο Ιησούς πρόφερε το όνομά του. |
|
|
Η παρουσία του Ναπολέοντα στο πεδίο της μάχης ισοδυναμεί με διαφορά 10.000 ανδρών.
|
|
|
Τι είναι τα λεφτά;
Ένας άνθρωπος είναι επιτυχημένος αν σηκώνεται το πρωί από το κρεβάτι του και πηγαίνει στο κρεβάτι του τη νύχτα, έχοντας στο ενδιάμεσο κάνει αυτό που θέλει. |
|
|
Σωκράτης:
Εγίγνωσκον ότι βροντώσα Ξανθίππη και βρέξει. |
|
|
Αλκιβιάδης: Η Ξανθίππη είναι ανυπόφορη όταν βρίζει.
Σωκράτης: Εσύ δεν ανέχεσαι την φασαρία που κάνουν οι χήνες σου;
Αλκιβιάδης:, Ναι, αλλά μου γεννούν αυγά και πουλάκια.
Σωκράτης: Και μένα η Ξανθίππη μου γεννά παιδιά.
|
|
|
Πλάτων
Όμηρος την Ελλάδα επεπαιδεύκει. |
|
|
Η Ιλιάδα γράφτηκε είτε από τον Όμηρο είτε από κάποιον άλλον με το ίδιο όνομα!
|
|
|
Σκιάς όναρ άνθρωπος
που σημαίνει
"ο άνθρωπος είναι τ’ όνειρο μιας σκιάς" |
|
|
Ανάγκα και Θεοί πείθονται.
Σιμωνίδης ο Κείος, 556-468 π.Χ., Αρχαίος ποιητής & συγγραφέας επιγραμμάτων |
|
|
Είσαι σμιχτοφρύδα, μωρή Πελαγιά, θα τον ματιάσεις, άδικο να του λάχει! |
|
|
Η Πηνελόπη ήταν η τελευταία δοκιμασία του Οδυσσέα στο τέλος του ταξιδιού του. |
|
|
Ο πιο ακριβής γενικός χαρακτηρισμός για τη Δυτική φιλοσοφική παράδοση είναι ότι αποτελείται από μια σειρά υποσημειώσεων στον Πλάτωνα.
Alfred North Whitehead, 1861-1947, Βρετανός φιλόσοφος & μαθηματικός |
|
|
Πλάτων έφησε (ονόμασε) τον μεν ύπνον ολιγοχρόνιον θάνατον, τον δε θάνατον πολυχρόνιον ύπνον.
Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος |
|
|
Πλην πλούτου, παντός χρήματος εστι κόρος.
Θέογνις, 6ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής |
|
|
Ο Βάκχος έπνιξε περισσότερους μες το ποτήρι, παρά ο Ποσειδώνας μες στη θάλασσα.
(Τζουζέπε Γκαριμπάλντι) |
|
|
Φαντάζομαι πως ο Σίσυφος ήταν ευτυχισμένος.
|
|
|
Πλάτων
Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον. |
|
|
Ισοκράτης
Σοφία μόνον κτημάτων αθάνατον. |
|
|
Ει το τρέφειν πώγωνα δοκείς σοφίαν περιποιείν, και τράγος ευπώγων αίψ’ όλος εστὶ
Αν το να έχεις γένεια θεωρείται σοφία, τότε και οι τράγοι θα ήταν σοφοί |
|
|
Αριστοτέλη
Τρεις δε και σκηνογραφίαν Σοφοκλής.
|
|
|
Πλάτων
Σοφός Σοφοκλής, σοφότερος Ευριπίδης, ανδρών δ’ απάντων Σωκράτης σοφότατος. |
|
|
Πλάτων
Σωκράτης μαινόμενος. |
|
|
Πλάτων
Σοφός Σοφοκλής, σοφότερος Ευριπίδης, ανδρών δ’ απάντων Σωκράτης σοφότατος. |
|
|
Ο Τάρταρος τοσούτον από γης διάστημα, όσον απ’ ουρανού γη. |
|
|
Απελλής ο ζωγράφος ερωτηθείς διά τι την τύχην καθημένην έγραψεν, είπεν: «ότι ουχ έστηκεν». |
|
|
Χρόνου φείδου
Χίλων ο Λακεδαιμόνιος |
|
|
Ισοκράτης
Έσο περί την οικείαν εσθήτα φιλόκαλος αλλά μη καλλωπιστής. Φιλοκάλου μεν γαρ το μεγαλοπρεπές, καλλωπιστού δε το περίεργον.
|
|
|
Μετά την δόσιν τάχιστα γηράσκει χάρις
Μένανδρος, 4ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής |
|
|
Αίσωπος
Ή Ζευς ή Χάρων. |
|
|
Ιωάννης Στοβαίος
Χρύσιππος ερωτηθείς δια τι ου πολιτεύεται είπε: Διότι ει μεν πονηρά πολιτεύεται, τοις θεοίς απαρέσει· ει δε χρηστά, τοις πολίταις. |
|
|
Ο, σατιρικός ποιητής, Χρυσόστομος λένε πως έφαε τη Μεγάλη Παρασκευή αβγά κι από τότες ετιμωρήθηκε κι ελάλησε, όπως ο κόκκορας. |
|
|
|
|
Ακαρπότερος Ἀγρίππου |
|
|
Ιδρώτα θέλ’ η αρετή |
|
|
Η Αλήθεια είναι θυγατέρα του Δία.
