Για χριστιανική εορτή παρακαλώ πηγαίνετε στο αντίστοιχο ανδρικό

Όνομα:	Αβερκία
Ετυμολογία:	Από το Ρωσικό όνομα 'Αβέρκυ' που μάλλον προέρχεται από τη Λατινική λέξη 'averto'=αποτρέπω

Επίσκοπος της Βερόνας, δεν έχουμε περισσότερες πληροφορίες για το βίο του, γνωρίζουμε όμως ότι επισκόπευσε επί καιρώ δυναστείας των Γότθων στην περιοχή. Τον διαδέχθηκε ο άγιος Valens αφού πέθανε στα 522.

Όνομα:	Βερεκούνδος
Ετυμολογία:	Από της Λατινική λέξη 'verecundus'=σεμνός, αιδέσιμος, σεβάσμιος

Για εορταστική ημερομηνία πηγαίνετε στο αντίστοιχο ανδρικό

Όνομα:	Βερεκούνδα
Ετυμολογία:	Από της Λατινική λέξη 'verecunda'=σεμνή, αιδέσιμη, σεβάσμια.

Όσιος Αβέρκιος ο Ισαπόστολος και θαυματουργός επίσκοπος Ιεράπολης. Ο Όσιος, έζησε στα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ. Η άμεπτη ζωή του και η καρποφορία της διδασκαλίας του, παρακίνησαν το ποίμνιο να τον αναγκάσει να γίνει επίσκοπος Ιεραπόλεως στη Φρυγία. Το αξίωμα δε μείωσε το ζήλο του Αβερκίου. Έλεγε, μάλιστα, ότι δεν αρκεί κάποιος να φαίνεται άρχων, αλλά και να είναι πραγματικά υπηρέτης όλων με την άσκηση της αγάπης. Και ο Αβέρκιος την εντολή αυτή έκανε πράξη στη ζωή του γι αυτό και θαυματούργησε, μεταξύ αυτών τη θεραπεία της κόρης του βασιλιά. Επίσης, ο Αβέρκιος κήρυξε διάσπαρτα, γι αυτό θεωρείται ισαπόστολος. Πέθανε ειρηνικά, 72 χρονών.

Όνομα:	Αβέρκιος
Ετυμολογία:	Από το Ρωσικό όνομα 'Αβέρκυ" που μάλλον προέρχεται από τη Λατινική λέξη 'averto'=αποτρέπω

Η Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος συνήλθε στη Νίκαια της Βιθυνίας από τις 24 Σεπτεμβρίου έως τις 13 Οκτωβρίου 787 μ.Χ., με πρωτοβουλία της αυτοκράτειρας Ειρήνης, η όποια ασκούσε χρέη αντιβασιλέως. Υπό την προεδρία του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Αγίου Ταρασίου (βλέπε 25 Φεβρουαρίου) συγκεντρώθηκαν τριακόσιοι πενήντα ορθόδοξοι επίσκοποι, και σε αυτούς προστέθηκαν άλλοι δεκαεπτά ιεράρχες, οι όποιοι αποκήρυξαν την αίρεση των εικονομάχων.

Πλάι στους αντιπροσώπους του Πάπα Ρώμης και των Πατριαρχών Αντιοχείας και Ιεροσολύμων, οι μοναχοί οι όποιοι υπέφεραν δεινούς διωγμούς επί βασιλείας των εικονομάχων αυτοκρατόρων Λέοντος Γ’ Ίσαύρου (717 – 741 μ.Χ.) και Κωνσταντίνου Ε’ Κοπρωνύμου (741 – 775 μ.Χ.) αποτελούσαν έντονη παρουσία· ήταν περίπου εκατόν τριάντα έξι.

