Σύμφωνα με τον Διόδωρο Σικελιώτη (αρχαίος Έλληνας ιστορικός και συγγραφέας), οι μαθητές του Πυθαγόρα ήταν πολύ δεμένοι μεταξύ τους, ενδιαφέρονταν ο ένας για τον άλλο και αλληλοβοηθούνταν στις δύσκολες στιγμές. Παράδειγμα τέτοιας συμπεριφοράς είναι και οι δύο φίλοι Δάμων και Φιντίας.
Όταν ο Φιντίας καταδικάστηκε σε θάνατο από τον τύραννο των Συρακουσών Διονύσιο με την κατηγορία ότι συνωμοτούσε εναντίον του ζήτησε από τον Τύραννο να τον αφήσει για λίγο ελεύθερο για να διευθετήσει τις υποχρεώσεις του. Ο Διονύσιος δέχτηκε με τον όρο ότι κάποιος άλλος θα έπαιρνε τη θέση του για να εκτελεσθεί αν δεν επέστρεφε. Προς τούτο προσφέρθηκε ο επιστήθιος φίλος του Φιντία, ο Δάμων.
Η ώρα περνούσε και ο Φιντίας δε φαίνονταν. Όμως λίγο πριν τελειώσει ο χρόνος εμφανίστηκε ο Φιντίας ασθμαίνοντας, και πήρε κανονικά τη θέση του και τότε ο Τύραννος, συγκινημένος από το μέγεθος αυτής της φιλίας άφησε και τους δυο ελεύθερους και τους ζήτησε να το δεχθούν σαν τρίτο φίλο τους.