Πίνδαρος |
|
|
Δόξαν δίωκε |
|
|
Δόξαν μη λείπε |
|
|
Ένα από τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή είναι να ξέρει κάποιος να γελά |
|
|
Βρείτε χρόνο να γελάτε, είναι η μουσική της ζωής |
|
|
Το γέλιο ομορφαίνει και μακραίνει τη ζωή |
|
|
Η ζωή είναι σύντομη |
|
|
Έπου Θεώ |
|
|
Θεούς σέβου
|
|
|
Την ανάγκη ούτε οι θεοί οι ίδιοι μπορούν να την νικήσουν |
|
|
Ότι η φιλία και το φιλί είναι της αυτής ρίζης, το λέγει το λεξικόν, αλλά το υποστηρίζει και η ιστορία με το φίλημα του Ιούδα.
|
|
|
Αν ήμουν ο Ιησούς, θα είχα σώσει τον Ιούδα. |
|
|
Τον δε εχθρόν φίλον ποιείν, ρητό του Κλεόβουλου του Λίνδιου |
|
|
Τον δε εχθρόν ευεργετείν |
|
|
Κύκνειο άσμα: |
|
|
Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δ’ αλήθεια”
|
|
|
Στην πιο πάνω ρήση περί Πλάτωνα και Κικέρωνα παρατίθεται ένα άλλο σημαντικό γνωμικό που αποτελεί απάντηση σε αυτό. Είπε ο Πλάτων "Η δικαιοσύνη είναι το μεγαλύτερον αγαθόν για την ίδια την ψυχήν.” |
|
|
Ει το τρέφειν πώγωνα δοκείς σοφίαν περιποιείν, και τράγος ευπώγων αίψ’ όλος εστὶ Πλάτων.
|
|
|
Σύνδρομο (ή Φαινόμενο) του Πυγμαλίωνα |
|
|
Ένα από τα πιο σημαντικά γνωμικά του Πυθαγόρα “Σέβου όρκον.” |
|
|
Το τερπνό μετά του ωφελίμου |
|
|
Τυδεύς τοι μικρός μεν έην δέμας, αλλά μαχητής. |
|
|
Χρόνου φείδου
Χίλων ο Λακεδαιμόνιος:
|
|
|
Φιλία είναι μια ψυχή σε δυο σώματα |
|
|
Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν |
|
|
Μηδέν άγαν |
|
|
Γνώθι σαυτόν |
|
|
Εγγύα πάρα δ’ άτα |
|
|
Τα μεν υψηλά ταπεινούν, τα δε ταπεινά υψούν |
|
|
|
|
Ἀβδηριτισμόν ὀφλισκάνεις; |
|
|
Η θυσία του Αβραάμ |
|
|
Σπέρμα Αβραάμ |
|
|
Αγαθή Τύχη |
|
|
Αγαθή Ελπίδα |
|
|
Αγαθή Πρόνοια |
|
|
Ξύπνα Αγαθοκλή...κοιμάσαι όρθιος |
|
|
Ο αγαθός είναι κουτός
|
|
|
Αγάπη μου |
|
|
Φάε αγάπη |
|
|
Φάε αγάπη
ή
Φάτε αγάπη |
|
|
Πίθος των Δαναΐδων
|
|
|
Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες (Από το Λατινικό ‘Timeo Danaos et dona ferentes’) |
|
|
Κλάψε Αγγλία τον υπήκοόν σου |
|
|
Πιάσε κατάρτι σαν τον Οδυσσέα και περίμενε να τελειώσουν οι Σειρήνες. |
|
|
Εξορία του Αδάμ |
|
|
Απ` τον Αδάμ καταγόμαστε όλοι. |
|
|
(ἐν) ἀδαμιαίᾳ περιβολῇ: |
|
|
Αδάμ παπαδάμ
ή
Αντάμ – παπ' Αντάμ |
|
|
Δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας, είναι το φιδάκι ο Διαμαντής.
|
|
|
Πάει σαν τον στραβό στον Άδη
|
|
|
Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες (Από το Λατινικό ‘Timeo Danaos et dona ferentes’) |
|
|
Πίθος των Δαναΐδων |
|
|
Πίθος των Δαναΐδων |
|
|
Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες (Από το Λατινικό ‘Timeo Danaos et dona ferentes’) |
|
|
Σωστός Αδωνις |
|
|
Άδωνις, όνομα τζιαι πράμα. |
|
|
Αδώνιδος κήποι.
|
|
|
Αέθλιο μήλο |
|
|
Αέθλιο μήλο |
|
|
Μάτι αετού.