Μετά από επιμελή προετοιμασία, οι Πατέρες της Συνόδου αναθεμάτισαν τους αιρετικούς, οι όποιοι για περισσότερα από πενήντα έτη απαγόρευαν στους ορθόδοξους χριστιανούς να τιμούν τις σεπτές εικόνες του Χρίστου και των αγίων Του διότι αυτό αποτελούσε δήθεν ειδωλολατρία. Έθεσαν έτσι τέρμα στην πρώτη περίοδο της εικονομαχίας, η οποία όμως ξέσπασε εκ νέου λίγα χρόνια αργότερα επί Λέοντος Ε’ Αρμενίου (813 – 820 μ.Χ.) και δεν σταμάτησε οριστικά παρά το 843 μ.Χ., χάρις στην αυτοκράτειρα Θεοδώρα και στον πατριάρχη άγιο Μεθόδιο (βλέπε 14 Ιουνίου). οι άγιοι Πατέρες αναθεμάτισαν τους αιρετικούς πατριάρχες Αναστάσιο, Κωνσταντίνο και Νικήτα, αποκήρυξαν τη δήθεν οικουμενική σύνοδο που συνεκλήθη στο ανάκτορο της Ιερείας με πρωτοβουλία του Κωνσταντίνου Ε’ το 754 μ.Χ., και κήρυξαν αιωνία τη μνήμη των άγιων υπερμάχων της Ορθοδοξίας: του πατριάρχου αγίου Γερμανού (715 – 730 μ.Χ.) [βλέπε 12 Μαΐου], του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού (βλέπε 4 Δεκεμβρίου), του Γεωργίου Κύπρου, και όλων όσοι είχαν υποστεί βασάνους και εξορίες ως υπέρμαχοι των αγίων εικόνων. Στον Όρο της πίστεως που ανέγνωσαν στην έβδομη και τελευταία συνεδρία της Συνόδου, οι Πατέρες διεκήρυξαν:

«Ορίζομεν συν ακριβεία πάση και εμμελεία, παραπλησίως τω τύπω του τιμίου και ζωοποιού σταυρού ανατίθεσθαι τας σεπτάς και αγίας εικόνας, τας εκ χρωμάτων και ψηφίδος και ετέρας ύλης επιτηδείως εχούσης, εν ταις αγίαις του Θεού εκκλησίαις, εν ιεροίς σκεύεσι και εσθήσι, τοίχοις τε και σανίσιν, οίκοις τε και οδοίς· της τε του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εικόνος, και της αχράντου δεσποίνης ημών της αγίας Θεοτόκου, τιμίων τε αγγέλων, και πάντων άγιων και οσίων ανδρών. Όσω γάρ συνεχώς δι’ εικονικής ανατυπώσεως ορώνται, τοσούτον και οι ταύτας θεώμενοι διανίστανται προς την των πρωτοτύπων μνήμην τε και επιπόθησιν, και ταύταις ασπασμόν και τιμητικήν προσκύνησαν απονέμειν, ου μην την κατά πίστιν ημών αληθινήν λατρείαν, η πρέπει μόνη τη θεία φύσει - αλλ’ ον τρόπον τω τύπω του τιμίου και ζωοποιού σταυρού και τοις αγίοις εύαγγελίοις και τοις λοιποίς ιεροίς αναθήμασι, και θυμιαμάτων και φώτων προσαγωγήν προς την τούτων τιμήν ποιεισθαι, καθώς και τοις αρχαίοις εύσεβώς είθισται. η “γαρ της εικόνος τιμή έπι το πρωτότυπον διαβαίνει”, και ο προσκυνών την εικόνα, προσκυνεί εν αυτή του εγγραφομένου την υπόστασιν. Ούτω γαρ κρατύνεται η των άγιων Πατέρων ημών διδασκαλία, είτουν παράδοσις της Καθολικής Εκκλησίας, της από περάτων εις πέρατα δεξαμένης το ευαγγέλιον».

Οι άγιοι Πατέρες ως εκ τούτου απεδείχθησαν υπέρμαχοι όχι μόνον των αγίων εικόνων αλλά, στην ουσία, αυτού του ιδίου του μυστηρίου της Ενανθρωπήσεως του Υιού του Θεού: «Πάλαι μεν ο Θεός ο ασώματος τε και ασχημάτιστος ουδαμώς εικονίζετο, νυν δε σαρκί οφθέντος Θεού και τοις ανθρώποις συναναστραφέντος εικονίζω Θεού το ορώμενον. Ού προσκυνώ τη ύλη, προσκυνώ δε τον της ύλης δημιουργόν, τον ύλην δι’ εμέ γενόμενον και εν ύλη κατοικήσαι καταδεξάμενον και δι’ ύλης την σωτηρίαν μου εργασάμενον, και σέβων ου παύσομαι την ύλην, δι’ ης η σωτηρία μου είργασται». Προσλαμβάνοντας την ανθρώπινη φύση, ο Λόγος του Θεού την θέωσε χωρίς εκείνη να χάσει τα ιδιώματά της. Γι’ αυτό τον λόγο, ενώ εν τη δόξα Του είναι ακατάληπτη στις αισθήσεις μας, η ανθρώπινη φύση του Σωτήρος δύναται ωστόσο να αποτυπωθεί. η εικόνα του Χριστού - την πιστότητα της οποίας φυλάσσει η παράδοση της Εκκλησίας - καθίσταται κατά συνέπεια αληθής παρουσία του θεανθρώπινου προτύπου της, αγωγός χάριτος και αγιασμού σε όσους με πίστη της απονέμουν τιμητική προσκύνηση.