ή
Αετίσιο μάτι
|
|
|
Τη γάμησε όλο το χωριό, την πήρε ο Θανάσης |
|
|
Είναι για τον άη Θανάσ'; |
|
|
Πάμε για τον άη Αθανάσιο;
|
|
|
Οι γυναίκες, Θανάση μου, έτσι είναι: οι νόμιμες τρελαίνονται για την οικονομία και οι παράνομες για τη σπατάλη.
|
|
|
Θανάση γιατί έκοψες το άλφα από μπροστά;
για ένα γράμμα χάνεις την αθανασία. |
|
|
Αθήνα, ανθήνα, ανθός του κόσμου |
|
|
Γαμώ τη Νανά τη χορεύτρια |
|
|
Το πουλί της Αθηνάς |
|
|
Αιάντειος γέλως |
|
|
Αλλ’ ημίν Αίας πού ‘στιν; |
|
|
Θα γίνουμε Αιγαίο πέλαγος
|
|
|
Αιθέρια ύπαρξη. |
|
|
Κατίνα σαλαμάκι |
|
|
Έτερον εκάτερον |
|
|
Ανοίγω τους ασκούς του Αιόλου |
|
|
Το Άκης πάει με όλα |
|
|
Μεταξύ σφύρας και άκμονος |
|
|
Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες (Από το Λατινικό ‘Timeo Danaos et dona ferentes’) |
|
|
Πίθος των Δαναΐδων |
|
|
Σαν αλαμάνος είσαι καημένε!
|
|
|
Τι κάνεις σαν Αλλαμάνος;
|
|
|
Αλαμανιά |
|
|
Γηραιά Αλβιώνα |
|
|
Albus dies = ευτυχίσμένη μέρα |
|
|
Alba stella = αίσιον άστρον |
|
|
Άλεκα τσαί ξάλεκα |
|
|
Έγινε Αλέκος |
|
|
(Και) Πού' σαι Αλέκο... |
|
|
Εμένα με λεν Αλέξανδρο |
|
|
Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος; |
|
|
Γυμνή Αλήθεια και στα Λατινικά 'Νuda Veritas' |
|
|
Ωμή Αλήθεια |
|
|
Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων |
|
|
Αμάλθειας κέρας γνωστό και σαν κέρας αφθονίας |
|
|
Θα ντ’ ν’ πάρουμε την Αμαλία; |
|
|
Και το κουκούτσι αμύγδαλο. |
|
|
Η αθασιά της Αησιέ αν έσιει αθάσια ας έσιει |
|
|
Πίθος των Δαναΐδων |
|
|
Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες (Από το Λατινικό ‘Timeo Danaos et dona ferentes’) |
|
|
Αναΐς από το Παναής |
|
|
Μου άλλαξε τον Ανανία |
|
|
Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες (Από το Λατινικό ‘Timeo Danaos et dona ferentes’) |
|
|
Πίθος των Δαναΐδων |
|
|
Πίπες, τσιμπούκια, γαμήσια, ο Ανάργυρος |
|
|
Ανάστα ο Κύριος
|
|
|
Αναστάσεως ημέρα
|
|
|
Ανάστα ο Κύριος. |
|
|
Αναστάσεως ημέρα
|
|
|
Ανατολή ανατολών
|
|
|
Μαλακαντρέα |
|
|
Πίθος των Δαναΐδων |
|
|
Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες (Από το Λατινικό ‘Timeo Danaos et dona ferentes’) |
|
|
Απ’ τον Άννα στον Καϊάφα. |
|
|
Για την Άη Άννα είσαι! |
|
|
Από τον Άννα στον Καϊάφα |
|
|
"Αντέρως Αλάστωρ" = Αντέρωτας που επιφέρει τον όλεθρο και την καταστροφή και την εκδίκηση. |
|
|
Ωραίος ως ο Αντίνοος |
|
|
Ο νέος ούτος Αντίνοος |
|
|
Είσαι για τον Άγιο-Αντώνη. |
|
|
Αντώνη καρκαντώνη πόφαγες πολύ ποπόνι |
|
|
Άϊ - Αντώνης κι' 'Αϊ- Θανάσης, χέσι μέσα στου σαξί |
|
|
Κόψε πρίνο, καμ’ Αντώνη κι από κουμαργιά Μανώλη, κι αν ρωτάς και για το Γιάννη, ό,τι ξύλο κόψεις κάνει |
|
|
Κόψε ξύλον κάμ' Αντώνη |
|
|
Του Παπαντώνη τα πρόβατα... |
|
|
Βουβαμός τ' 'Αγ- Αντώνης |
|
|
Αιδοίο ο αοιδός |
|
|
Απόστολοι εκ περάτων
|
|
|
Αποστολικά πήγα
|
|
|
Ήρθανε τ' Απολάκια |
|
|
Είναι σαν τον ιστό της αράχνης. |
|
|
Εγίνηκ' άραχνος |
|
|
Θα μπήξω την άργυρη |
|
|
Είν' αργύρης άρρωστος
|
|
|
Πολλά Άρειος εν |
|
|
Λυώνει (και πάει) σαν τον Άρειο |
|
|
Δεν παύει το Άρειο της |
|
|
Ο μίτος της Αριάδνης |
|
|
Αρπάλεια χρήματα |
|
|
Σαν το γιοφύρι της Άρτας |
|
|
Εύρηκα! |
|
|
Μη μου τους κύκλους τάραττε |
|
|
Καθάρισε τον κόπρο του Αυγείου. |
|
|
Αφροδίσιον ει Πραξιτέλους |
|
|
'Ορος της Αφροδίτης
|
|
|
Αχίλλειος πτέρνα |
|
|
Μετά βαΐων και κλάδων
|
|
|
Βάγιες μπροστά και βάγιες πίσω
|
|
|
Βαγιά των βαγιών
|
|
|
Πήρε βάγια η κουκουβάγια
|
|
|
Βάλτε του βάγια!
ή
Επήρε βάγια!
|
|
|
Μετά βαΐων και κλάδων. |
|
|
Να τα χέσω τα κόκκινα τριαντάφυλλα κάθε Αγίου Βαλεντίνου. Δέκα χρόνια μαζί και ούτε λόγο δεν δώσαμε. |
|
|
Ήρθαν τα Νικολοβάρβαρα |
|
|
Τώρα έχομε Νικολοβάρβαρα |
|
|
Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου |
|
|
Σα βασίλισσα |
|
|
Τού λείπει ο Βασίλης
|
|
|
Αρκοβασίλτς
|
|
|
Άϊ – Βασίλης έχει |
|
|
Τού λείπει ο Βασίλης |
|
|
Ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά!
|
|
|
Βέλη στη φαρέτρα |
|
|
Έχασε η Βενετιά βελόνι
|
|
|
Μήπως ήπιες από το πηγάδι της Βένιας; |
|
|
Ιδού ή εδώ ή αυτός είναι ο Βενιαμίν |
|
|
Big Bertha |
|
|
Απορία ψάλτη βήξ (βήχας) |
|
|
Γης Μαδιάμ |
|
|
Τον καιρόν της Γαλιλαίας |
|
|
Τον καιρόν της Γαλιλαίας |
|
|
Το σκυλί σου Γιωργούλα μου! |
|
|
Τζωρτζίνα το κάμανε |
|
|
Ρέ Γιώρκο, πού νά γιωρκίσεις ψώρα!! |
|
|
Διότι υπώπτευεν, ήξευρε και ησθάνετο ότι ο Γιωργής έτρεφε παιδικόν αίσθημα προς την Αρχόντω. |
|
|
Κάμνει τα γλυκά πικρά |
|
|
Ο Γολγοθάς μου |
|
|
Ο Γολγοθάς μου |
|
|
Γόρδιος Δεσμός |
|
|
Γραῦς χορεύει
|
|
|
Γραῶν ὕθλος |
|
|
Tον ξάπλωσε με δυο δαμάσκηνα... |
|
|
Δαμόκλειος σπάθη. |
|
|
Δαμόκλειος σπάθη. |
|
|
Δάμων και Φιντίας
|
|
|
Δήλιον πρόβλημα.
|
|
|
Δήλιος κολυμβητής.
|
|
|
Από δήμαρχος κλητήρας ή
Απ' τα ψηλά στα χαμηλά |
|
|
Δημήτρη μου, Δημήτρη μου, μου τό κλεισες το σπίτι μου. |
|
|
Το είπε ο Δήμος!
|
|
|
Γαμιέται ή γαμήθηκε ο Δίας |
|
|
Διγενής κ' εγένουμουν |
|
|
Έχει την αντρεία του Διγενή |
|
|
Την άτσα του Διγενή έχει
ή
Το πόδι του Δι(γ)ενή έχει
|
|
|
Φήμη και Δόξα
|
|
|
Δόξαπατρί
|
|
|
Είναι 'ς τις δόξες του |
|
|
Εν τή δόξη του και εν τή παρδαλία του |
|
|
Η δούλα του ση χρείαν κάεται (Πήγε να χέσει) |
|
|
Δρακόντει μέτρα |
|
|
Δρακόντειος νόμος.
|
|
|
Fortis et durus
(φορτις ετε ντούρους)
|
|
|
Δώρον άδωρον |
|
|
Ξύπνησε ο Εγκέλαδος! |
|
|
Στο έλεος του Θού και της Παναγίας |
|
|
Αφήνεται, εγκαταλείπεται ή βρίσκεται στο έλεος κάποιου
|
|
|
Έλεος! |
|
|
Ελένας το καρύδ (καρδιά) |
|
|
Το ζωνάριν της Αγίας Ελένης |
|
|
Αμάν Ελένη, καυγάς θα γένη
|
|
|
Ελευθερία ή θάνατος
|
|
|
Έγιν' ο τόπος ελευθέρα Κέρκυρα
|
|
|
Λευτεριά εί' να μη σέ κλέφτουν
|
|
|
Λευτεριά εί' να μη σού πέρνουν
|
|
|
Ποιος πουλεί τη λευτεριά του!
|
|
|
Λευτέρη Λευτεράκη θα ρθώ να σου τα ψάλλω ένα χεράκι.
|
|
|
Λευτέρη Λευτέρη σε εχω γραμμένο στο παλιό μου το τεφτέρι |
|
|
Θα σου δείξω εγώ Ζαμπέτα, πώς την παίζουν την τρουμπέτα. |
|
|
Και με τι ακριβώς ασχολείστε; |
|
|
Από των Ελλήνων τον καιρό |
|
|
Έλληνες αεί παίδες. |
|
|
Χάνω τις ελπίδες μου
|
|
|
Σύμφωνα με τις ελπίδες / προσδοκίες |
|
|
Παρ' ελπίδα |
|
|
Τί κοινότατον; Ἐλπίς. Καὶ γὰρ οἳς ἄλλο μηδέν, αὔτη παρέστη.