Η δεύτερη Σύνοδος της Νικαίας είναι η έβδομη και τελευταία Οικουμενική Σύνοδος που αναγνωρίζει η Ορθόδοξος Εκκλησία. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να συγκληθούν στο μέλλον άλλες οικουμενικές Σύνοδοι, άλλα ότι ως έβδομη η Σύνοδος της Νικαίας συμπληρώνει τον αριθμό που μέσα στην Αγία Γραφή αντιπροσωπεύει την τελειότητα και ολοκλήρωση (π.χ., Γεν. 2, 1-3). Σφραγίζει το πέρας της περιόδου των δογματικών συγκρούσεων, που επέτρεψαν στην Εκκλησία να διευκρινίσει με σαφείς και ακριβείς ορισμούς τα όρια της ορθοδόξου πίστεως. Εφεξής, κάθε αίρεση δύναται και θα δύναται να αναχθεί σε μία από τις πλάνες που αναθεμάτισε η Εκκλησία στις οικουμενικές συνόδους, από την πρώτη (325 μ.Χ.) έως την έβδομη (787 μ.Χ.) εν Νικαία Σύνοδο.

Όνομα:	Οικουμενία
Ετυμολογία:	Από την αρχαία Ελληνική λέξη 'οικουμένη' και σημαίνει την παγκόσμια

Αποκεφαλίστηκε μαζί με τον επίσκοπο Αλέξανδρο, τον στρατιώτη Ηράκλειο και άλλες τρεις γυναίκες, την Θεοδότη, την Άννα και την Ελισάβετ.

Όνομα:	Γλυκέρα
Ετυμολογία:	Από το επίθετο γλυκερός ,-ή, όν και σημαίνει "η υπερβολικά γλυκιά"

Όνομα:	Θεοδότη
Ετυμολογία:	Από τα αρχαία Ελληνικά ’θεός’ και ‘δίδωμι’=δίδω και σημαίνει αυτή που δόθηκε στον ή από τον θεό.

Ένας από τους επτά παίδες (Αντωνίνος (ίσως Ιωάννης), Διονύσιος, Εξακουστοδιανός, Ιάμβλιχος, Κωνσταντίνος, Μαξιμιλιανός, και Μαρτινιανός) που κατά τη διάρκεια των διωγμών του αυτοκράτορα Δεκίου (μέσα του 3ου αιώνα μ.Χ), κατέφυγαν σε μια σπηλιά, όπου μετά από προσευχή τους στο Θεό να μην πέσουν στα χέρια του Δεκίου κοιμήθηκαν και δεν ξύπνησαν. Κατά τους συναξαριστές οι επτά παίδες ανευρέθηκαν ζωντανοί στη σπηλιά τους μετά από 194 χρόνια στην ηλικία που είχαν αποκοιμηθεί.

Όνομα:	Εξακουστός
Ετυμολογία:	Από τα αρχαία ελληνικά ‘εξ’ και ‘ακούω’ έχουμε το ‘εξακούω’=ακούω από μακρυά και ξακουστός που ακούγεται σε μακρινές αποστάσεις.

O άγιος αυτός ποιμένας ήταν επίσκοπος στην Έδεσσα της Συρίας. Στην πόλη αυτή φυλασσόταν με πολύ σεβασμό η εικόνα του Αγίου Μανδηλίου, ωστόσο άλλη παράδοση θέλει τον άγιο με καταγωγή την Κύπρο. Ο άγιος αυτός από μικρό παιδί υπήρξε άνθρωπος του Θεού, γεννήθηκε από θεοσεβείς γονείς, οι όποιοι και του φύτεψαν στην ψυχή από αυτή την παιδική ηλικία την αγάπη προς τα ιερά Γράμματα και την αρετή. Νέος ακόμη ο Ευλάλιος άρχισε να διακρίνεται μέσα στην κοινότητα της Λάμπουσας τόσο για την αγία και παραδειγματική ζωή του, όσο και για την αρετή του. Χειροτονείται διάκονος και μετά ιερέας αλλά σχεδόν αμέσως κοιμάτε ο γέροντας επισκόπος της πόλεως του.

Όνομα:	Ευλάλιος
Ετυμολογία:	Από το ευ και το λαλώ (μιλώ) και σημαίνει "αυτός που μιλά ωραία".