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία
Τι είναι το πιο συνηθισμένο; η ελπίδα. ακόμα και όλα έχουν χαθεί, αυτή μένει. |
|
|
Είναι κουτομανώλης |
|
|
Ενδυμίωνος ύπνος |
|
|
Εξώλης και προώλης |
|
|
Επιμενίδειος ύπνος
ή
Επιμενίδου ύπνος
|
|
|
Μήλον της Έριδος |
|
|
Ούτε ούτος Ερμής, ούτε ούτος Ηρακλής |
|
|
Ο έρωτας είναι τυφλός. |
|
|
Ο έρως χρόνια δεν κοιτά |
|
|
Εις υγείαν των ερώτων, το ποτήριον το πρώτον. |
|
|
Aνέσπερο φως |
|
|
Εωθινός, εωθινή, εωθινό |
|
|
Έχει δαγκώσει βαγγέλιο |
|
|
Το ροκάνισε το Βαγγέλιο
|
|
|
Είν' αλλουνού παπά Βαγγέλη |
|
|
Την προίκισαν του Τζέλιου το λιναρι |
|
|
Εμέν λαλούν με Ευαλλούν, σήμερα δα τζι' άρκον (αύριον) αλλού. |
|
|
Ευοί-ευάν. |
|
|
Ἐξ εὐγενῶν γέννα
|
|
|
Εὐγένειαν ἄσκει
|
|
|
Φυσικόν είναι κι΄η ευγένεια |
|
|
Αν η ομοφυλοφιλία ήταν φυσιολογική, θα έφτιαχνε τον Αδάμ και τον Εύη. |
|
|
Σιγνινος οίνος |
|
|
Σώας τας φρένας |
|
|
Τέρπου και ευφραίνου |
|
|
Οίνος ευφραίνει καρδίαν |
|
|
Σώας τας φρένας |
|
|
Τα παιδιά του Ζεβεδαίου ποιον είχαν πατέρα; |
|
|
Ξένιος Ζευς |
|
|
Είναι για τον Άγι Ζώσιμο |
|
|
Δευτερογούλη τ’ Αϊ Λιά μπαίνει το λάδι στην ελιά
ή
Απ' τ' Άι – Λιά το βράδυ βάζει η ελιά το λάδι |
|
|
Τρίχιασ΄ο Αγιολιάς |
|
|
Διογένης
Ηλίου φαεινότερον.(πιο φωτεινό και απ' τον ήλιο) |
|
|
Ο ήλιος εν στο μεσημέρι, πάει να βουττήσει |
|
|
Αυτός είναι Ηρώδης |
|
|
Ο χορός του Ησαΐα
|
|
|
Ησαῒα το ανάγνωσμα |
|
|
Ροδοδάκτυλος Ηώς |
|
|
Πότε θα νυμφευθείς Θαλή; |
|
|
Πιάσε κατάρτι σαν τον Οδυσσέα και περίμενε να τελειώσουν οι Σειρήνες.
|
|
|
Πιάσε κατάρτι σαν τον Οδυσσέα και περίμενε να τελειώσουν οι Σειρήνες.
|
|
|
Θεμέλιος λίθος |
|
|
Ήρτε σε θεογνωσία
|
|
|
Τον έβαλε σε θεογνωσία
|
|
|
Φέρνω εις θεογνωσίαν |
|
|
Πίπες με δόσεις ο Θεοδόσης |
|
|
Εβάρησε Θοδώρα |
|
|
Ψευτοθόδωρος ή
Ψευτοθοδωρής |
|
|
Βαρόνος Μινχάουζεν |
|
|
Κάψιμο του Ιούδα. |
|
|
Είναι Ιούδας |
|
|
Είμαι ένας δείπνος μυστικός
δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός
και είμαι αδερφός του |
|
|
Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα |
|
|
Και συ τέκνον Βρούτε; |
|
|
Ου φροντίς Ιπποκλείδη |
|
|
Χρώματα της ίριδας |
|
|
Λέγε με Ισμαήλ. |
|
|
Όλες οι φυλές του Ισραήλ. |
|
|
Η θυσία της Ιφιγένειας |
|
|
Σαν τον Αϊ-Γιάννη τον νηστευτή |
|
|
Είσαι τέλεια Γιαννής (Κυπριακή) |
|
|
Ιώβειος Υπομονή |
|
|
Από τον Άννα στον Καϊάφα |
|
|
Παραπομπή στις Ελληνικές καλένδες. |
|
|
Ειρήνη του Καλλία |
|
|
Πάω στην Καλλιόπη |
|
|
Patrium Carmen
|
|
|
Οι σύγχρονες Κασσάνδρες
|
|
|
Κέρβερος: |
|
|
Είναι για τηγ Κέρκυρα |
|
|
Παράπονα στον Κίμωνα |
|
|
Κιμώνειος ειρήνη. |
|
|
Και νεκρός ενίκα |
|
|
Όπου γλέντι και χαρά η Κοντύλω πρώτη |
|
|
Έχω (έχεις, έχει,σε όλα τα πρόσωπα) μπάρμπα στην Κορώνη |
|
|
Απ΄τον καιρό του Φαβιέρου! |
|
|
crispa oratio (κρίσπα οράτιο) |
|
|
Κριτὴν γνῶθι |
|
|
Κριτής, βαρύ το φόρτωμα |
|
|
Φκιά κουφά τζ' ο Θεός κριτής
|
|
|
Κυλώνειον άγος |
|
|
Ώσπου να πεις κύμινο. |
|
|
Κακός... όχι Κάκος |
|
|
Για όλους τους γάμους μου, εμπιστεύομαι πάντα τον πάτερ-Κύριλλο
|
|
|
Τώρα είμαι μόνον Κώστας |
|
|
Ο Κωστής που τα γκάζια |
|
|
Εν τούτω νίκα |
|
|
Αμ πης Κωστή τάντεροσ σου να κλωστεί |
|
|
Λάζαρε δεύρο έξω |
|
|
Τσου (ή σου) ρε Λάκη |
|
|
Έχει κορμί λαμπάδα |
|
|
Είναι Λαμπρογεννημένη |
|
|
Γεννήθηκε μέρα Λαμπρή.
|
|
|
Δεν είναι κάθε μέρα Λαμπρή. |
|
|
Να έχεις όσα φέρνει η μέρα η Λαμπρή. |
|
|
Να είσαι χαρούμενος σαν της Λαμπρής το φως. |
|
|
Είναι Λαμπρογεννημένος |
|
|
Ψηφίζω λευκό
|
|
|
Λεωκράτους τρόπαια. |
|
|
Είς, αλλά λέων
ένας, αλλά λέων
Που σημαίνει 'ένας και καλός' |
|
|
Ο Λεωνίδας και οι τριακόσιοι του |
|
|
Έγινε Λούης! |
|
|
Από του κατά Λουκά τον καιρό
|
|
|
Λουκούλλειο γεύμα |
|
|
Λυδία λίθος |
|
|
Σολομώντεια Λύση |
|
|
Δεν πα να ‘σαι και η Μάγια Μελάγια. |
|
|
Μάγος είσαι; |
|
|
Οι τρεις Μάγοι (με τα δώρα) |
|
|
Κυνήγι μαγισσών
|
|
|
Γης Μαδιάμ |
|
|
Είναι παιδί μάλαμα |
|
|
Τί σου λείπει, κασιδιάρη; α! |
|
|
Παπαί, Μαρδόνιε, κοίους επ' άνδρας ήγαγες μαχησομένους ημέας, οι ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούνται, αλλά περί αρετής. |
|
|
Η Μαρικκού που τα Λεύκαρα |
|
|
Μαρία η Πενταγιώτισσα. ή
Μαρίκα η Πενταγιώτισσα |
|
|
Φέρτε μου τη Μαρίνα να τη σκίσω!
|
|
|
Δεν πά' ο Μάρκος για κρασί
|
|
|
Δεν τους λέω πιόν τους Μάρκους |
|
|
Ας είν' καλά ο Μάρκος
ή
Χαλάλι τους ο Μάρκος |
|
|
Κάνουνε Μάρκο
|
|
|
Αυτός είναι Μάρκος |
|
|
Χαλάλι τους ο Μάρκος
|
|
|
Βρε Μάρκο! |
|
|
Άμε, Μάρκο, για κρασί |
|
|
Ντιλιμάρκ' τουν λέγουν τούτον |
|
|
Μαύρα κι άραχνα |
|
|
Μαύρα κι άραχνα |
|
|
Μας ρουφάει το μεδούλι (=μυελός των οστών) |
|
|
Μέχρι το μεδούλι |
|
|
Κοίτα Μιχάλη μου το χάλι μου. |
|
|
Στις αγκάλες του Μορφέα |
|
|
Φύρδην μίγδην που σημαίνει κακό ανακάτεμα, χωρίς καμιά τάξη
|
|
|
Ο Μωυσής μας έσερνε 40 χρόνια μέσα στην έρημο για να μας φέρει στο μοναδικό σημείο στη Μέση Ανατολή που δεν έχει πετρέλαιο.
|
|
|
Γαμώ τη Νανά την χορεύτρια |
|
|
Σαν τον Ναστραντίν Χότζα |
|
|
Τάφος του Αγίου Νεοφύτου |
|
|
Πύρρειος νίκη |
|
|
Κάδμειος νίκη |
|
|
Έναι, λέπεις, Νικοκλής |
|
|
Νικολάκη, δε μας τα λες καλά … |
|
|
Λαδικό του αγίου Νικολάου
|
|
|
Νικόλα καρτέρει!
|
|
|
Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά
|
|
|
Η κιβωτός του Νώε |
|
|
Από τον καιρό του Νώε |
|
|
Οδύσσεια |
|
|
Πιάσε κατάρτι σαν τον Οδυσσέα και περίμενε να τελειώσουν οι Σειρήνες. |
|
|
Ολύμπια Δώματα |
|
|
Ολύμπια Δώματα
Έτσι λέγονταν οι κατοικίες των θεών του Ολύμπου.
Σήμερα λέγεται για πολυτελείς κατοικίες που δεν τους λείπει τίποτε.
Για θεϊκές κατοικίες
|
|
|
Ομηρικοί καυγάδες. |
|
|
Όνειρο (ή όνειρα) θερινής νυκτός
Από το ομώνυμο έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ
"A midsummer night's dream". |
|
|
Ουρανία το δίκαννο! |
|
|
Με τρώγει η απαλάμη
|
|
|
Τα παλάμισε |
|
|
Αναΐς από το Παναής |
|
|
Μην τον είδατε το Παναγή |
|
|
Άγγούρι του Ππίγκου |
|
|
Χάνι του Πάντζιαρου |
|
|
Ο Παναής από τα Μέγαρα |
|
|
Τα γιατι και τα διοτι φαγανε τον παναγιωτη |
|
|
Το κουτί της Πανδώρας. |
|
|
Κάνει την πάπια |
|
|
Κάνει την πάπια
|
|
|
Παρασκευή και δεκατρείς
|
|
|
Θέλει να μας κάμει την Άγια παρθένα |
|
|
Πάρθοι και Μήδοι και Ελαμίται |
|
|
Πασκαλογεννημένος |
|
|
Αυτός είναι Παύλος
|
|
|
Ο Παυλάκης φέρνει Παυλάκη
|
|
|
Τ ’ είχες, Παΰλε; τ ’ εϊχουν πάντα.