Όνομα:	Ζαχαρίας
Ετυμολογία:	Εξελληνισμένο Εβραϊκό όνομα από το ρήμα זכר (ζακάρ)=θυμούμαι και το συντμημένο όνομα του Θεού יה (για), και σημαίνει ο Θεός θυμάται, ο Θεός είναι αρσενικού γένους.

Κατηγορήθηκαν για προσηλυτισμό και αφού αρνήθηκαν να σταματήσουν εκτελέστηκαν.

Όνομα:	Ηρακλής
Ετυμολογία:	Από το όνομα της θεάς Ήρας και το κλέος (δόξα) και σημαίνει «δόξα της Ήρας».

Όνομα:	Μαξίμη
Ετυμολογία:	Από το λατινικό 'maxima' και σημαίνει 'η μεγίστη'. Η κατάληξη '-ανή' σημαίνει αυτήν που ανήκει στην Μάξιμη.

Ένας από τους επτά παίδες (Αντωνίνος (ίσως Ιωάννης), Διονύσιος, Έξακουστοδιανός, Ίάμβλιχος, Κωνσταντίνος, Μαξιμιλιανός, και Μαρτινιανός) που κατά τη διάρκεια των διωγμών του αυτοκράτορα Δεκίου (μέσα του 3ου αιώνα μ.Χ), κατέφυγαν σε μια σπηλιά, όπου μετά από προσευχή τους στο Θεό να μην πέσουν στα χέρια του Δεκίου κοιμήθηκαν και δεν ξύπνησαν. Κατά τους συναξαριστές οι επτά παίδες ανευρέθηκαν ζωντανοί στη σπηλιά τους μετά από 194 χρόνια στην ηλικία που είχαν αποκοιμηθεί.

Όνομα:	Μάξιμος
Ετυμολογία:	Από το λατινικό 'maximus' και σημαίνει "ο μέγιστος". Η κατάληξη '-ανος' σημαίνει αυτόν που ανήκει στον Μάξιμο.

Ο Όσιος Λωτ ήταν ένας σοφός ασκητής της ερήμου, που απεβίωσε ειρηνικά. Αποφθέγματα του υπάρχουν στον «Παράδεισο των Πατέρων». Γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Περί του Oσίου τούτου Λωτ γράφεται εις τον Παράδεισον των Πατέρων, ότι είπεν εις τον Aββάν Iωσήφ ταύτα. «Αββά, εγώ κατά την δύναμίν μου κάμνω την ολίγην μου προσευχήν. Kαι την ολίγην μου νηστείαν, και την μελέτην, και την ησυχίαν. Kαι κατά την δύναμίν μου φυλάττω τον νουν μου καθαρόν από κακούς λογισμούς. Όθεν τι άλλο να κάμω;» Tότε ο Iωσήφ εσηκώθη επάνω, και άπλωσε τα χέριά του εις τον ουρανόν. Kαι, ω του θαύματος! οι δέκα δάκτυλοι των χειρών του, έγιναν ωσάν δέκα λαμπάδες αναμμέναις, και λέγει εις τον Λωτ. Eάν θέλης, αγωνίσου, διά να γένης όλος ωσάν φωτία, εν τη προσευχή».

Όνομα:	Λώτος
Ετυμολογία:	Από το αρχαίο Ελληνικό φυτό 'λωτός' που γίνεται αναφορά στην Οδύσσεια του Ομήρου. Στα Εβραϊκά το όνομα Λωτ προέρχεται από το ρήμα לוט (λουτ), που σημαίνει καλύπτω.

Τουμάζου Παναγιώτης Γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου 1939 στην Αμμόχωστο. Σκοτώθηκε σε ενέδρα εναντίον των Άγγλων κοντά στην Κακοπετριά, στις 22 Οκτωβρίου 1958.

Όνομα:	Παναγιώτης
Ετυμολογία:	Από το Παναγία και σημαίνει "ο αφιερωμένος στην Παναγία". Ετυμολογικά από τις αρχαίες Ελληνικές λέξει 'παν' και άγιος (από το άγω+ηγούμαι). Το αρχαίο Ελληνικό ρήμα ‘ἄγω’ φαίνεται ότι είχε τη σημασία του ηγέομαι - ηγούμαι. Εξ αυτού δε μάλλον προέρχονται στρατιωτικές όροι όπως λοχαγός, στρατηγός, άγημα. Και ίσως αυτός να ήταν και ο στόχος των χριστιανικών ιερατείων να δώσουν δηλαδή την εντύπωση ότι οι άγιοι έπαιζαν ρόλο ηγετικό και θα έπρεπε οι πιστοί να τους υπακούουν. Οπότε ‘Πανάγιος’ σήμαινε ηγέτη των ηγετών.