|
|
|
Ο Παύλος κι ο Γκίκας
|
|
|
Εν ππιντοπαυλής |
|
|
Αγέλαστος πέτρα
|
|
|
Αμόν Πέτρος μ' ίνεσαι
|
|
|
Ή πέτρινος ή ξύλινος
|
|
|
Ιστός της Πηνελόπης |
|
|
Εγαμέθεν η πίστι μου
|
|
|
Η πίστη πίστη και η τέχνη τέχνη |
|
|
Μόβρισε την πίστη |
|
|
Ο Θεός συχωρώς του κατά την πίστιν του
|
|
|
Ο καθ' ένας κατά την πίστι του
|
|
|
Πίστιν ως κόκκον σινάπεως |
|
|
Του άλλαξε την πίστη
|
|
|
Καλή τη πίστει |
|
|
Παίρνει τα πιστά του |
|
|
Έτρεχαν όσοι πιστοί
|
|
|
Πιστός τς βασιλείας
|
|
|
Υπόπτερος δ’ ο πλούτος. . |
|
|
Λίγο πολύ
|
|
|
Ούτε λίγο ούτε πολύ
|
|
|
Δεν θέλει πολύ να γίνει το κακό |
|
|
Λίγο πολύ |
|
|
Ούτε λίγο ούτε πολύ |
|
|
Δεν θέλει πολύ να.γίνει το κακό |
|
|
Έγινε της Πόπης |
|
|
'Άνω Ποταμών'
Από την τραγωδία ‘Μήδεια’ του Ευρυπίδη
|
|
|
Mεγάλωσε / ανατράφηκε στα πούπουλα. |
|
|
Tη γυναίκα που θα πάρω θα την έχω στα πούπουλα |
|
|
Προκρούστειος κλίνη. |
|
|
Προμηθείς και όχι επιμηθείς. |
|
|
Ανοησίες, Πυθέου πλάσματα |
|
|
Πύρρειος νίκη |
|
|
Αγγούρκα της Ρήγαινας
|
|
|
Ως πότε παλληκάρια |
|
|
Ραδαμάνθυος κρίσις.
|
|
|
Δεν κάθεται επί ρόδων
|
|
|
Κάθε ρόδο έχει και τ' αγκάθια του
|
|
|
Δεν κάθεται επί ρόδων
|
|
|
Τα βλέπ' όλα ρόδινα
|
|
|
Για της Καλής τα ρόδα
|
|
|
Σε περίμενα σα ρόδο στο μεντήλι
|
|
|
Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;
|
|
|
Ήταν η Σάρα κι' η Φάρα
|
|
|
Σελήνη ορθή; Δεν έχει βροχή |
|
|
Σιβυλλική απάντηση |
|
|
Σισύφειος προσπάθεια
|
|
|
Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη. |
|
|
Δεν έμεινε πετεινός στη Σύβαρη |
|
|
Νενίκηκά σε Σολομών |
|
|
Ζει σαν σουλτάνος
|
|
|
Τρως, Σούζη τρως. Και ψεύδεσαι και τρως. |
|
|
Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου |
|
|
Σοφία Σολομώντος |
|
|
Αγιά Σοφκιάν εν να χτίσεις; |
|
|
Οι Κάτω πέτρες κι η Αγιά Σοφιά
|
|
|
Αγιάσ Σοφκιάν εν να χτίσης; |
|
|
Η σοφία νικάει (σήμερα) την αντρεία
|
|
|
Πάντα εν σοφία εποίησε |
|
|
Ιδού ο Σπάρτακος |
|
|
Στέλλα φύγε, κρατάω μαχαίρι. |
|
|
Στεντόρεια φωνή |
|
|
Στέλλα φύγε, κρατάω μαχαίρι.
|
|
|
Είναι αργά για δάκρυα Στέλλα
|
|
|
(Που) στύλλον, στύλλον, άνεση |
|
|
Θα μπορούσα να ανταλλάξω όλη μου την τεχνολογία για ένα απόγευμα με τον Σωκράτη. |
|
|
Τραβώ ή περνώ των παθών μου τον τάραχο |
|
|
Me Tarzan, You Jane.
|
|
|
Τηλέφεια τραύματα. |
|
|
Τιμαρχώδης |
|
|
Η καρδιά μ' τραντάφυλλον ένι |
|
|
Ίγκι Αϊ τριάδα |
|
|
Τυφλό μίσος
ή
Τυφλός από θυμό |
|
|
Στα τυφλά |
|
|
Ανοίγει η τύχη μου |
|
|
Αυτός κοιμάται και η τύχη του δουλεύει |
|
|
Της τύχης τα γραμμένα |
|
|
Τύχη αγαθή (τύχῃ ἀγαθῇ |
|
|
Τύχη βουνό |
|
|
Αν της Υπαπαντής δεν φανεί ο ήλιος, θα βρέχει 40 ημέρες. Αν φανεί θα έρθει καλή χρονιά. |
|
|
Οι θεοί έθεσαν ως φάρμακο για τα αθεράπευτα δεινά, την υπομονή |
|
|
Ιώβειος υπομονή |
|
|
Γαϊδουρινή υπομονή |
|
|
Φαεινή ιδέα |
|
|
Ηλίου φαεινότερον |
|
|
Παρουσιάστηκε σαν το Φάντη μπαστούνι. |
|
|
Τι σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο; |
|
|
Οι δέκα πληγές του Φαραώ
|
|
|
Έχει κι άλλα βέλη στην φαρέτρα του |
|
|
Κωνσταντίνος Παλαιολόγος προς Μωάμεθ Β.
Πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ουφεισόμεθα της ζωής ημών. |
|
|
Είσαι τέλεια Φλώρος (Κυπριακή) |
|
|
Ίσα μωρή Φούλα, που θα μας το παίξεις και μάγκας! |
|
|
Το μουνί της Χάιδως.
|
|
|
Μες στην καλή χαρά |
|
|
Κλάφτα (ή Κλάψ’ τα), Χαράλαμπε. |
|
|
Με διώχνεις Λάμπη |
|
|
Οι τρεις χάριτες |
|
|
Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη. |
|
|
Χριστός Ανέστη! |
|
|
Ιησούς Χριστός νικά (κι όλα τα κακά σκορπά)! |
|
|
Είδε το Χριστό φαντάρο. |
|
|
Έλα Χριστέ και Παναγιά! |
|
|
Γαμώ τον Χριστόφορο τον πούστη |
|
|
Προϊόντος του χρόνου |
|
|
Χρόνου φείδου |
|
|
Εν ευθέτω χρόνο |
|
|
Ελλείψει χρόνου |
|
|
Ούτε για όλο το χρυσάφι του κόσμου. |
|
|
Πες τα Χρυσόστομε |
|
|
|
|
Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες (Τρόοδος, Κύπρος)
Γιώργος Σεφέρης, 1900-1971, Έλληνας ποιητής, Νόμπελ 1963 |
|
|
Στα μαρμαρένια αλώνια
|
|
|
Έτη φωτός στους ουρανούς, έτη Αρετής μες στον ασβέστη.
|
|
|
Μήνιν άειδε θεά Πηληιάδεω Αχιλήος.
Πρώτος στίχος της Ιλιάδας του Ομήρου |
|
|
Χριστόν ή Βαραββάν; Χριστόν |
|
|
Του μικρού βοριά παράγγειλα, να 'ναι καλό παιδάκι.
Μη μου χτυπάει πορτόφυλλα και το παραθυράκι.
|
|
|
Βοριάς χτυπάει την πόρτα μου και στην ψυχή μου αγιάζι
και στα πικρά τα μάτια μου στιγμή στιγμή βραδιάζει
|
|
|
την Γαλάτειαν ή μιαν καλύβην; την Γαλάτεια
.
|
|
|
Όπου ακούς αέρα είναι η Γαλήνη που βρυκολάκιασε.
Οδυσσέας Ελύτης |
|
|
Ο Γιώργος είναι πονηρός και από τι 11 και μπρός κυκλοφοράει για γαμπρός. |
|
|
Η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ' αγγόνια. |
|
|
Καλύτερα μιάς ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά κ' φυλακή
|
|
|
Μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς |
|
|
Ελπίς εν ενθρώπισι μούνη θεός εσθλή |
|
|
Ερως ανίκατε μάχαν.
|
|
|
Έμπλησον Αγνή, ευφροσύνης (την καρδίαν μου) |
|
|
Ζίτσα και Καρίτσα, Ψυχή μου Ραδοτόβι, Νάτανε κι' η Ζέλοβα πουτανοχώρι. |
|
|
Μεταμορφώθης εν τω όρει Χριστέ, ο Θεός |
|
|
Αχ βρε Λαυρέντη, μόνο εγώ ήξερα τι κάθαρμα ήσουν.
|
|
|
Ποτί δ’ εχθρόν, άπ’ εχθρός εών, λύκοιο δίκαν υποθεύσομαι.
Εναντίον του εχθρού, αφού είναι εχθρός, θα ορμήσω σαν λύκος.
Πίνδαρος, 522-438 π.Χ.,
Αρχαίος λυρικός ποιητής |
|
|
Από φυσικού της η μαυρίλα πρέπει να ‘ναι και κλεπταποδόχος.
Οδυσσέας Ελύτης |
|
|
Νικολή Νικολή καπετάνιε Ντερτιλή. |
|
|
Καλύτερα μιάς ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή |
|
|
Ιδών σε ο ήλιος και η σελήνη, Φιλάνθρωπε, επί ξύλου κρεμάμενον, ακτίνας απέκρυψαν |
|
|
Έλα βρε Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε |
|
|
Χριστόν ή Βαραββάν; Χριστόν
|
|
|
|
|
Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον |
|
|
Τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.
|
|
|
“Aστὴρ πρὶν μὲν ἔλαμπες ἐνὶ ζωοῖσιν ἑῷος,
νῦν δὲ θανὼν λάμπεις ἕσπερος ἐν φθιμένοις.»
Επίγραμμα Πλάτωνα.
|
|
|
Μερτιά μου χρυσοπράσινη, της εκκλησιάς στολίδι, χωρίς εσέ δεν γίνεται κανένα πανηγύρι |
|
|
|
|
Ο Αχιλλέας και η Χελώνα - ένα από τα πιο γνωστά παράδοξα του φιλοσόφου Ζήνωνα του Ελεάτη |
